Activities!

Lieve allemaal,

M’n laatste blog is alweer van zo’n drie weken geleden, hoog tijd voor een nieuwe dus. Laat ik maar beginnen met het zwaard van Damocles dat boven mijn hoofd hangt. Hoe tegenstrijdig: terwijl alle mensen waar ik mee werk niets liever willen dan dit eiland te verlaten, ervaar ik precies het tegenovergestelde. Ik wil niet weg hier! Maar over twee weken moet dit toch echt gaan gebeuren. Ik hoop en bid op deuren die geopend worden, op een mogelijkheid om weer terug te gaan hierheen. Deze mensen met al hun pijn en gebrokenheid, hun passie, veerkracht; Dit prachtige eiland…; M’n collega’s… Ze hebben mijn hart gewonnen!

De laatste weken gingen nog meer dan anders als in een flits voorbij. Ik heb binnen de organisatie m’n weg gevonden. De visie die ik op dingen heb, hoe klein dan ook, hebben we al redelijk vorm kunnen geven. Zo organiseren we nu bijvoorbeeld elke zaterdag vrouwendag. Op zaterdag hebben de vrouwen de kans om kleding te verkrijgen bij onze kledingcontainer. Naast die container hebben we een plek ingericht waar vrouwen kunnen zitten, creatieve dingen kunnen doen. Zoals armbandjes maken, haken. Stapels kleurplaten voor volwassenen gaan er doorheen. Voor ons westerlingen is dit al aardig ingeburgerd: kleurboeken voor volwassenen. Een aantal vrouwen moesten hier nog wel even aan wennen: is dit niet kinderachtig? Maar eenmaal bezig, zijn ze niet meer te stoppen. Een vrouw vertelde me: als ik dit doe, vergeet ik alles! Hoe mooi is dat: een momentje kunnen bieden waarop je even alles om je heen vergeet. Ik heb wat spelletjes gekocht (echt fijn, het sponsorgeld wat ik via verschillende mensen ter beschikking heb gekregen), waar de taalbarriere geen rol speelt (zoals het spel 4 op een rij). Op een zaterdag hebben we van zo’n 30 vrouwen nagels gelakt, in welke gewenste kleur dan ook. Op zo’n moment wens ik dat ik een mani-/pedicure was, zodat ik de handen en voeten van deze vrouwen eens een flinke beurt kan geven. Je kunt je niet voorstellen wat een verhaal deze handen en voeten met zich meebrengen. Zo liet een vrouw, die net op dit eiland aangekomen was, een foto van de voeten van haar vader zien. De nagels, het vlees was helemaal zwart, bijna afgestorven, door de barre tocht die hij te voet afgelegd had…
Aanstaande zaterdag gaan we met een groep vrouwen op ‘excursie’, naar Mount Olympos, het hoogste punt van het eiland. Een plek waar de meeste vrouwen waarschijnlijk nog nooit geweest zijn, het is te ver van het kamp. Maar wat is het mooi daar! Ik kan niet wachten om met hen daarheen te gaan en te gaan picknicken daar.

Intussen is er een ander project in wording. We hebben in de afgelopen week een aantal Nederlanders ontmoet, die op ons pad kwamen. Adriaan (van International Youth Refugee Orchestra) en Lukas en Marijn, twee Nederlandse muzikanten. We wilden namelijk een muziekavond organiseren, om het podium te geven aan een groep Afrikanen, die in de grote tent waarin ze leven regelmatig muziek maakten. Met behulp van een akoestische gitaar, een houten krat en gebroken tentstokken (dat was de drum) en een paar krachtige mannenstemmen zochten ze regelmatig wat afleiding. We wilden ze een concert laten verzorgen met propere instrumenten. Afgelopen vrijdag was het zover. Wat een enthousiasme! Voor het eerst in de geschiedenis van Moria kon men in plaats van op een kratje op een echt drumstel aan de slag (letterlijk). Er waren gitaren, keyboards, trommels. Wat een aantrekkingskracht hebben deze instrumenten op de mannen, van welke cultuur ze ook afkomstig zijn. Het enthousiasme zorgde er wel voor dat we al redelijk vroeg moesten stoppen. Het was lastig om de menigte onder controle te houden en in Moria is er niets nodig of er ontstaat een flink gevecht.
Het plan is om in een container een soort van muzieklokaal te maken, waar een Griekse muziekleraar les kan geven aan de mannen. Om vervolgens het concert nog eens (of vaker) over te doen.

Hoe verdrietig is het echter dat ik deze projecten binnenkort uit handen moet geven…

Wat overige anekdotes:
- Ik vind het erg grappig om nationalisme (c.q. trots op eigen land) aan te wakkeren. Ik uitte bijv. bewust de twijfel tegenover een Syrier of Syrie wel over een zee beschikt. Je wil niet weten wat er dan ontstaat. Elk mogelijke Syrier moest me vervolgens komen vertellen dat Syrie dat dus echt wel heeft. Compleet met eilanden waar steden op gebouwd zijn en wat nog meer.
- Nu even een wat minder jolig verhaal… 12 Syrische (Koerdische) gozers hebben een week lang een hongerstaking gedaan. Geen voedsel en water! Ik vond dit triest om te zien. Ze lagen daar buiten, dag in dag uit. En hoewel het taaie rakkers zijn, je zag hun gezondheid achteruit gaan. En met hun gezondheid hun hoop. Ze lagen daar weg te teren terwijl niemand naar ze omkeek (althans, niet de organisaties waar ze op hoopten). Ze zouden namelijk teruggestuurd worden naar Turkije, dat zou een veilig alternatief voor ze zijn…
Na een week zijn ze weer gaan eten en drinken. Ik was blij en liet dit merken naar een van hen. Hij deelde m’n blijdschap niet: “we hebben verloren…” Een wanhoopsdaad die tot nu toe nog niets uitgewerkt heeft.
- Een andere Syrier vroeg me laatst of ik ook ‘scheermesjes at’. Ik nam z’n vraag in eerste instantie niet serieus. Tot hij me het mesje tussen z’n tanden liet zien. Draagt hij altijd bij zich. De littekens op zijn beide armen vertelden me wel waarom hij dit bij zich draagt… Om wanneer de (psychische) zorgen te groot worden dit weg te snijden in zijn armen…
- Ter afsluiting. Ik vind het bijzonder om te zien hoe een heel aantal mannen (en vrouwen) zoveel zorg besteden aan hun uiterlijk. Soms het enige wat ze nog bij zich hebben: hun trots. Om de vier weken is het ‘pay day’ op maandag. Dan krijgt men de maandelijkse 90 euro van ‘Mercy Corps’. In de dagen daarna zie je opeens allerlei nieuwe haarstijlen voorbij komen, hebben de kappers van het kamp het druk. Met trots flaneert men dan door het kamp, met een frisgeknipt koppie of met een nieuwe broek van een paar tientjes. Mooi hoe mensen toch nog hun waardigheid proberen te behouden.

Mocht ik je niet meer spreken… Wie weet zie ik je snel weer live!