Good to be back!

Hoi!

Het is alweer een aantal weken geleden dat ik een blog heb geschreven. Hoog tijd daarvoor, want… inmiddels ben ik alweer een aantal dagen op Lesbos. De tijd in Nederland vloog voorbij, maar hoe kan dat ook anders; zo knus onder moeders vleugels : -). Een aantal kilo zwaarder kwam ik hier vorige week vrijdag aan. Het reist zo anders dan toen ik in januari vertrok. Toen wist ik absoluut niet wat, wie ik kon verwachten. Nu stond een bekend gezicht me op te wachten op het vliegveld. De sleutels werden in mijn hand gestopt: rijd zelf maar naar je appartement, morgen heb je deze bus weer nodig om naar het kamp te rijden en vrijwilligers te vervoeren. Dus daar sjeesde ik dan over het eiland. Het voelt goed om weer terug te zijn!
Op de deur van het appartement hing een welkomstpostertje me op te wachten en werd ik met Amerikaans luid enthousiasme ontmoet. Tot in de kleine uurtjes heeft m’n kamergenote me bijgepraat over de situatie in het kamp.

Zaterdag had ik mijn ‘eerste’ avonddienst. Ik was zó benieuwd of alle tenten weg zouden zijn en of er überhaupt iets voor in de plaats was gezet… En zowaar! Er staan nieuwe barakken! Soort luciferdoosjes, twee op elkaar. Verder zitten er nog wel een paar honderd mensen in tenten. Alle barakken die geplaatst zijn staan nog wel leeg (op een aantal na, die door een aantal vluchtelingen ‘gekraakt’ zijn), want de Grieken willen de sleutels ervan pas geven als álles er staat. Dat betekent dat de barakken in de compounds nog steeds erg vol zitten, en alleen nog maar voller worden (er komen nog steeds nieuwe mensen aan op dit eiland).

Toen ik in het kamp naar de container van EuroRelief liep, zag ik men in de verte al volleybal spelen. Voordat ik in februari vertrok heb ik dat geprobeerd te introduceren: 16u: volleybaltijd… En zowaar! Men deed het nog. Jihaaa!
Het was zo hartverwarmend de reacties van vrijwilligers en vluchtelingen te horen en te zien. YOU ARE BACK!!! Het is hier een komen en gaan van honderden vrijwilligers. Ik had in feb. ook niet tegen iedereen gezegd dat ik vertrok en weer terug zou komen (een vrijwel onmogelijke opgave), maar een translator kwam nu wel even verhaal halen bij me. Waarom was je zomaar weg? Ik heb naar je gezocht! Hij zag er zowaar even ontredderd uit. Ik dacht even: kom op… Wat maakt het uit, voor mij 10 andere vrijwilligers. Maar zo is het dus toch niet: mensen hebben al op zo weinig c.q. op niets controle, en als er dan weer zomaar iemand uit je leven verdwijnt heeft dat toch meer impact dan ik in eerste instantie verwachtte. Vandaag zei nog een vrijwilliger tegen me: O, jij bent dus Hanneke! Ik heb zo vaak over je gehoord, men zag er naar uit dat je terugkwam. Ook dat verraste me. Zo’n verpletterende persoonlijkheid ben ik nu ook weer niet. Dat is het voordeel als je er zo kort tussenuit bent, men krijgt geen kans je te vergeten : -).

Zondagavond werkte ik aan de gate (hek) van het compound. Dé plaats waar mensen naar je toe komen, afleiding zoeken, hun verhaal delen. Helaas zijn het alleen maar mannen die op deze compounds zitten en het is verboden ‘any conversation of any length' met iemand van het tegenovergestelde geslacht te hebben. Maar D. uit midden Afrika begon een conversatie met me via Google Translate. Hij tikte een Franse zin in en liet het vervolgens in het Engels aan me lezen. Het was duidelijk dat hij behoefte had aan aandacht, van wie dan ook. Maar wat hij me via zijn telefoon vertelde was heftig: Vader (kennelijk een succesvol zakenman) en moeder zijn door een groep criminelen overvallen en vermoord, zusje is verkracht.
D. liep weg en kwam terug met wat verfrommelde foto’s van zijn moeder en zus. Wat een triest verhaal.
Zo ook het verhaal van twee Irakese broers die op datzelfde compound zitten en ook vertaalwerk doen voor EuroRelief. 15 jaar geleden zijn bij een explosie hun ouders en broertje en zusje omgekomen. De twee broers waren nog kinderen toen. Hebben geen school afgerond, hebben overal en nergens gewoond, zijn al jaren op drift. Hebben letterlijk alleen elkaar nog.

Toen ik dit diezelfde avond op me in liet werken kwam het woord ‘ontheemd’ boven drijven. Mensen hier zijn ontheemd. Heb later gegoogled op dit woord: Uit zijn vertrouwde omgeving (heem = woonplaats). Verplaatst persoon, die nergens meer thuis is. Elders werd het uitgelegd als ‘huis en haard ontvloden', ‘verdreven’, ‘verlaten', ‘zonder thuis'. Precies zoals ik deze drie mannen … en zóveel anderen hier … zou omschrijven!

Deze week heb ik een nogal enthousiaste Amerikaan gevonden, die van plan is om 3x per week ‘gym’ te doen met de mannen in kamp. Fantastisch natuurlijk. Heeft hij inmiddels twee keer gedaan. Leuk om te zien hoe de boel letterlijk in beweging komt. We hebben wel dezelfde visie: zoveel mogelijk een dagstructuur creëeren in het kamp. En de leiderschap van bepaalde activiteiten zoveel mogelijk bij de vluchtelingen zelf leggen, om continuïteit te waarborgen. Ik heb ook in het thee-moment ’s avonds nieuw leven geblazen. Dit gebeurde/gebeurt niet consistent. De ene keer serveren we wel gratis thee, de andere keer (als we vergeten zijn de ketels op tijd op te zetten) is er niets.

Ik heb even geen inspiratie in een afsluitende alinea: dit was het wel weer voor nu : -).

Tot schrijfs!