"Moria no good"
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
27 Januari 2017 | Griekenland, Mytilíni
Deze week heb ik bewust rondgekeken naar mooie, positieve momenten om dit met jullie te kunnen delen. Om eerlijk te zijn, ik heb hard moeten zoeken! Maar ik ga proberen het toch in m’n verhaal te verwerken.
De stichting werkt met ‘volunteer translators', vluchtelingen die vrijwillig diensten meedraaien en de mensen te woord staan in hun eigen taal. Ze zijn onmisbaar in het werk wat we hier proberen te doen. Zo zag ik vandaag één van de volunteers met een studieboek op z’n schoot in het kantoortje/container zitten. Hij was de Griekse taal aan het leren. Niet dat Griekenland zijn einddoel is, die is immers nog niet bekend zolang hij hier op het eiland vastzit. Maar hij studeert omdat hij toch het beste wil halen uit zijn tijd hier, zover dat mogelijk is. Af en toe laat hij wat vallen over zijn achtergrond. Hij blijkt een acteur en TV-programmamaker te zijn. Het schijnt onmogelijk te zijn om terug te gaan naar zijn eigen land. En zo zullen er ongetwijfeld meer getalenteerde personen hier zijn, die geen kans hebben iets met dat talent te doen (en dat waarschijnlijk nooit hier in Europa zullen doen omdat aan het overgrote deel van de mensen hier geen asiel verleend wordt).
Er zijn mensen met een ondernemende geest in het kamp. Zo heeft iemand met behulp van tentzeilen, een afgeschreven bureaustoel e.d. een eigen kapperszaakje (inmiddels is deze door de politie ontruimd), verderop zijn er een paar ‘theehuisjes’ te vinden, waar je voor 50 eurocent Arabische koffie of thee kunt kopen. Een plastic waterkoker, oploskoffie en een tafel en je start je eigen business. Er zijn altijd wel klanten te vinden die hun handen willen warmen aan een warm papieren bekertje met koffie of thee. Er is hier namelijk geen warm water beschikbaar. Wel in de afgeschermde compounds, maar slechts een minderheid woont hier in. Geen wonder dat mensen hier niet al te fris ruiken. Ik zou na een dag waar het kwik net boven het vriespunt komt ook geen zin hebben om een douche te nemen waar je nog kouder uit komt dan hoe je er in ging. Wat dacht je van kleding wassen in koud water… en waar hang je het vervolgens op? Aan de draden die overal en nergens tussen de tenten te vinden zijn, illegale elektriciteitskabels, draden die de tentzeilen op hun plek moeten houden (vaak op ooghoogte of lager, wat ervoor zorgt dat je altijd goed moet uitkijken waar je loopt tussen de tenten wil je er heelhuids weer uitkomen)? Hoe kan het drogen als er om de haveklap weer een bui op valt?
Een voordeel van de regen is dat het leven in een kamp rustiger is dan een aantal maanden geleden, zei een volunteer. Mensen trekken zich meer terug in hun eigen tenten… Ook al zorgt dat ook voor stress, zittend in een tentje met een groep andere mannen. Regelmatig komen mensen vragen of ze een plek voor zichzelf mogen hebben (wat echter niet kan, want daar is simpelweg de ruimte niet voor).
Reactie op de vraag van tante Johanna hoe het werkt in het kamp w.b. het eten. Tegenover ons kantoortje is een barak waar mensen 3x daags hun maaltijd op kunnen komen halen. Er is een hek wat mensen in een rij laat staan (vrouwen en kinderen hebben een speciale rij). Sommige mensen staan een half uur voor de tijd dat de barak het eten serveert al te wachten. De politie en het leger ziet er verder op toe dat iedereen zich opstelt in de rij. Voorheen scheen er nogal veel gevochten te worden, doordat mensen bijvoorbeeld voordrongen, maar het gaat er nu redelijk kalm aan toe. Laatst ontstond er een paar meter van me vandaan wel een gevecht toen mensen de barak uit kwamen lopen. In een paar seconden was opeens een hele groep mannen met elkaar op de vuist, bizar om dat te zien gebeuren. Ik bedacht later dat dit de eerste keer was dat ik volwassenen in real life zag vechten.
