De week van verhuizingen...
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
18 Maart 2017 | Griekenland, Mytilíni
Na mijn vorige blog volgden wat kalme, rustige dagen. De stilte voor de storm… Nu is het zo dat je -zeker overdag- je nooit hoeft te vervelen. In het kamp worden (door EASO – Europees ondersteuningsbureau voor asielzaken) alle interviews afgenomen, ook van gezinnen bijv. die buiten het kamp verblijven. In een rustig moment heb ik wat gezinnen opgezocht die buiten (uren) aan het wachten zijn, heb Uno met de kids gespeeld e.d.
Intussen had ik wat andere vrouwen gesproken om hen warm te maken voor een spoedcursus haken. Maar… zover is het nog niet gekomen. Want in een kamp als Moria weet je van tevoren nooit hoe een dag eruit komt te zien. Begin deze week is namelijk besloten dat we de sectie moesten ontruimen die nog vol stond met tenten, op elkaar gepakt op een modderige heuvel. In een andere sectie waren ISO-boxen neergezet, daar moesten de mensen heen verhuisd worden. Of naar de (overvolle) compounds.
Dat lijkt makkelijker gezegd dan gedaan. We laten mensen groepen van 10 maken. In de office registreren we wat hun nieuwe onderkomen wordt, maken we foto’s van iedereen (men houdt een bord vast met hun registratienummer als we de foto’s maken – a la de politiefoto's), helpen we ze met verhuizen en halen we op datzelfde moment hun tent neer, zodat er geen weg terug meer is.
Zo had ik een groep van 10 Afrikanen bij elkaar gekregen. In mijn baby-Frans vertelde ik dat het een fete aujourd’hui is (feest vandaag!). Met wat frivoliteit overhandigde ik de sleutel van de box. Je had zijn gezicht moeten zien toen hij de deur opende en naar binnen keek. Opeens was ik weer in de werkelijkheid beland. De teleurstelling stond op zijn gezicht te lezen. Is er geen bed? Eh, nee… Zelfs niet een matras. Nee, er is ook geen elektriciteit. Eigenlijk is het een omhulsel van golfplaten, that’s it. Ja, hier slaap je dan in met 10 mannen op een rijtje. Op de grond. En terug naar je tent kan niet, want de plek waar je nu al zowat een jaar gewoond hebt moet ik dezelfde dag nog met de grond gelijkmaken.
We doen het hier op z’n Grieks. We gaan mensen verhuizen naar boxen die nog niet klaar zijn. Ooit komt er een dag dat er wel elektriciteit aangelegd zal worden, maar als je dat de mensen vertelt zijn ze weinig hoopvol. Er wordt hier zoveel gezegd… En UN heeft beloofd een stapel matrassen te bezorgen. Op hoop van zegen…
Nog lastiger is als je translators moet verhuizen naar een andere plek. Dan wordt het allemaal wat persoonlijker, je kent ‘m immers! Hij verhuisde naar een compound. Slaapt daar nu dus met zo'n 30 man in een kamer. De volgende dag sprak ik hem en vroeg hoe het ging. Ik zie de verandering in hem. Toen ik hem in januari ontmoette was hij hoopvol, open-minded. Nu zie ik dat hij meer en meer sarcastisch wordt. Nee, hij had niet goed geslapen. Wat denk je zelf, als je daar lepeltje-lepeltje met (ongewassen?) mannen ligt? Maar… zei hij: het maakt niet uit. “We zijn maar vluchtelingen”. Van een ander soort dan de gewone mens. Op zo’n moment zou ik hem het liefst door elkaar willen rammelen om dat denkbeeld uit zijn hoofd te krijgen. Ga daar nu niet in geloven! Je bent niet minder waard dan ik of wie dan ook! Integendeel! Of beter nog: je zou hem een dikke knuffel willen geven en met hem mee willen huilen. Het is waar wat ik een man tijdens een bijeenkomst in Mytilini (via fb) hoorde zeggen: wat we van jullie nodig hebben is jullie vriendschap. Hier in Moria (wat voor ons vrouwen nogal lastig is), maar ook zeker in NL of waar dan ook. Het gevoel erkend, gezien te worden. Waardevol te zijn. Geldt dat niet voor elk mens? Het mooie is dat jij en ik daar ook in Nederland een bijdrage aan kunnen leveren…
Nog wat overige ontwikkelingen in het kamp:
- EuroRelief heeft een soort container-shop gemaakt waar mensen (gratis) hun broodnodige kleding kunnen uitzoeken. Voorheen kregen ze door vrijwilligers een bepaald item toebedeeld, maar nu kan men zelf uitkiezen wat hij mooi vindt.
- Ik had in feb. gevraagd hoe het zat met voorzieningen om kleding te wassen. Nu hoorde ik dat er organisaties in het kamp -incl. EuroRelief) daarover in gesprek zijn. Goede ontwikkeling! Het schijnt nogal voeten in aarde te hebben, er is namelijk een watergebrek hier en zeker in de zomer.
- Ik was onder de indruk: aan het begin van het kamp was een bloembak gemaakt, waar een paar planten ingepoot waren. Al snel kwam ik achter de reden hiervan. Wat een poppenkast: de Griekse minister van Immigratie kwam op bezoek, dus het ‘moest wat lijken'. We hadden zowaar handzeep en wc-papier op de personeels-wc. We moesten zelfs stoppen met onze bezigheden, want (afgebroken) tenten oogt zo rommelig...
De vorige keer liep een ‘hoog bezoek' nogal in het honderd, en ontstonden er rellen. Er waren nu aardig wat politie en militairen op de been, vluchtelingen (en vrijwilligers) die op het moment van het bezoek buiten het kamp waren kwamen er urenlang niet in, en uiteindelijk heb ik er (helaas;-) verder niets van gemerkt, en is de minister heelhuids weer naar z’n stek terug kunnen keren.
Ter afsluiting. Weet je hoe bijzonder het is om in een kerk te zitten, waar na elke gesproken regel van de Amerikaanse voorganger je een gegons hoort, doordat het vertaald wordt in tenminste 5 andere talen (het Evangelie van het Koninkrijk zal in de gehele wereld gepredikt worden tot een getuigenis van alle volken – Mattheus 24).
Tot schrijfs!
P.S. nogmaals hartelijk dank voor de berichtjes die ik -via welke weg dan ook- krijg!
-
20 Maart 2017 - 09:01
Marijke:
Hoi Han.
Je maakt weer genoeg mee! Wat is het ontzettend triest als mensen de hoop verliezen! Dat ze erkenning nodig, dat ze er mogen zijn en dat je met ze meeleeft hebben ze zeker hard nodig!
Gods zegen toegewenst in de verdere ontwikkelingen.
Liefs Marijke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley