Mushkila's...
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
11 Februari 2017 | Griekenland, Mytilíni
Met enige weemoed schrijf ik deze blog. Volgende week hoop ik namelijk alweer naar Nederland te gaan (voor een paar weken). Het is een raar idee om hier weg te gaan, zeker omdat ik er voor mijn gevoel nog maar net ben. Maar uiteraard heb ik zin in de bruiloft van Truus en Gerben volgende week : -) en kan ik eindelijk mijn newborn nichtje en neefje in real life zien!
Maar ik heb zeker een doel om terug te komen hier. Ik ben gevraagd om de roosters (voor alle vrijwilligers) te maken, en ik wil graag activiteiten introduceren voor de mensen hier. In het verleden zijn er wel vrijwilligers geweest die een soort van programma opgezet hebben, maar met hun vertrek is dit gestopt. Volgende week maandag heb ik de kans de directeur te spreken hierover en ik hoop dat hij groen licht geeft. Het hoofddoel is nog steeds het reorganiseren van het kamp, maar ik ben intussen al begonnen met het een en ander. Zo hebben we deze week bijna dagelijks volleybal gespeeld. We spannen een net over de ‘weg’, tegenover ons kantoortje. We hebben een bal hier, dus spelen maar. Het is best hilarisch om te zien hoe er om de minuut gediscussieerd wordt over de puntentelling. Ik heb mezelf maar opgeworpen als scheidsrechter en of men het nu gewend is of niet: hier in Europa zijn er vrouwen die geen tegenspraak dulden ;-)! Regelmatig wordt het spel onderbroken omdat er een politiebusje langs moet, een paar meter verderop zit namelijk de gevangenis van het kamp.
Ik heb ook het ‘paaltjesvoetbal’ geïntroduceerd. Kennelijk nogal Nederlands, want niemand kende het. Daarnaast zou ik graag het een en ander doen met de vrouwen hier. Ook omdat we op deze manier een kans krijgen ze beter te leren kennen. Te denken valt aan Engelse les, alles wat te maken heeft met uiterlijke verzorging, het aanleren van bepaalde vaardigheden als bijvoorbeeld … haken. Dankzij zorgboerderij de Veenhoeve kan (zelfs) ik haken, en je kunt hiermee de mooiste en leukste dingen maken. Er zijn ongetwijfeld wel vrouwen te vinden die hiervoor te porren zijn.
Als er verder nog ideeën zijn dan hoor ik het graag! Weet jij bijvoorbeeld een (makkelijke) sport-/teamactiviteit die je kunt doen met weinig materialen?
Deze week zijn er weer twee gevallen van ‘bed bugs' voorbij gekomen. Dramatisch! Dat zijn bedwantsen, die zich in kleding, dekens etc. nestelen en zich voeden met ... mensenbloed (je hebt dan echt allerlei wondjes in je huid). Gisteren was er weer een groep van zes jongens bij info, met een doktersnote van stichting Bootvluchteling. In hun tent waren bedwantsen geconstateerd. In een normaal leven zou je de boel wassen (op 60 graden of meer) of in de vriezer stoppen om de insecten en hun eitjes te doden. Maar het leven in het kamp is niet normaal… De mannen hebben niet de beschikking tot een wasmachine, laat staan een droger of een vriezer, en een handwas helpt niet. Gisteren hebben we de boel grondig aangepakt. De tent is samen met alle dekens etc. verbrand, de politie stond er bij met brandblussers (het was een tent waarin isolatieschuim gespoten was, en dat brandt wel). Het lastigste onderdeel is de kleding. Mensen willen hier -begrijpelijk- geen afstand van doen. Vaak heeft men maar één paar kleding, soms gekocht van bij elkaar geschraapt geld. Maar gisteren zijn er mannelijke vrijwilligers met de jongens meegelopen naar de badkamers, zodat men er zeker van was dat alle kleding, incl. ondergoed verwisseld werd met een set kleding van de stichting (die er lang niet zo hip uitzag als de kleding van de jongens, waar ze nogal verbolgen over waren). En de besmette kleding belandde ook op de brandstapel. Het schijnt dat zoiets snel tot een plaag kan uitgroeien, dat zou een ramp zijn. Afgelopen zomer deed een huidziekte de rondte in het kamp, ook dat is erg lastig, juist omdat er zo weinig middelen zijn om de boel grondig te reinigen. Ik wil nog aan de directeur vragen of het mogelijk is een wasmachine en een droger aan te schaffen (geen idee waar dat zou moeten staan, want er is weinig ruimte hier). Dan hadden we gisteren bijvoorbeeld niet de kleding hoeven te verbranden…
En zo blijft het leven in het kamp … dynamisch, laat ik het zo noemen. De stichting is begonnen met het distribueren van nieuwe schoenen voor alle mannen in het kamp. Je kunt je niet voorstellen hoe fantastisch het is om mensen een paar schoenen te kunnen geven. Schoenen zijn hier echt een onderdeel van de eerste levensbehoefte.
In de afgelopen tijd hebben een paar honderd mannen op een militair schip gezeten. Ik hoorde vandaag dat zij vandaag weer terug gestuurd worden naar het kamp. Geen idee waar zij moeten slapen. Een groot deel van het kamp is nu leeggeruimd, maar de Grieken hebben er nog niets (zoals barakken) voor in de plaats gezet. ‘Mushkila’ dus (Arabisch voor ‘probleem’, een woord dat ik dagelijks voorbij hoor komen).
Tot schrijfs!
P.S. Een aantal mensen (M&M, A&M) hebben een gift overgemaakt, hartelijk dank!! Maar ik werd er op geattendeerd dat er een 0 ontbrak in het rekeningnummer. Ofwel, ik hoop dat ook jouw gift aangekomen is! Het juiste nummer is: NL50RABO0331908808 : -)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley