Gedachtenspinsels w.b. Turkije-deal
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
27 Maart 2017 | Griekenland, Mytilíni
19 maart, de dag dat Mytilini volstroomde om te demonstreren tegen de Turkije-deal. Het was die dag immers een jaar geleden dat de deal gesloten werd. Een succes, volgens menigeen Europeaan. Turkije krijgt geld van de EU om de vluchtelingen daar op te vangen. Doel? De mensen buiten Europa te houden uiteraard. Ergens klinkt het allemaal erg logisch. Minder mensen die de gevaarlijke oversteek maken, minder mensen hier op Lesbos of andere eilanden. Maar … als je midden in de werkelijkheid zit, ziet logica er opeens heel anders uit.
Vandaag hielp een vluchteling me een realistisch beeld te scheppen wat betreft Turkije. Ik vroeg hem namelijk waarom hij de oversteek had gemaakt, of hij spijt had van zijn keuze om naar Europa te gaan. Mensen, Turkije (ik probeer niet te generaliseren) is hopeloos. En zeker als je geen Syriër bent (zij hebben kennelijk een gunstigere positie in de deal). Een vluchteling in Turkije is stateloos, rechteloos. Doelwit van de maffia. Dit wordt me elke keer, door wie dan ook weer verteld. Bijvoorbeeld: een Syrische gozer had een tijdlang een kapperszaak in Turkije. Elke keer weer kwam de maffia langs om zijn aandeel op te eisen. Je kunt je vast indenken dat zulke duistere figuren geen lieverdjes zijn en duistere praktijken niet uit de weg gaan. Een vluchteling in Turkije wordt uitgebuit. Men probeert te werken in bijvoorbeeld fabrieken. Lange dagen. Een jongen vertelde me 60 euro per maand over te houden. Een andere man zei me dat hij na een maand werken het loon helemaal niet uitgekeerd kreeg. Er is niemand bij wie je dan kunt aankloppen, niemand (zoals de politie) die het voor je opneemt. De man vandaag zei me dat hij niet het plan had om naar Europa te gaan. Maar de uitbuiting en onveiligheid in Turkije heeft hem doen beslissen toch te gaan. Hij vroeg zich af wat er met het geld gedaan wordt wat Turkije van de EU krijgt. Ik heb werkelijk waar geen idee.
Terug naar 19 maart. Alhoewel ik het niet van plan was, ik heb meegelopen in de mars. Niet om te protesteren… Het enige wat ik de mensen om me heen wilde laten voelen was: ik snap jullie frustratie! Jullie hopeloosheid en machteloosheid...
Wat is dan de oplossing? Hebben wij vanuit onze luie stoel in ons prachtige, georganiseerde, veilige landje niet makkelijk praten? Ik weet niet wat het is om bommen te horen vallen, mensen geëxecuteerd zien worden, familieleden te verliezen, je werk/bezittingen/mensen van wie je houdt voorgoed achter te laten. Op zoek naar een veilig en betrouwbaar oord. Die je in Turkije kennelijk niet vindt. Mijn oplossing voor hier in Griekenland zou zijn wat ik in het NRC las: een snelle verwerking van de asielaanvraag. Wat een aanfluiting dat mensen al een jaar zitten te wachten op hun interview… Wat een verloren tijd. En als iemand afgewezen wordt snel terug naar het land van herkomst. Maar dan ook alleen die personen waarvan je met 100% zekerheid kan zeggen dat hij/zij zijn/haar terugkeer in dat land niet met de dood hoeft te bekopen. Er zijn namelijk nogal wat landen die Europa voor het gemak als ‘veilig’ betitelt, terwijl dat zeer zeker niet het geval is. En wat Turkije betreft… Hoe wordt er gecontroleerd dat het geld dat uitgekeerd wordt ook daadwerkelijk ten goede komt van de vluchteling? Dat geldt trouwens ook voor Griekenland.
Ik hoop je mee te kunnen geven dat een bepaald akkoord op papier prachtig lijkt, maar in werkelijkheid meer problemen met zich meebrengt dan dat het oplost.
Het werk in het kamp gaat intussen gestaag door. We zijn onderbezet, wat betekent dat we minimaal 6 dagen per week werken. Aanpoten dus. Ik ben begonnen met het maken van de roosters, wat nog best ingewikkeld blijkt. Voorheen was er iemand hier speciaal voor aangesteld, dit was haar weektaak. Ik probeer het te combineren met het werk in het kamp (een dag hiervoor thuis blijven zou een optie zijn, maar nu er zo weinig vrijwilligers zijn wil ik in het kamp zijn), ik zal zien hoe dit gaat. Nogmaals een oproep aan voornamelijk jongens/mannen: kom voor 2 weken of langer aan de slag hier! Het mes snijdt aan twee kanten: je zal rijker terugkomen dan hoe je gegaan bent…
Er zijn namelijk een aantal groepen die hun reis geannuleerd hebben nu het kamp voornamelijk een mannenkamp geworden is, en niet elke vrouw kan klaarblijkelijk daarmee dealen.
En zoals je wellicht weet: ik heb een nieuwe hobby gevonden. Vissen :- ). Ik wilde een keer op een soort pier hier aan het water een boek lezen, maar daar was een groepje vluchtelingen aan het vissen. Al snel nodigde eentje me uit of ik het – met de beperkte middelen die ze hadden – ook niet wilde proberen. Uiteraard wil ik dat wel… Een man zei dat hij graag ging vissen, om zijn hoofd leeg te maken. Kan ik me goed voorstellen! Inmiddels heb ik een heuse vishengel in ons appartement gevonden. Het mini-visje dat ik na 5 uur vissen gevangen had heb ik weggeven en ik ben ervan overtuigd dat ‘ie opgepeuzeld is :- ). Wat wil je nog meer…
Soms vind ik het wat lastig om het werk hier, de contacten hier en het leven in Nederland te combineren. Heb je al eventjes niets meer van me gehoord; wees niet bezorgd, don’t take it personally. Ik geef nog steeds om je ;-).
Au revoir!
Vandaag hielp een vluchteling me een realistisch beeld te scheppen wat betreft Turkije. Ik vroeg hem namelijk waarom hij de oversteek had gemaakt, of hij spijt had van zijn keuze om naar Europa te gaan. Mensen, Turkije (ik probeer niet te generaliseren) is hopeloos. En zeker als je geen Syriër bent (zij hebben kennelijk een gunstigere positie in de deal). Een vluchteling in Turkije is stateloos, rechteloos. Doelwit van de maffia. Dit wordt me elke keer, door wie dan ook weer verteld. Bijvoorbeeld: een Syrische gozer had een tijdlang een kapperszaak in Turkije. Elke keer weer kwam de maffia langs om zijn aandeel op te eisen. Je kunt je vast indenken dat zulke duistere figuren geen lieverdjes zijn en duistere praktijken niet uit de weg gaan. Een vluchteling in Turkije wordt uitgebuit. Men probeert te werken in bijvoorbeeld fabrieken. Lange dagen. Een jongen vertelde me 60 euro per maand over te houden. Een andere man zei me dat hij na een maand werken het loon helemaal niet uitgekeerd kreeg. Er is niemand bij wie je dan kunt aankloppen, niemand (zoals de politie) die het voor je opneemt. De man vandaag zei me dat hij niet het plan had om naar Europa te gaan. Maar de uitbuiting en onveiligheid in Turkije heeft hem doen beslissen toch te gaan. Hij vroeg zich af wat er met het geld gedaan wordt wat Turkije van de EU krijgt. Ik heb werkelijk waar geen idee.
Terug naar 19 maart. Alhoewel ik het niet van plan was, ik heb meegelopen in de mars. Niet om te protesteren… Het enige wat ik de mensen om me heen wilde laten voelen was: ik snap jullie frustratie! Jullie hopeloosheid en machteloosheid...
Wat is dan de oplossing? Hebben wij vanuit onze luie stoel in ons prachtige, georganiseerde, veilige landje niet makkelijk praten? Ik weet niet wat het is om bommen te horen vallen, mensen geëxecuteerd zien worden, familieleden te verliezen, je werk/bezittingen/mensen van wie je houdt voorgoed achter te laten. Op zoek naar een veilig en betrouwbaar oord. Die je in Turkije kennelijk niet vindt. Mijn oplossing voor hier in Griekenland zou zijn wat ik in het NRC las: een snelle verwerking van de asielaanvraag. Wat een aanfluiting dat mensen al een jaar zitten te wachten op hun interview… Wat een verloren tijd. En als iemand afgewezen wordt snel terug naar het land van herkomst. Maar dan ook alleen die personen waarvan je met 100% zekerheid kan zeggen dat hij/zij zijn/haar terugkeer in dat land niet met de dood hoeft te bekopen. Er zijn namelijk nogal wat landen die Europa voor het gemak als ‘veilig’ betitelt, terwijl dat zeer zeker niet het geval is. En wat Turkije betreft… Hoe wordt er gecontroleerd dat het geld dat uitgekeerd wordt ook daadwerkelijk ten goede komt van de vluchteling? Dat geldt trouwens ook voor Griekenland.
Ik hoop je mee te kunnen geven dat een bepaald akkoord op papier prachtig lijkt, maar in werkelijkheid meer problemen met zich meebrengt dan dat het oplost.
Het werk in het kamp gaat intussen gestaag door. We zijn onderbezet, wat betekent dat we minimaal 6 dagen per week werken. Aanpoten dus. Ik ben begonnen met het maken van de roosters, wat nog best ingewikkeld blijkt. Voorheen was er iemand hier speciaal voor aangesteld, dit was haar weektaak. Ik probeer het te combineren met het werk in het kamp (een dag hiervoor thuis blijven zou een optie zijn, maar nu er zo weinig vrijwilligers zijn wil ik in het kamp zijn), ik zal zien hoe dit gaat. Nogmaals een oproep aan voornamelijk jongens/mannen: kom voor 2 weken of langer aan de slag hier! Het mes snijdt aan twee kanten: je zal rijker terugkomen dan hoe je gegaan bent…
Er zijn namelijk een aantal groepen die hun reis geannuleerd hebben nu het kamp voornamelijk een mannenkamp geworden is, en niet elke vrouw kan klaarblijkelijk daarmee dealen.
En zoals je wellicht weet: ik heb een nieuwe hobby gevonden. Vissen :- ). Ik wilde een keer op een soort pier hier aan het water een boek lezen, maar daar was een groepje vluchtelingen aan het vissen. Al snel nodigde eentje me uit of ik het – met de beperkte middelen die ze hadden – ook niet wilde proberen. Uiteraard wil ik dat wel… Een man zei dat hij graag ging vissen, om zijn hoofd leeg te maken. Kan ik me goed voorstellen! Inmiddels heb ik een heuse vishengel in ons appartement gevonden. Het mini-visje dat ik na 5 uur vissen gevangen had heb ik weggeven en ik ben ervan overtuigd dat ‘ie opgepeuzeld is :- ). Wat wil je nog meer…
Soms vind ik het wat lastig om het werk hier, de contacten hier en het leven in Nederland te combineren. Heb je al eventjes niets meer van me gehoord; wees niet bezorgd, don’t take it personally. Ik geef nog steeds om je ;-).
Au revoir!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
