Mamsie vertelt :-)!

Naar aanleiding van de laatste blog van Hanneke, waarin ze haar hoop uitspreekt of wij zelf onze bevindingen weer zouden willen geven in een blog, ga ik bij deze proberen iets te schrijven wat wij gehoord, gezien, gevoeld en geproefd hebben in het kamp.
We hoorden heel veel verhalen van Hanneke en je probeert er een beeld bij te vormen, maar het is zoals Hanneke het ons wel eens vertelde: Je moet het zien, horen, proeven en ruiken om er iets van te begrijpen.
Daarom ben ik ook heel blij dat we er geweest zijn, omdat we nu beter kunnen begrijpen wat haar werk is en hoe moeilijk en gecompliceerd alles is in kamp Moria.

Onze eerste indruk kregen we al onderweg, toen we Hanneke opgehaald hadden in Panagiouda om haar vervolgens mee te nemen naar ons verblijf in het stadje Petra en we onderweg langs het kamp reden. Moet je je voorstellen dat je op een donkere, rustige weg rijdt en opeens uit het niets tegen de heuvel een complex van ijzeren hekken met prikkeldraad ziet en heel veel mensen langs de kant van de weg. Ik riep uit: “Wat is dit Hanneke?!” En dat zij dan heel bedaard zegt: “Nou, dit is het kamp”. Tjonge, dat was al een heftig iets.
Vrijdagmorgen gaan we op pad met z’n vijven om te gaan ‘helpen’ (dat mag wel tussen haakjes, want als je voor het eerst in het kamp komt duizelt alles wel een beetje). Het welkom was hartverwarmend door zowel vrijwilligers als vluchtelingen, die voor de stichting werk doen in de vorm van vertalen etc. Hanneke gaf ons daarna een rondleiding door het kamp om beetje indruk te krijgen en te weten waar we heen moeten als we aan het werk gaan. Nou, dat is niet te beschrijven hoe elk plekje in het kamp volgepakt is met tentjes en ISO-boxen die op elkaar gestapeld zijn. En dan al die mensen, kinderen die om je heen springen en aan je armen hangen of op je rug springen, hunkerend om wat aandacht. Er zijn rond de 500 kinderen die geen school krijgen, of ook maar iets te doen hebben. Dan is het fijn als je wat aandacht krijgt van deze of gene. De kinderen hebben trouwens wel een vorm van vermaak uitgevonden: in kratjes (van die houten of plastic kratjes waarin maaltijden of fruit in vervoerd wordt) suizen ze op de betonnen straat van de heuvel af. Erg leuk voor ze, maar het is niet de meest geschikte plek om te spelen. We zagen dezelfde dag nog een vader met een kind richting de dokterspost lopen, het kind had een gat in zijn hoofd gevallen...

Daarna begint ons werk op ‘info’, dat is het kantoor van de stichting EuroRelief. Aan de balie van de stichting staat het vol met vluchtelingen, die allerlei vragen hebben. Ook is er die middag uitdelen van melkpoeder en pampers, wat allemaal redelijk gestructureerd verloopt.
Er worden ook kopieen gemaakt van foto's en papieren die de mensen nodig hebben voor het interview die ze krijgen om verder te kunnen reizen of dat ze te horen krijgen dat ze weer terug moeten. Dit schrijf ik nu even heel makkelijk, maar heeft heel wat voeten in aarde, want het gaat redelijk moeizaam. Op een gegeven moment doet het kopieerapparaat het niet meer dus... volgende keer beter. Geduld is een schone zaak. Heeeeel veel geduld, want zoals ik al zei: veel gaat heel moeizaam hier.
Vooral het housen (huisvesten) is een belangrijke taak van de stichting en dat is een heel lastig iets. Kunt u zich voorstellen: een tentje waar al twaalf mensen in slapen op de grond, onder een dekentje en er moeten er dan nog vier mensen bij, terwijl het eigenlijk niet kan. Dat geeft dus veel heen en weer gepraat om dat gedaan te krijgen. Want er komen dagelijks mensen aan en die moeten ergens slapen. Er worden bedden in elkaar gezet als die er zijn en dekens uitgedeeld, ook als die er zijn en dat is altijd te weinig om iedereen een of meerdere dekens te geven wat toch echt wel nodig is. Toen wij er waren was het heel warm, maar inmiddels heeft het al flink geregend en dat is helemaal verschrikkelijk voor de mensen. Op de heuvel gaat het nog, maar als je tent onderaan de heuvel staat begrijpt u waarschijnlijk wel wat er gebeurt: natte matrasjes (als ze die hebben) en dekens etc. Oh, en de winter staat voor de deur...

Wat ik ook heel erg vond was het tekort aan water. De mensen krijgen ‘s morgens een anderhalve liter fles water bij het ontbijt voor de hele dag. In die warmte is dat echt te weinig, omdat het kraanwater overdag soms hele tijden afgesloten is. Dus als je door het kamp loopt krijg je heel veel vragen over het water en dan kun je er niks aan doen. Het is echt een groot probleem. Oh, wat heb ik vaak gedacht aan onze luxe thuis, wat schrijnend dat verschil.

De tweede dag dat we mee geweest zijn konden we al wat meer doen, in de vorm van eten uitdelen bij de new arrivals. Dat zijn mensen die nieuw aangekomen zijn en in een aparte afdeling achter hekken geplaatst worden tot ze bij de dokter geweest zijn, geïdentificeerd zijn en er een slaapplek voor hen gevonden is. Dat kan soms weken duren voordat dat gebeurt is. Deze afdeling wordt bewaakt door de Griekse politie en militairen en dat is helemaal onbeschrijflijk hoeveel er daar bij elkaar zitten, op de grond, op een kartonnetje, onder een deken en allemaal op elkaar gepakt, zonder enige vorm van privacy. Honderden mensen met een paar WC’s (nou ja een gat in de grond waar je boven hangt) en een douche. Begrijpt u dat je dan niet echt fris kan blijven al probeer je dat nog zo goed en kwaad als het kan. We hebben het geroken.

Het eten wordt verzorgd door Grieks cateringbedrijf, waar de mensen drie keer op een dag voor in de rij staan. Echt geen biefstuk of zo hoor, we hebben het geproefd. Bakje kleffe rijst met kikkererwten. Nou, je maag is gevuld, al zijn er ook nog wat mensen die zelf koken op klein brandertje. Verder hebben we die dag een compound bewaakt. Dat is een gedeelte in het kamp met containers waar een paar honderd mensen in leven achter gesloten hekken, die er alleen in kunnen als ze hun pasje laten zien. Dat is ook taak van EuroRelief en omdat het die dag erg druk was met housen en wij nog lang niet alles snapten was die taak voor ons, zodat anderen die beter ingewijd zijn in het reilen en zeilen andere dingen konden doen. Op zich was het een goede bezigheid, want al snel kwamen de mensen een praatje maken, zodat je wat verhalen kon aanhoren (al is mijn Engels niet optimaal maar met handen en voeten komen we er wel).

Oh, nu ik zo aan het schrijven ben realiseer ik me dat ik het echt niet kan weergeven wat het inhoudt. Misschien hebt u er een klein beetje idee van gekregen, maar het is echt zoals mijn dochter zegt: Je moet het zien, ruiken, proeven. En aanhoren, want als je de mensen beter leert kennen komen er heel schrijnende verhalen los, wat wij ons niet voor kunnen stellen in ons land zonder oorlog en met onze luxe. Ik vergeet niet de blik die ik in ogen van mensen gezien heb: uitzichtloosheid. Mensen die in angst geleefd hebben, getraumatiseerd zijn. We kunnen ons niet genoeg voor ogen houden in wat voor een bevoorrechte positie wij in Nederland mogen leven.

Groeten,
Jannigje