Update vanaf Lesbos
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
19 Augustus 2018 | Griekenland, Panagioúda
Hoi!
Inmiddels is het alweer ruim twee maanden geleden dat ik na m’n break terug kwam op Lesbos. Zoals altijd duurt het weer even voordat ik mijn draai in de organisatie en in het kamp gevonden heb. Het verloop van vrijwilligers is zo groot dat -los van de enkele long termers die er zijn- ik bij terugkomst te maken had met met zowat een geheel nieuw team.
Als ik over de situatie in het kamp nadenk, komen er vanzelf allerlei emoties opborrelen. Ergens voelt het alsof we hier de strijd in Moria alleen aan het strijden zijn. Het maakt me kwaad dat dit een zo vergeten problematiek aan het worden is. Who cares dat er hier mensen als vee opgestapeld worden in een kamp? Who cares dat de man van een gezinnetje 3 uur voordat het eten gebracht wordt al in de “food line” (de plek waar mensen hun eten op kunnen komen halen) gaat staan, samen met zijn zoontje, omdat anders de kans bestaat dat je niets krijgt? Who cares dat de mensen die noodgedwongen achteraan de food line staan de bus van het cateringsbedrijf weg zien rijden en gelaten maar weer omdraaien, met lege handen, zonder het portie eten voor die avond? Who cares dat de 4-jarige S. geteisterd wordt door nachtmerries omdat hij getuige is geweest van allerlei verschrikkingen in Irak? Who cares dat K. zijn beide ouders verloren heeft in een bombardement en hij hier nu alleen in het kamp zit? Wie boeit het dat het wellicht nog minimaal een jaar kan duren voordat hij uitsluitsel krijgt over zijn asielprocedure? Wie boeit het nog dat de armen en/of benen van veel jonge gozers steeds voller komen met littekens (door automutilatie c.q. zelfverwonding) omdat hun psychische gezondheid hollend achteruit gaat? Wie boeit het uberhaupt nog dat in het grootste vluchtelingenkamp van Europa nauwelijks aan de basale levensbehoeften voldaan wordt?
Het is frustrerend. Verlammend. Maar aan de andere kant zijn de mensen die ik in het kamp tegenkom zo kostbaar. Ik voel me verbonden aan hen. Alhoewel we hier nauwelijks of niets voor hen kunnen doen, we zijn er. En met ons een hele groep mensen vanuit Nederland of allerlei andere landen wereldwijd die hen via ons of op welke manier dan ook (vanuit het thuisland) ondersteunen. Met elkaar kunnen we hen dat sprankje hoop bieden.
Wat een mededeelzaamheid zit er in de mensen die ik hier ontmoet. M’n mede-vrijwilligers zullen het herkennen: je hoeft er weinig moeite voor te doen om ergens uitgenodigd te worden voor een maaltijd of een bak thee.
Ons long-term-team is versterkt met twee Nederlanders: Wilke en Ruben. Samen met hen heb ik een aantal dagen op het vasteland doorgebracht, en hebben we kunnen zien hoe de situatie in o.a. Thessaloniki en Athene is. We hebben daar E. ontmoet, een man die voor EuroRelief als vertaler en electricien gewerkt heeft. Wat een veerkracht zit er in ‘m. De mensen waar we het hier mee te maken hebben, hebben veelal al veel moeten verdragen en meemaken. Het is dan ook bijzonder en inspirerend om te zien hoe een man als E. vorm geeft aan z’n leven. Inmiddels heeft hij zichzelf als ‘tour guide’ benoemd en gidst hij allerlei mensen door Athene. Uiteraard heeft hij ook een tour voor ons verzorgd.
Ter afsluiting: Terdege heeft me gevraagd om zo af en toe een blog te schrijven voor hun website. Ik had het plan om deze ook op deze website te plaatsen, maar daar is tot nu toe nog weinig van gekomen. Zie hieronder de laatste blog.
Nog niet genoeg gelezen? Ik heb een mooi artikel voor je: www.rd.nl/opinie/kies-voor-bijbelse-houding-tegenover-vluchteling-1.1507011
Tot contacts maar weer!
Groeten,
Hanneke
---
Als ‘leider’ van het tententeam kreeg ik twee mannelijke vrijwilligers (50+) onder m’n hoede. Vandaag zouden ze me helpen met het opbouwen van een serie tenten (4 bij 4 meter, worden gemiddeld zo’n 15 mensen in gehuisd, twee vierkante meter leefruimte voor 4 gezinsleden). In de ochtend kom ik de Syrische H. tegen. Twee weken geleden is hij aangekomen in het kamp, samen met zijn dochtertje van 4. Hij spreekt goed Engels, en steekt graag zijn handen uit de mouwen. Al snel voegt hij zich bij ons tententeam. Eerst leggen we de pallets uit onder de tent (zodat de tent iets hoger staat en het regenwater niet direct de tent inloopt), dan zetten we het metalen frame in elkaar, buiten- en binnentent bevestigen, extra tentzeilen er overheen, en als laatste proberen we met wat dekens en touw in de binnentent 4 afgescheiden compartimentjes te fabriceren, om de verschillende families die onder dak moeten gaan wonen toch nog wat privacy te geven. Tegen 4 uur ’s middags hebben we de drie tenten opgezet en gunnen we ons wat tijd om te zitten, de tent te bewaken totdat andere vrijwilligers de families naar de tent brengen en om eindelijk te gaan lunchen. Op de rand van de pallets, in het portaaltje van de tent zitten we daar met elkaar. De mannelijke vrijwilligers gaan het gesprek aan met H. Ik bewaar in contact met mannen hier een veilige afstand, maar vind het fijn als als mannelijke vrijwilligers het contact met hen aangaan en ik van de zijlijn kan meeluisteren. H. had me verteld dat hij een dochtertje heeft. Een schattig meisje, dat iedereens hart hier steelt. Maar nu vertelt hij dat hij nog een dochter had. Een babytje van 5 maanden. H. had het babytje in z’n armen, was onderweg naar het ziekenhuis in Damascus. Totdat het leven letterlijk uit zijn armen weggereten werd. Een scherpschutter had hen onder vuur genomen. De kogels verbrijzelen het hoofdje van de baby. We kijken verbijsterd, vol afschuw H. aan. We weten niet wat we moeten zeggen. Ik zie aan H. dat hij niet meer onder ons is, maar het moment aan het herbeleven is. Ik stel een vraag om hem weer in het hier en nu te krijgen. H. staat op om de rits aan de achterzijde van de tent te ‘checken’. Hij wil niet dat we zijn ontreddering zien. Maar op onze gezichten is het wel te zien. De tranen biggelen over de wangen van m’n mannelijke collega. Ik voel me misselijk. “I am so sorry for you”, zegt m’n collega als H. weer bij ons komt zitten. Intussen zijn de families voor de tent gearriveerd. We gaan. Onze taak voor vandaag zit erop. Maar het drama dat in H.’s leven zich heeft afgespeeld laat ons voorlopig niet meer los.
Inmiddels is het alweer ruim twee maanden geleden dat ik na m’n break terug kwam op Lesbos. Zoals altijd duurt het weer even voordat ik mijn draai in de organisatie en in het kamp gevonden heb. Het verloop van vrijwilligers is zo groot dat -los van de enkele long termers die er zijn- ik bij terugkomst te maken had met met zowat een geheel nieuw team.
Als ik over de situatie in het kamp nadenk, komen er vanzelf allerlei emoties opborrelen. Ergens voelt het alsof we hier de strijd in Moria alleen aan het strijden zijn. Het maakt me kwaad dat dit een zo vergeten problematiek aan het worden is. Who cares dat er hier mensen als vee opgestapeld worden in een kamp? Who cares dat de man van een gezinnetje 3 uur voordat het eten gebracht wordt al in de “food line” (de plek waar mensen hun eten op kunnen komen halen) gaat staan, samen met zijn zoontje, omdat anders de kans bestaat dat je niets krijgt? Who cares dat de mensen die noodgedwongen achteraan de food line staan de bus van het cateringsbedrijf weg zien rijden en gelaten maar weer omdraaien, met lege handen, zonder het portie eten voor die avond? Who cares dat de 4-jarige S. geteisterd wordt door nachtmerries omdat hij getuige is geweest van allerlei verschrikkingen in Irak? Who cares dat K. zijn beide ouders verloren heeft in een bombardement en hij hier nu alleen in het kamp zit? Wie boeit het dat het wellicht nog minimaal een jaar kan duren voordat hij uitsluitsel krijgt over zijn asielprocedure? Wie boeit het nog dat de armen en/of benen van veel jonge gozers steeds voller komen met littekens (door automutilatie c.q. zelfverwonding) omdat hun psychische gezondheid hollend achteruit gaat? Wie boeit het uberhaupt nog dat in het grootste vluchtelingenkamp van Europa nauwelijks aan de basale levensbehoeften voldaan wordt?
Het is frustrerend. Verlammend. Maar aan de andere kant zijn de mensen die ik in het kamp tegenkom zo kostbaar. Ik voel me verbonden aan hen. Alhoewel we hier nauwelijks of niets voor hen kunnen doen, we zijn er. En met ons een hele groep mensen vanuit Nederland of allerlei andere landen wereldwijd die hen via ons of op welke manier dan ook (vanuit het thuisland) ondersteunen. Met elkaar kunnen we hen dat sprankje hoop bieden.
Wat een mededeelzaamheid zit er in de mensen die ik hier ontmoet. M’n mede-vrijwilligers zullen het herkennen: je hoeft er weinig moeite voor te doen om ergens uitgenodigd te worden voor een maaltijd of een bak thee.
Ons long-term-team is versterkt met twee Nederlanders: Wilke en Ruben. Samen met hen heb ik een aantal dagen op het vasteland doorgebracht, en hebben we kunnen zien hoe de situatie in o.a. Thessaloniki en Athene is. We hebben daar E. ontmoet, een man die voor EuroRelief als vertaler en electricien gewerkt heeft. Wat een veerkracht zit er in ‘m. De mensen waar we het hier mee te maken hebben, hebben veelal al veel moeten verdragen en meemaken. Het is dan ook bijzonder en inspirerend om te zien hoe een man als E. vorm geeft aan z’n leven. Inmiddels heeft hij zichzelf als ‘tour guide’ benoemd en gidst hij allerlei mensen door Athene. Uiteraard heeft hij ook een tour voor ons verzorgd.
Ter afsluiting: Terdege heeft me gevraagd om zo af en toe een blog te schrijven voor hun website. Ik had het plan om deze ook op deze website te plaatsen, maar daar is tot nu toe nog weinig van gekomen. Zie hieronder de laatste blog.
Nog niet genoeg gelezen? Ik heb een mooi artikel voor je: www.rd.nl/opinie/kies-voor-bijbelse-houding-tegenover-vluchteling-1.1507011
Tot contacts maar weer!
Groeten,
Hanneke
---
Als ‘leider’ van het tententeam kreeg ik twee mannelijke vrijwilligers (50+) onder m’n hoede. Vandaag zouden ze me helpen met het opbouwen van een serie tenten (4 bij 4 meter, worden gemiddeld zo’n 15 mensen in gehuisd, twee vierkante meter leefruimte voor 4 gezinsleden). In de ochtend kom ik de Syrische H. tegen. Twee weken geleden is hij aangekomen in het kamp, samen met zijn dochtertje van 4. Hij spreekt goed Engels, en steekt graag zijn handen uit de mouwen. Al snel voegt hij zich bij ons tententeam. Eerst leggen we de pallets uit onder de tent (zodat de tent iets hoger staat en het regenwater niet direct de tent inloopt), dan zetten we het metalen frame in elkaar, buiten- en binnentent bevestigen, extra tentzeilen er overheen, en als laatste proberen we met wat dekens en touw in de binnentent 4 afgescheiden compartimentjes te fabriceren, om de verschillende families die onder dak moeten gaan wonen toch nog wat privacy te geven. Tegen 4 uur ’s middags hebben we de drie tenten opgezet en gunnen we ons wat tijd om te zitten, de tent te bewaken totdat andere vrijwilligers de families naar de tent brengen en om eindelijk te gaan lunchen. Op de rand van de pallets, in het portaaltje van de tent zitten we daar met elkaar. De mannelijke vrijwilligers gaan het gesprek aan met H. Ik bewaar in contact met mannen hier een veilige afstand, maar vind het fijn als als mannelijke vrijwilligers het contact met hen aangaan en ik van de zijlijn kan meeluisteren. H. had me verteld dat hij een dochtertje heeft. Een schattig meisje, dat iedereens hart hier steelt. Maar nu vertelt hij dat hij nog een dochter had. Een babytje van 5 maanden. H. had het babytje in z’n armen, was onderweg naar het ziekenhuis in Damascus. Totdat het leven letterlijk uit zijn armen weggereten werd. Een scherpschutter had hen onder vuur genomen. De kogels verbrijzelen het hoofdje van de baby. We kijken verbijsterd, vol afschuw H. aan. We weten niet wat we moeten zeggen. Ik zie aan H. dat hij niet meer onder ons is, maar het moment aan het herbeleven is. Ik stel een vraag om hem weer in het hier en nu te krijgen. H. staat op om de rits aan de achterzijde van de tent te ‘checken’. Hij wil niet dat we zijn ontreddering zien. Maar op onze gezichten is het wel te zien. De tranen biggelen over de wangen van m’n mannelijke collega. Ik voel me misselijk. “I am so sorry for you”, zegt m’n collega als H. weer bij ons komt zitten. Intussen zijn de families voor de tent gearriveerd. We gaan. Onze taak voor vandaag zit erop. Maar het drama dat in H.’s leven zich heeft afgespeeld laat ons voorlopig niet meer los.
-
19 Augustus 2018 - 17:36
Gert Jan Nienhuis:
Als ik het verslag van jou, Hanneke weer lees, dan huil ik mee! Ik voel de pijn, de onmacht, het verdriet, maar ook de boosheid over wat mensen elkaar aan doen. Boosheid, omdat wij Nederlanders zoveel mogelijk trachten te verbergen en er niet aan willen denken, wat op slechts een paar uur vliegen hier vandaan gebeurt.
Ik troost mij dan met de gedachte: God ziet alles en denk dan: Heer ontferm U over deze situatie. Wij komen er niet mee weg: Wir haben es nicht gewusst.
Hou vol Hanneke! Samen met de anderen! Wij stann biddend achter je. -
19 Augustus 2018 - 17:45
Plonie:
Hanneke wat een verhaal hier en wat bizar dat we hier ons leven doorleven, azc's sluiten, omdat we onze schaapjes min of meer op het drogen hebben. Wat laten we mensen in de steek...en wat voelt het machteloos. Blijf voor jullie bidden! -
19 Augustus 2018 - 19:12
Jacolien Buitendijk:
Jouw verhaal raakt me, Hanneke. Ik hoop dat God je de kracht en de moed geeft om je waardevolle werk daar vol te blijven houden. -
20 Augustus 2018 - 09:54
Anna:
Ha Hanneke,
Wat een ongelofelijk trieste situatie... en dat blijft het! Inderdaad... zoveel ellende.. zoveel leed.. bijna niet in woorden uit te drukken. Erg dat er niet eens genoeg eten is voor de mensen daar! Terwijl wij hier baden in overvloed!
Wel fijn.. dat het team met twee Nederlandse long-term vrijwilligers is uitgebreid.
Heel veel sterkte om je hoofd boven water te houden! Weet dat elke blik er toe doet.. elk woord is van waarde voor iemand die zijn leven zo somber inziet! Heel veel sterkte en moed en kracht, maar bovenal Gods Zegen in je moeilijke werk!
Liefs, Anna -
20 Augustus 2018 - 11:11
Arjanne:
❤️ -
20 Augustus 2018 - 15:39
Jeanice:
Heftig Hanneke! Succes en sterkte daar. Wees gezegend om daar tot zegen te zijn. -
21 Augustus 2018 - 20:53
Ivo:
Houd moed Hanneke. Je zit in de vuurlinie als het gaat om een strijd op aarde, die een afspiegeling is van een strijd is in de Hemelse gewesten. Weet dat God je nooit zal verlaten, hoe donker het ook in dit kamp is. (en op andere plekken op deze aarde)
God zal je zegenen en sterken. Dat doet Hij zelf met Zijn Geest die Hij in je geeft en Hij roept jouw naasten (Agnes, mij, je familie, je vrienden) op om je met onze gebeden te steunen. Dat zijn we aan jou, je team en de "bewoners" verplicht!
Je bent een geweldig mens!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
