Terugblik op vandaag - in steno...
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
18 April 2018 | Griekenland, Panagioúda
‘k Kan dat ongeruste gevoel maar niet van me afschudden. Het wat-staat-ons-allemaal-nog-te-wachten-gevoel. Als ik ’s ochtends via Facebook op de Aegean Boat Report zie dat er weer een aantal boten die nacht aan zijn gekomen dan wordt dat gevoel versterkt. En hoe kan het zijn dat mensen een bericht als dit ‘liken’? Weten zij dan niet hoe troosteloos de situatie is, waar mensen uitkwamen en nu zich opnieuw in bevinden?
Hoe moet het nu verder? In een korte tijd is het kamp volgestroomd tot nu zo’n 6000 inwoners. In de eerste drie maanden van 2018 zijn 30% meer mensen aangekomen dan vorig jaar. We zijn nu al de pop-up tentjes aan het plaatsen her en der, omdat de plekken voor de grotere Red-Cross en UNHCR tenten al gevuld zijn. En dit is pas het begin van het ‘seizoen’. Waar moeten we alle mensen huizen die nu in de new arrival tent zitten te wachten (zo’n 400 mensen als sardientjes in een blik) en die nog zullen komen?
‘k Had me ingepland voor een ‘gewone’, reguliere dagdienst vandaag. We zitten weer in een dip w.b. vrijwilligers. M’n admin-taken heb ik maar op een laag pitje gezet. Rond Pasen hadden we een vrijwilliger-tekort, nu weer. Dat betekent veel en vooral lange dagen maken (10 tot 12 uur per dag).
We waren vanochtend met een klein team, waarvan de (jonge) vrijwilligers in m’n tent-team ook nog nooit eerder een tent hadden opgezet. Je hebt dan een clubje die echt niet weet wat ze moeten doen, terwijl ik in de tussentijd op 3 plekken tegelijk moest zijn.
Oke. 4 pallets onder een pop-up tent. Wacht. Er zitten niet genoeg planken in deze pallet, geen stabiele ondergrond. Ga jij hamer en spijkers halen om deze pallets te repareren. O, je weet niet waar je dit kunt vinden? In de tussentijd goed opletten, alles wordt onder je vandaan gejat. Nooit iets onbeheerd achter laten. Ik ben weg.
Ik ga in de olijfgaard buiten het kamp naar een andere ‘geschikte’ plek zoeken voor de grote UNHCR-tent. Eindelijk iets gevonden waar ik direct mee aan de slag kan, zonder dat eerst het metershoge kruid gewied moet worden of we de stenen o.i.d. moeten wegbikken.
Bus regelen: we hebben 16 pallets nodig. Iemand die de pallets bewaakt. Ergens anders de tent ophalen. O, weer terug naar de plek waar ik net vandaan kwam. Het meisje wat daar bezig is voelt zich wat geintimideerd door een groepje mannen die haar vertellen dat dit geen geschikte plek is voor een familietent. Laat mij dit maar afhandelen. Ja, ik begrijp je. Zo’n tent waar families in komen tussen tentjes waar single mannen in verblijven is verre van ideaal. Ja, je hebt gelijk. Teveel mensen worden er in zo’n tent gehuisd. Mannen druipen af. Ik kan weer verder. Er zitten nog zoveel mensen in de new-arrival tent te wachten! We hebben tot zover maar 4 pop-up tentjes (waar maar een kleine familie per tent in kan) kunnen neerzetten. Dat gaat lang niet snel genoeg.
“Hey Hanneke, you look fried (‘gebakken’)”. Ik zou inderdaad meer moeten drinken. M’n hoofd ploft. Deze UNHCR-tent is super lastig om op te zetten, eerste keer dat ik deze type tent opzet. Niemand weet wat ‘ie eigenlijk moet doen. Aaargh.
Na een aantal uur ploeteren staat ie dan. Met behulp van een zeil hebben we de binnentent in 4 compartimenten verdeeld. Ja, kom maar op met de families. Ik ben weg – wil niet getuige zijn van de desillusie van mensen als ze realiseren dat ze met z’n allen in deze tent moeten wonen (16 mensen in dit geval).
Een man komt naar me toe, er was in z’n thuisland met een Kalashnikov in z’n been geschoten. Kan niet een uur in de food-line staan om eten te halen. Of ik een oplossing weet. Nee. Probeer het bij de organisatie die eten uitdeelt.
Half 7 ’s avonds. We lopen terug naar ons info-punt. Heb best zin in een lunch inmiddels. Meer tijd voor avondeten eigenlijk. Nee meneer, ik ga nu niet meer in op je vraag of je een schroevendraaier mag lenen voor je fiets. Waarschijnlijk hebben we die niet eens want die zal ook gejat zijn.
‘k Pak m’n tas. Verzamel de rest van de vrijwilligers die mee moeten rijden. Als ik onze ‘office’ uitloop zie ik de mannen van de families bij ons infopunt staan. Ze zijn over hun eerste shock heen en willen een andere plek. Een andere plek is er niet. Heb hoofdpijn en loop naar de uitgang van het kamp. Dag met elkaar geploeterd voor een plekje voor mensen die bijna altijd teleurstelling bij hen oproept. Nee. Wat we hier doen is verre van rooskleurig.
’s Avonds trekken al die flarden van gesprekken, interacties met mensen aan me voorbij. Dringt de bizarheid van de situatie opnieuw tot me door. Ik probeer de avond te rekken, terwijl ik eigenlijk zou moeten slapen. Ik weet dat morgen weer zo’n dag wacht, terwijl die lastiger wordt dan vandaag: waar in vredesnaam moet ik morgen tenten gaan opzetten...?
Wil je helpen? Graag!
BID!
RIJD naar Brussel en schud die politici daar wakker. Heb onderhand wel genoeg van al dat gebla-bla.
GEEF! We hebben hard donaties nodig om de meest basic dingen te kunnen kopen (zoals een pallet onder een tent).
KOM helpen!
CHECK www.facebook.com/eurorelief of www.eurorelief.net voor meer info.
P.S. Met mij gaat het goed :D. Maak je geen zorgen over mij. Wel over de situatie hier!
-
18 April 2018 - 23:26
Ome Anton En Tante Ria:
Volgens mij wordt het er niet beter op, maar alles wat je kunt doen is beter dan niets doen natuurlijk. Ik las pas ergens dat er binnenkort een betere doorstroming opgang moet worden gebracht om de eilanden te ontlasten. Laten we dit dan maar hopen!
Sterkte met alles. -
19 April 2018 - 11:41
Addy:
Nou Hanneke wat een toestand zeg, ongelofelijk
Heel veel sterkte toegewenst meid -
19 April 2018 - 15:06
Arieke:
Oh Han, wat erg hè... en zo uitzichtloos voor al die mensen! En voor jullie; machteloos! Zet hem op hoor met het kleine beetje wat je dan nog kunt doen... Liefs Arieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley