Over de helft!

Lieve mensen!

Allereerst wil ik jullie via deze ietwat onpersoonlijke weg (nogmaals) het allerbest toewensen voor het voorliggende jaar!
Het is lang geleden dat ik wat op de site heb gezet. We hebben een tijdlang zonder internetverbinding gezeten, maar nu heb ik gelukkig weer de kans wat te schrijven.

Kerst:
Met Kerst zijn we op het platteland geweest. We hebben ons daar best moeten behelpen. Er was namelijk geen stromend water, en ik heb me nog nooit gerealiseerd hoe irritant dat wel niet kan zijn. Gelukkig was er wel elektriciteit. Op de foto’s kun je zien hoe het huisje er zo ongeveer uit zag. Ernest, de chauffeur, heeft ons zaterdag 22 december, opgehaald. Na een reis van zo ongeveer 3 uur kwamen we in Brakkuil aan. Het laatste deel van de reis was over een stoffig , rood zandweggetje, vol met kuilen (en koeien die midden op de weg lagen). Het was echt een ervaring om het leven daar meegemaakt te hebben. Water wordt gehaald uit een lokale kraan, om de grote regenton te vullen die in de keuken staat. Ernest had in z’n huisje een WC, best wel een luxe. Het doorspoelen van het toilet ging er nog luxer aan toe: open de spoelbak, pak een emmertje met water en gooi het leeg in de spoelbak en doortrekken maar! Wassen doe je boven een teiltje, haren wassen bijvoorbeeld geeft meer problemen.
De mensen waren (ondanks de sporen van de Apartheid) erg gastvrij en blij ons te zien. We zijn bij de koning van het dorp geweest, die ons als soort ‘wijzen uit het noorden’ (ipv het oosten deze keer;-)) zag. Wanneer we een bepaald huis uitkwamen, stond er vaak bij het hek een groep kinderen te wachten om de ‘Makgowa’s’ (= witte mensen) te zien. Als we met de auto door het dorp reden voelden we ons net Maxima, overal zwaaiende mensen, die helemaal happy waren als je terugzwaaide.
Kerst was wel apart hoor, ik heb helemaal niet het gevoel Kerst gevierd te hebben. In Nederland leef je er al zo lang naar toe, Adventspreken in de kerk, etentjes van het werk (heb ‘k helaas moeten missen:-D), concerten en ga zo maar door. Dit alles ontbrak, dus ‘k heb op 1e Kerstdag echt bewust tegen mezelf moeten zeggen: het is Kerst nu. Het eten wat we voorgeschoteld kregen was traditioneel, als ‘k hoorde wat er in Nederland gegeten werd, liep het water me in de mond.
Tweede Kerstdag kennen ze hier niet echt. We hadden het zo onderhand wel gezien, voor ons werd het leven daar ’n beetje saai, dus hebben we Ernest gevraagd ons naar huis te brengen. Tegen het eind van de middag hebben we hier op het carecentre zelf Kerst gevierd.

Oud en Nieuw:
Deze dagen hebben we het tegenovergestelde genoten als in het dorpje Brakkuil. We zijn naar Dirk en Clazien gegaan, en hebben daar deze feestdagen gevierd. Clazien had zelfs voor oliebollen gezorgd! Om even een vergelijking te maken: met Oudjaar ben ik met kleren en al in het zwembad gegooid. Dapper hè, zo’n oudejaarsduik;-) ‘k Moet er uiteraard wel bij vertellen dat de temperatuur hier zo’n 30 graden hoger is als bij jullie. Clazien heeft heerlijk voor ons gekookt, ‘k heb zóveel gegeten dat ik er de komende dagen weer tegenaan kon: besef je wel hoe lekker een maaltijd met aardappels, groenten en vlees kan zijn?! Kom naar Zuid-Afrika, en je zult nooit meer zeuren over de kost wat je voorschotelt wordt, hihi.
Donderdag 3 januari waren we weer terug in het carecentre.

Vrijdag hebben we geschaatst! Met een aantal zwarte vrienden hebben we ons op de ijsbaan gewaagd. We werden zo jaloers toen we de ijzige verhalen uit Nederland hoorden, dat we besloten hebben zelf ook maar ‘ns te gaan. Wow, wat was dat genieten zeg! ’t Is lang geleden dat ik het ijs onder m’n voeten gevoeld heb. Zoals je vast wel weet zijn de meeste Afrikanen erg lenig, ze leven hier echt in een danscultuur. Ze vinden ons altijd maar stijf, omdat we volgens hen absoluut niet kunnen dansen. Maar dan moet je hen op het íjs zien, opeens zijn die zwierige Afrikanen zo stijf als een hark. Je kunt merken dat wij zo bijna opgegroeid zijn op het ijs, in tegenstelling tot hen.

Werk:
Afgelopen maandag zijn we eindelijk weer op de crèche begonnen. Dat werd wel weer ‘ns tijd! Die vakantie van ruim 2 weken was lang genoeg!
Op het werk is het erg druk. Er zijn talloze nieuwe kinderen, die van boe noch bah weten. We zijn druk geweest met het opvangen van die kinderen, hen te troosten, motiveren en te activeren. Intussen krijgen we ook van andere mensen van de MES opdrachten, men weet inmiddels wel dat we handig zijn met computers, lamineer- kopieerapparaten enzo. Vandaag hebben we de klas van de 5-jarigen met z’n tweeën gerund. Het grootste deel van de dag hebben we echter ook de 6-jarigen onder onze hoede gehad. Pfoe, pittig dagje hoor! ‘k Voel me dan ook aardig dizzy:-)!
In de voorliggende maanden worden Mettie en ik opgesplitst en werken we in de klassen van de 5- en 6-jarigen. We gaan dus meer met de kinderen werken dan in de eerste helft van onze periode.

Als je het nog niet weet: ik ben inmiddels over de helft van m’n periode hier. Nog 4 maanden te gaan! Wat vliegt de tijd toch. De afgelopen maanden is er heel wat gebeurd, maar tot nu toe geniet ik nog van m’n stay hier!

Als laatste: heel hartelijk bedankt voor alle kaartjes, die nu binnen komen stromen. Waarschijnlijk zijn er nog onderweg, of is er post die onderweg is blijven steken en nooit Hannie bereikt :’-(
O ja, nog een leuk verhaaltje over de post…
Ruim een week lang was de post niet meer gekomen op het carecentre. We maakten er ons zorgen over, omdat we best wat kerstkaarten enzo verwachtten. Op een gegeven moment zijn we naar het postkantoor gestapt, om navraag te doen. We kregen gelijk een telefoonnummer mee van een man, Tommy, die het hoofd is van de wijk waar wij in wonen. Geprobeerd te bellen, maar geen reactie. Zijn we weer naar het postkantoor gegaan, werden we doorgestuurd naar zijn kantoor op de 3e verdieping, een blokkie verderop. Terwijl Mettie en ik de trappen aan ’t beklimmen waren, legde een postbode uit wat het probleem was: een postbode uit een andere wijk is door een hond gebeten en ligt in het ziekenhuis. Daardoor moest onze postbode zijn wijk overnemen. Intussen waren we op de verdieping aangekomen, overal stonden kratten met post. De postbode pareerde ons naar een afdeling waar we héél veel kratten zagen staan, onze wijk dus. We hebben ‘em allervriendelijkst aangeboden onze eigen post uit de kratten te zoeken. Meneer vond het best, haalde twee stoelen voor ons en daar zaten we dan… Soms zag ik ‘vertrouwelijk’ voorbijflitsen, ach ja, we zitten in Afrika, daar kan ook een buitenstaander in de post snuffelen;-). Regelmatig kwamen personeelsleden voorbij, die even wilde kijken naar die twee witte nieuwe collega’s. Met een stapel post liepen we vrolijk het gebouw weer uit, nog even gezwaaid naar Tommy, die we uiteindelijk niet eens meer nodig gehad hebben…

Het carecentre staat nu even in het teken van 16 Amerikanen, die vandaag arriveren. Het zijn zendingswerkers die voor een aantal dagen voor de MES komen werken.
Aanstaande vrijdag komt de nieuwe groep Joshua’s hier op het carecentre wonen. De Joshua’s zijn de Afrikaanse vrijwilligers, tussen de 17-22 jaar ong., die voor een jaar voor de MES komen werken. Het is een wisselwerking: de MES geeft hen zo ook de kans op een betere toekomst, ze worden ook opgeleid voor een baan na de Joshua-periode.

Nou, dit was het weer even voor vandaag!
Succes allemaal maar weer, als het werk weer hervat moet worden enzo…

-x- Hann