Hooggeëerd bezoek

Lieve allemaal,

Hoe is het in het koude, grijze Nederland? Hier is het nog steeds warm en zonnig. Ook al is het weer recent wel omgeslagen (het is minder heet dan voorheen). Met een aantal dagen geleden een flinke plensbui, maar daar kom ik zo nog wel op terug.

Bedankt voor de berichtjes op de website, FB of hoe dan ook; het medeleven is erg bemoedigend :-)!

Een persoonlijk hoogtepunt in de achterliggende tijd is wel de komst van m’n ouders en broertje en schoonzus. Wat vliegt een week dan snel voorbij! Ze hebben (1 of 2) dagen meegelopen in het kamp. Hoe heerlijk is dat, om aan de zijde van je pa en ma hier in het kamp aan de slag te gaan. Maar vooral: om hen te betrekken in deze ingewikkelde problematiek rondom de vluchtelingencrisis. Zoals het met iedereen gebeurt wanneer je opeens letterlijk met de benen in de modder staat: het verandert je view. Voorheen kon je je nog door angst laten regeren (“alle vluchtelingen zijn terroristen”), maar als je opeens de mensen voor je ziet, nog met een kogel in zijn been, bomscherven in haar buik, of de littekens van een bomaanslag op zijn borst (om maar even een greep te noemen van wat ik recent gezien heb), vluchtend voor al het oorlogsgeweld dat er momenteel gaande is. En ja, dat is nog steeds gaande! Dat wij er in Nederland niet van horen wil niet zeggen dat opeens de wereldvrede aangebroken is. Eigenlijk zou ik willen dat m’n pa of ma zelf een blog zouden schrijven, om zo weer met nieuwe ogen naar de situatie te kunnen kijken hier.

Toen ik in mei voor een aantal weken naar huis ging, waren er ongeveer 2300 mensen in het kamp. Nu zit er in hetzelfde kamp ruim 5000 mensen. In deze mensenmassa’s spelen zoveel persoonlijke drama’s af. Het huisvesten van deze mensen is een van de drama’s. Inmiddels zijn in allerlei hoeken en gaten van het kamp van die prut-tentjes geplaatst, om mensen toch maar een dakje boven het hoofd te kunnen bieden. Dat zijn van die goedkope tenten die geschikt zijn voor een nachtje slapen na een gezellig barbecue-avondje op de camping (ofwel: niet voor permanente bewoning). De ietwat betere RedCross tenten (die een winterbescherming hebben) zijn op. En de winter staat voor de deur! Ik houd nu al mijn hart vast voor dat. Laatst had ik alweer een flashback van afgelopen winter. We hadden dus een stortbui. Het water komt dan echt met klaar geweld naar beneden. Heerlijk voor de farmers hier op het eiland. Een disaster voor de mensen die hier in tenten leven. Resultaat na een kwartier plenzen: ingestorte tenten. Ingeregende tenten. Natte dekens. Natte dekens moeten we uiteraard vervangen voor droge. Maar dan komt het volgend probleem om de hoek kijken. We hebben niet voldoende dekens! Waar we voorheen 2 dekens en een slaapzak aan mensen konden geven, geven we nu 1 deken. Maar aangezien de meeste mensen in de tenten op de grond slapen, is 1 deken verre van voldoende. Die ene deken heb je nodig om de kou van de vloer tegen te gaan (en nog enigszins ‘comfortabel’ – zeg ik met enig sarcasme - te kunnen liggen). Dat betekent dat je niets over hebt om onder te liggen. Ik merk dat ik al schrijvend van het ene probleem in de andere rol. Dat is nu precies hoe de situatie in het kamp is. Problemen stapelen zich op.
Dagelijks zijn er mensen die bij ons hun radeloosheid komen uiten. Dagelijks komen er krachttermen voorbij, vloeien er tranen (al dan niet van vrijwilligers). Een Amerikaanse pastor – die werkzaam geweest is in allerlei gebieden op deze wereld, waaronder het Midden-Oosten – zei dat hij nog nooit een plek had ervaren die op lichamelijk, mentaal, emotioneel en spiritueel gebied zo stressvol is als kamp Moria. En ik merk dat ook aan mezelf. Ik vond het heerlijk om met m’n familie er -nadat ze in het kamp gewerkt hadden- er een aantal dagen tussenuit te zijn en m’n gedachten op totaal iets anders te kunnen richten: zoals de schoonheid van dit eiland bijvoorbeeld.

Over een aantal weken hoopt -via Livingstone- een groep Nederlanders hierheen te komen om een kidsweek te organiseren. Ook al zou er iets structureels voor de ong. 500 kinderen in het kamp moeten zijn (er ontbreekt namelijk elke vorm van dagbesteding voor hen), het was m’n wens dat in ieder geval voor een week de kids wat van hun sores konden vergeten. Het kost me vervolgens wel hoofdbrekens hoe dit nu in goede banen te kunnen leiden. We hebben geen ruimtes waarin we dit kunnen organiseren (alles wat hier maar een dak heeft worden mensen in gehuisvest). De kids zijn ongedisciplineerd. Zijn dol-enthousiast als er ook maar iets voor hen gebeurt, wat ervoor zorgt dat in 2 minuten alle kleurboeken verscheurd en de potloden verdwenen zijn. Maar ondanks dat gaan we er gewoon een onvergetelijke week van maken :-)!

Tot schrijfs!