Ik ben het zat...
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
23 November 2017 | Griekenland, Panagioúda
Ik zet het voor je op een rijtje:
- Wat ik waardeer in de organisatie waar ik voor werk (EuroRelief) zijn de duidelijke regels/ beperkingen die er opgesteld zijn t.o.v. omgang met mensen van het andere geslacht. Inmiddels ben ik hier bijna een jaar. Je gaat mensen leren kennen, en daarbij ga je je ook verbonden voelen met ze. Maar het betekent ook dat ik mensen kwets, die in een emotioneel onstabiele situatie als dit, al snel gevoelens voor me (en andere vrijwilligers) ontwikkelen die ik niet beantwoord en altijd voorzichtig moet zijn in het contact met ze. En dat doet best wel pijn, is vermoeiend en maakt me soms best wel eenzaam. Want de mensen die ik hier ontmoet zijn echt pareltjes (die in een donkere situatie als hier soms juist extra schitteren).
- Ik vind de situatie in het kamp echt mensonwaardig. Voornamelijk voor de mensen die in de kleine zomertentjes moeten leven. Als je voor je ogen ziet afspelen hoe hier de mensen op elkaar gepakt worden... Inmiddels zijn er zo’n 6000 mensen (ik weet niet een precies getal) in het kamp. Op een terrein van 200 bij 500 meter. Nergens ter wereld is een plek zo overbevolkt als hier in kamp Moria. Okay, het is geen permanente verblijfsplek (hopelijk), maar er zijn mensen die hier inmiddels al anderhalf jaar verblijven. Vb. Manila (Fillipijnen) heeft officieel de hoogste bevolkingsdichtheid (ong. 24.000 mensen per vierkante km). Moria telt geen vierkante km, maar zou, als ik de vergelijking doortrek, uitkomen op 60.000 mensen. Ofwel, ong. 3x zoveel mensen op een stukje grond dan de dichtsbevolkte stad op aarde.
Ik merk dat ik best wel woede in me meedraag. Er zijn organisaties aan de zijlijn die ons werk bekritiseren en zeggen: “Op een moment moet je een vuist maken en zeggen dat het genoeg zo is. Tot hier en niet verder”. Het punt is dat door terugtrekking van onze organisatie niet het kamp opgeheven zal worden en de situatie van de mensen hier er alleen maar op achteruit gaat.
Ik merk dat ik kwaad word (weet ik te verbloemen achter een smile) als ik pallets moet gaan uitdelen en ik de paar pallets die we hebben met ‘m’n leven’ moet bewaken. In wat voor wereld zijn we beland dat het een luxe is als je een pallet onder je tent hebt (zodat het ietsje minder nat wordt binnenin als we weer zo’n plensbui hebben). Ik word vooral kwaad omdat ik precies hetzelfde werk gedaan heb een jaar geleden. Het lijkt erop dat er weinig geleerd is van toen.
- Ik word verdrietig als ik gisteren in een uithoek van het kamp, verscholen achter een container een meisje (19jr) m’n naam hoor roepen. Ze had een emotionele break-down een aantal weken geleden, kwam bij ons terecht met de vraag of ze ergens anders geplaatst kon worden en mij werd gevraagd met haar in gesprek te gaan. Ik heb toen, met een tolk, een tijd met haar gezeten. Ik had haar daarna niet meer gezien. Maar laatst zag ik haar dus weer. Samen met haar ouders, broertje en zusje (ook tieners) leven ze in een klein koepeltentje. Uiteraard vroegen ze of ik in hun tent wilde komen. Daar zat haar vader, een eerbiedwaardige grijze man, haar moeder, een vriendelijke vrouw en zij. Ik trek m’n schoenen uit, leg de spullen die ik had buiten op de rand van de pallet waar de tent op staat en wurm me in de tent. Rechtop zitten gaat niet. “De tent is te klein”, zegt vader. “Sorry, ik kan je geen kop thee aanbieden” – iets wat in de culturen waar ik mee werk echt erg is: als je een gast niets aan kunt bieden (kunnen we iets van leren). “Nee meneer, ik snap dat, dat geeft echt niet”. Zo’n mini-tentje heeft immers geen elektriciteit. Het lichtje dat ze daar hadden (en waar ik tegenaan zat) was een lampje, die we gedoneerd en uitgedeeld hebben, die werkt op zonne-energie. Daar zaten we dan, in de tent van 2x2m. Waar vijf volgroeide mensen moeten slapen. Al snel kwamen de beelden en verhalen van Syrie op de figuurlijke tafel. Van de familie van de buren waren tijdens een bombardement 25 mensen in een keer omgekomen. De man liet z’n hand zien, hij had destijds drie gebroken vingers opgelopen tijdens het bombardement, twee daarvan staken nu nog als stokjes naar voren (iets was niet goed gegaan in het ziekenhuis en de pezen waren doorgesneden o.i.d.). De vader kwam met allerlei indrukwekkende Engelse termen aan; het bleek dat hij huisarts is. Of liever gezegd, was. Want nu zit hij vast op een eiland, verscholen achter een container in een tentje. Het maakt me weer kwaad als ik hierover schrijf. Wat me nog kwader maakt is als ik direct of indirect vanuit Europa of mijn omgeving geluiden hoor als: De mensen kiezen er zelf voor (om de oversteek naar Europa te maken), dus moeten ze de consequenties maar dragen. Ik zou al deze mensen met alle plezier naar kamp Moria brengen (ik betaal de vliegtickets) en ze een week laten ruilen met deze familie of honderden andere gezinnen of alleenreizende vrouwen/mannen/of minderjarigen in het kamp. Alsof deze mensen ervoor kiezen dat hun huis, hun familie of hun leven kapotgeschoten wordt door wie dan ook (“Regime Assad” was wat de vader zei in het geval van deze familie).
- Afgelopen maandagnacht is ons opslagpunt compleet geplunderd. Daar werden spullen voor de ‘New Arrivals’ bewaard: dekens, schoenen, hygieneproducten enzovoorts. Het had een aantal dagen geregend en we konden de natte dekens niet omwisselen voor de droge. Het klein aantal dekens wat we toen daar hadden (gelukkig zijn er nu 7000 nieuwe dekens aangekomen -lijkt veel, maar is zo op-) moesten we bewaren voor de nieuwe mensen, die nog dagelijks op het eiland aankomen. De rek was / is er uit bij mensen in het kamp en kwam tot uiting in het totaal leeghalen van het opslagpunt. Alhoewel ik een actie als dit volledig afkeur; ik snap het wel... Onze organisatie is een distributiepunt, en je wil niet weten hoe lastig het is om het eerlijk te distribueren als je niet voldoende materialen hebt om iedereen te kunnen voorzien. Dat mensen vervolgens het recht in eigen handen gaan nemen, maakt het voor ons alleen maar lastiger.
Over drie weken ga ik naar huis. Voor een flinke break. Daar ben ik dan ook wel echt aan toe. M’n zus zei dat m’n liefste mamsie me steeds meer ging missen en haar kids me steeds minder (vooral dat vind erg), dus ik zie er naar uit om friends and family weer te ontmoeten en even weg te zijn uit de omgeving als dit. Moet ik me er schuldig om voelen dat ik de mensen dan hier achterlaat in hun sores? M’n hoofd zegt nee, m’n hart zegt ja (gelukkig wint over ‘t algemeen m’n hoofd het van m’n hart ;-) ). De uitdrukking: vanuit een lege kom kun je niet gieten, gaat hier zeker op. Ik zie uit om weer bij te tanken in Nederland, om dan weer m’n energie over de mensen hier uit te kunnen gieten :-).
Tot dan!
Groeten,
Hanneke
Zo, is me dat even lekker om weer eens van me af te kunnen schrijven...
-
23 November 2017 - 22:39
Mams:
Zo... fijn dat je het even van je hebt kunnen afschrijven
Je hebt een zware tijd gehad vooral deze laatste week maar gelukkig heb je kracht en lust van de Heere gekregen om door te gaan
Wat zien we er naar uit je een poosje thuis te hebben(wil niet egoïstisch overkomen want je bent zo nodig daar)maar het zal goed voor je zijn weer even bij te tanken
Goede weken nog xxxx -
23 November 2017 - 22:54
Ome Anton En Tante Ria:
Je verslag is heftig en lijkt me bijna niet vol te houden.
Het lijkt wel een druppel op een gloeiende plaat.
Wat een verdriet in zo’n kamp en ook al is iemand
tegen vluchtelingen dan nog is dit niet normaal.
Hier worden de beesten beter verzorgt.
Toch Hanneke.....elke druppel die je uitgiet wordt
volledig verbruikt en dus doe je dit niet voor niets!!!
We hopen je DV graag weer te ontmoeten als je weer
thuis bent. Sterkte met alles. -
23 November 2017 - 23:06
Jan De Zwart:
Dank voor je bericht Hanneke. Wat heb je het mooi verwoord! Dank voor jouw/jullie werk daar. Wat ‘n kanjers!
Geniet van je rustperiode. Kom weer snel op krachten. We bidden voor jullie en hopen snel te komen helpen! Fijn dat je teruggaat. Ze hebben je nodig! -
23 November 2017 - 23:36
De Paansjes:
Ha Han.
Houw moed he. Je weet het je kunt niet alles weg werken. Maar vergeet niet al het mooi dat daar al heb kunnen gebeuren door dat jullie er zijn. Ik snap dat je je ergens schuldig voel. Maar vergeet niet dat je bij tanken nodig heb.
Tja en ik kan Caro nog eens lief aan kijken of ze mee op zoeken gaat. Maar houw er maar op dat we je in Nederland snel gaan zien.
Dikke knuffel
-
23 November 2017 - 23:43
Marianne Pol:
Wat heftig allemaal Hanneke... Wat doe je ondanks heel de situatie, super goed werk. Als ik het zo lees zijn het de laatste weken echt energie vretende weken geweest. Fijn, dat je straks even drie weken uit mag rusten. Ik vind je ook echt een enorme kanjer! -
24 November 2017 - 10:37
Evelien:
Hanneke!
Wat een heftig verhaal! En wat heb jij het al lang volgehouden daar en al veel liefde en aandacht uitgedeeld! Hou vol!
Geniet van je break hier in Nederland! Je hebt het verdiend! -
28 November 2017 - 16:19
Bas En Willie.:
Hallo Hanneke.
Mooi om je via je verslag weer te kunnen volgen.
Zijn ervan onder de indruk.vooral ook omdat er nog steeds geen veranderingen
zijn ten goede wat betreft het dagelijkse leven.
Wat moet jij toch wel een uithoudingsvermogen hebben meegekregen,om dat (mooie)
werk te (mogen).
We wensen je Gods onmisbare kracht toe voor de laatste loodjes/
En een fijne tijd op je thuis basis
Hartelijke groeten van Bas en Willie -
04 December 2017 - 09:46
JanVersluis:
Bedankt voor je bericht.Weet wat je allemaal mee maakt,en de wereld kijk maar toe.
Fijn dat je er even tussen uit kan,maar met gemengde gevoelens,probeer er wel van te genieten .Met de kerst komen wij met 17 personen voor 14 dagen naarMoria om jullie bij gestaan.Groetjes Jan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley