De zee eist levens...
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
16 Juni 2019 | Griekenland, Panagioúda
Elke dag zijn er mensen die daartoe gedreven worden. En het heeft een prijs...
Deze week hebben net voor de kust van Lesbos, een paar kilometer van waar ik woon vandaan, 7 mensen dit met de dood moeten bekopen.
Waaronder een alleenstaande moeder, die twee jonge kinderen bij haar had. De kleintjes hebben het overleefd, maar zullen de rest van hun leven nodig hebben om dit trauma te kunnen verwerken. Zonder ouders.
Twee kinderen zijn omgekomen in de golven.
Ik zag de verslagenheid in de ogen van de overlevenden, die dinsdagochtend het kamp in gereden werden. Ja, zij hebben het overleefd. Maar wat een ellende staat hen hier nog te wachten, na alles wat ze al meegemaakt hebben!
Diezelfde dag was ik bij een coordinator’s meeting, waar alle betrokken partijen van het kamp (NGO’s en kampmanagement) bij elkaar komen. Hier werd nog eens de ernst van de mentale problematiek getekend. Een grote groep mensen hier hebben zo’n complexe psychische problematiek, dat er een psychiater aan te pas moet komen. En er is er welgeteld een. Het komt er op neer dat alleen als je gevaar loopt voor jezelf (je suïcidaal bent) of voor een ander, je geholpen wordt. De rest blijft in paniekaanvallen, zichzelf verwondend (auto-mutilerend), hallucinerend achter.
Terwijl de politiek onwillig is de situatie te veranderen en immuun lijkt te zijn voor menselijk leed, word ik elke keer weer bemoedigd door de mensen die ik hier tref. Vluchtelingen. Vrijwilligers. Ik bevind me hier op een unieke plaats, waar christenen wereldwijd, van allerlei windrichtingen en denominaties elkaar treffen en hetzelfde doel dienen.
Zo zat ik laatst aan tafel met een Amerikaanse ‘cowboy’. Een grote kerel, arm vol tatoeages, gek op geweren en pistolen, die vertelde hoe hij na zijn criminele verleden, terwijl hij bijna stierf aan een overdosis drugs, Jezus ontmoette. En de ernst van het leven en het hiernamaals drijft hem om hier die liefde die hij van God ervaart te delen met anderen.
Hoe onbeduidend het soms ook lijkt, met elkaar kunnen we een verschil maken. Zo komt er over een paar weken een team van de TU Delft 100 zonnepanelen hier in het kamp installeren. Rond diezelfde tijd komt er een groep Amerikanen van een onderwijsinstantie een aantal weken ‘educational activities’ doen voor kinderen in het kamp. Ik heb de eer om aan projecten als deze mee te werken.
Wil je weten hoe jij (vanuit Nederland) betrokken kunt zijn bij het werk hier? Neem contact met me op!
Tot schrijfs!
P.S. 2 augustus hoop ik weer in Nederland te zijn voor ruim een maand. Wellicht tot dan!
-
16 Juni 2019 - 13:44
Gert Jan Nienhuis:
Mijn hart en gebed zijn bij je! -
16 Juni 2019 - 18:50
Jan Versluis:
Het is verschrikkelijk dat het maar door blijft gaan.Fijn dat je je blijft inzetten voor deze mensen,ikzelf weet hoe moeilijk het voor je is. Mooi dat je ook nog wat tijd kan nemen voor jezelf. Geweldig dat je ons op de hoogte houd. Hoop eind van het jaar weer naar Lesbos te komen.Gods onmisbare Zegen toegewenst. -
17 Juni 2019 - 07:26
Tonja:
Wat heb je dit weer treffend geschreven! Gods zegen in alles en voor iedereen daar!
-
26 Augustus 2019 - 17:22
Jan Mauritz:
Dag Hanneke,
Ga je éen derzer dagen weer naar Lesbos? Kom je nog in Woerden?
Hartelijk welkom in Kamerik.
Heb je nog een bijdeage voor jouw werk ontvangen via NB ?
Veel sterkte en Gods nabijheid toegewenst.
Met groet,
Jan Mauritz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley