Heading home

Morgen is het zover: op naar huis! Uiteraard heb ik daar heel veel zin in. Maar aan de andere kant is het ook wel hectisch om een sociaal leven van bijna 4 maanden in te gaan halen in een paar weken, voordat ik weer terug ga naar Lesbos.

Laat ik gewoon alvast een aantal vragen beantwoorden :)!

- Hoe gaat het met je? En wat heb je gedaan de achterliggende tijd op Lesbos?
Goed! Ik verwacht de eerste dagen in NL wel nodig te hebben om bij te slapen. M'n 'projecten' / doelen die ik voor mezelf gesteld had voor deze periode heb ik wel behaald. Bijv: m.b.v. anderen heb ik gewerkt aan een handboek voor vrijwilligers, zodat nieuwkomers beter voorbereid zijn op het werk dat men hier te wachten staat. En meer. Ik merk dat ik m'n aandacht wat verlegd heb naar de zorg voor de vrijwilligers die hier op het eiland zijn. Ik trek het niet om voltijd in het kamp te werken, maar ik kan er wel alles aan doen om er voor de short-termers te zijn, zij zijn het immers die voornamelijk het reguliere werk doen.
Ik heb in de achterliggende periode nog best wat regulier werk gedaan. We hebben twee grote 'vrijwilliger-dips' gehad. Dus dan moet iedereen die maar een beetje beschikbaar is aan de bak in het kamp. 10-12 uur per dag. Het geeft wel saamhorigheid. Maar de druk op ons allen is dan eigenlijk te groot.

- Hoe is de situatie nu in het kamp?
Inmiddels zitten er ruim 8000 mensen in het kamp. Begin dit jaar was ik nog zo opgelucht over de 2000 mensen die herplaatst waren (in hotels die dicht waren in de winter, naar het vasteland), de extra containers die geplaatst zijn. Maar zoals we ook allemaal (behalve de mensen met 'power', die voor gemak maar even de andere kant op kijken) wisten kwam de toestroom op gang toen het weer en de zee beter werd. Ook al blijft de zee verraderlijk. Gisternacht zijn er 7 mensen omgekomen (waaronder twee kinderen) op hun vlucht naar het Lesbos. Zo onwerkelijk.
Het kamp is nu volgens de papieren gebouwd op zo'n 3000 mensen. Waarschijnlijk kun je je een beetje voorstellen wat er dan met de andere 5000 mensen gebeurt. Die worden weer overal en nergens in tentjes gepropt. De prime minister, de minister van immigratie etc. zijn hier in het kamp geweest. Vluchtelingen worden tegengehouden, de minister sneakt het afgescheiden deel in waar de kantoren (van bijv. het kampmanagment is), babbelen daar even, gaan naar de sectie van de minderjarigen (deze sectie ziet er van de buitenkant nog het vrolijkst uit, er staat een voetbaltafel etc.), wandelen daar een beetje rond en gaan weer. Ja, dan heb je wel echt goed zicht op wat er gaande is... Ik zou ze graag meenemen naar bijvoorbeeld dat tentje achter dat lekkend toiletgebouwtje. Ik zou 'm graag door het rioolwater laten lopen waar wij met z'n elke dag doorheen wandelen, omdat dat gewoon vanaf de ingang de straat op spoelt (ministers worden in hun bolide het kamp ingereden tot het afgescheiden deel waar ik het zojuist over had). Natuurlijk vind ik het fijn dat ze er geweest zijn, maar inmiddels weet ik wel beter. De wil om iets aan deze situatie te veranderen is er niet. Ik vraag me echt af hoe wij over een x aantal jaren terug kijken naar deze crisis en welke conclusies / lessen we er dan eindelijk uit gaan trekken.

- Maar het werk geeft je vast veel voldoening?
Nee, het werk geeft me geen voldoening. Om eerlijk te zijn: ik heb een afkeer van het werk dat we doen. Housing: het een plekje zoeken voor de nieuwkomers in het kamp. Ik liep gisteren achter een compound, half klimmend over de ongelijke ondergrond, te zoeken naar een plek voor een familie van totaal 11 personen. Ik moest een plek zien te vinden voor 3 koepeltentjes voor hen. Terwijl ik me langs een paar tenten en zelfgebouwde stellages wurmde, kreeg ik een flashback van de sloppenwijken in Zuid-Afrika waar ik geweest ben. Dat zag er beter uit dan daar waar ik gisteren liep. Met zoveel andere taken dat we doen vraag ik (en met mij anderen) af: wiens verantwoordelijkheid is dit nu eigenlijk? Zeker niet de onze. Maar als we niets doen ontstaat er een vacuum waarin een 'survival of the fittest' zal gaan plaatsvinden. Willen we dat? Deze mensen hebben al zoveel op moeten geven, ongewild. Hun familie. Vrienden. Werk. Bezittingen. Toekomst. Dus wij als vrijwilligers sukkelen maar voort, met dagelijks de frustraties van allerlei mensen over ons heen. Begrijpelijk dat ze ons voor de situatie verantwoordelijk houden. Ik zou als gezinshoofd van het gezin ook boos worden op die snotneus die me naar die 3 tentjes begeleidt ergens in de krochten van het kamp.
Aan de andere kant merk je hoe kostbaar het contact kan zijn met de mensen in het kamp, als er een 1-op-1-momentje ontstaat en er van hart tot hart gesproken kan worden. Dat zijn de momenten dat ons op de been houdt.

- Wanneer ga je weer terug naar Lesbos?
Ik hoop 18 juni weer terug te gaan naar Lesbos. Ik ga zo eerst nog met m'n allerliefste pa en ma ruim een week naar Spanje. Wat heb ik daar zin in! Weg van alles en iedereen, met de mensen waar ik het meest van houd :)! Dan volgen nog een paar weken in Nederland (wie weet kan er dan een start gemaakt worden met het oprichten van EuroRelief the Netherlands, dat is het plan).

- Hoe is het weer... het eiland... het eten...?
Lesbos is een prachtig eiland: kom gewoon vakantie vieren hier. Zijn de locals erg mee geholpen. Soms, als ik bijv. een nieuwe vrijwilliger oppik van het vliegveld, en ik zodoende weer meekrijg hoe de eerste indruk van iemand is w.b. het eiland, en ik weer met nieuwe ogen om me heen kijk, denk ik: het is echt geen straf om op een eiland als dit aan het werk te zijn. Qua temperatuur kruipen we naar de 30 graden. En de Griekse keuken... Mmmm. Ik eet feta als geen ander (terwijl ik geen kaasliefhebber ben). Tegenwoordig eet ik een tomaat rauw (waar ik ze voorheen hooguit gebruikte om een soepje o.i.d. van te koken), zo'n lekker sappig, zonovergoten tomaatje. Aan ijskoffie's kan ik nog niet echt wennen, wat dat betreft ben ik nog lang geen Griek (die leven op koffie :). En olijven zijn ook niet m'n ding. En nee, ik spreek geen Grieks. Ook geen Arabisch. Of Farsi. Of Koerdisch. Of Frans. Of wat dan ook. Ja schandalig, ik zit er nu al bijna 1,5 jaar. Ik focus me op het Engels, kost me al genoeg energie, en er is gewoon geen ruimte in m'n hoofd om al die andere talen te leren (of een aantal woorden daarvan).

Nou, als ik je in Nederland hoop te ontmoeten hoeven we het dus niet meer over mij te hebben :). Ik wil weten hoe het met jou gaat!

YASSAS!