Het voedsel wordt geserveerd in plastic bakjes. Tegen de tijd dat de laatste het eten krijgt is het koud. ’s Ochtends krijgt men een soort van croissant, appel, een fles water. ’s Middags twee pitabroodjes, een bakje rijst met hier en daar een erwt, linzen, een bakje feta en ’s avonds iets soortgelijks. Op donderdag is men wat enthousiaster over het eten, want dan krijgt men een paar kippenpoten (de enige keer in de week dat er vlees geserveerd wordt). Wij als vrijwilligers eten mee van het kampvoedsel wat over is. Er gaan onder de vluchtelingen nogal wat complottheorieën rond over wat de Griekse overheid in het eten zou stoppen (zoals medicatie om de mensen rustig te houden), maar hier geloof ik niet zo in ;-).
Vandaag vertelde een vluchteling me dat er twee dagen geleden een man overleden is hier in het kamp. Hij werd gevonden in zijn tent. Tot nu toe is het niet bekend wat de doodsoorzaak is. Triest… Er zijn (pogingen tot) suïcide bekend… Of mensen die gaan automutileren. Ik heb al een aantal armen voorbij zien komen vol met littekens.
Nog wat weetjes:
- In Turkije worden de vrouwen verteld dat ze er beter maar voor kunnen zorgen dat ze zwanger zijn, de kans op een betere behandeling (of een plek in een van de compounds bijvoorbeeld) is dan groter. Er komen hier inderdaad veel zwangere vrouwen aan.
- De drie meest voorkomende woordcombinaties hier zijn: no good (sprekend over het kamp, of over EuroRelief als we weer eens niet tegemoet kunnen komen aan de wens van iemand), my friend (zo wordt vrijwel iedereen aangesproken, iedereen verstaat dit immers) en make a line (het leven van een vluchteling bestaat uit wachten, en het liefst dan in een rij)
Ik ben inmiddels gepromoveerd tot chauffeuse. De Amerikanen hebben geen ervaring met handgeschakelde voertuigen. Ik wel… en ik heb ook nog eens ervaring met het rijden in een bus(je). Of ik nou heel blij moet zijn met deze promotie weet ik niet;-). Als er iemand ergens opgehaald moet worden buiten mijn dienst ben ik namelijk ook de Sjaak. Maar je hoort mij niet klagen, het voordeel is namelijk dat ik nu wel altijd een vervoersmiddel beschikbaar heb. Zo gaan we morgen (hebben we een dag vrij) het noorden van het eiland verkennen (in dit gebied komen de meeste boten ook aan)...
Heb je ook bepaalde vragen, of wil je graag dat ik over een bepaald onderwerp schrijf: laat het me weten! Dat helpt me!
Goed weekend toegewenst, tot schrijfs!
-
27 Januari 2017 - 20:54
Ome Anton:
Hoe lang ben je van plan om daar te blijven?
Zijn daar ook kerken waar de vluchtelingen of de helpers naar toe kunnen?
Zomaar wat vragen.....
-
27 Januari 2017 - 22:35
Anna:
Ha Hann...
Wat een verhaal weer, zeg! Je beleeft van alles!
Triest dat mensen ook zichzelf wat gaan aandoen, maar ergens ook te begrijpen; omdat de situatie voor sommigen zo uitzichtloos lijkt. Hadden ze allemaal maar wat meer moed om van de nood een deugd te maken, hè. Zoals een handeltje beginnen of studeren.
Als je tijd over had kon je nog gaan onderwijzen! ;-) Papieren op zak!
Succes weer volgende week en de weken erna!
Groetjes, Anna
-
28 Januari 2017 - 16:09
Tante Wilma,:
Hoi Niggie,
Bedankt voor je info.
Hoe triest moet t zijn als je geen uitweg meer ziet ,pffff.
Heel veel succes met je werk daar,
Ga zo door respect voor jou hoor!!!!!
Liefs uit Randwijk, -
31 Januari 2017 - 19:34
Andries Van Gortel:
Dag Hanneke,
Wat mooi om al je verhalen te lezen. Heel bijzonder!
Ik hoop dat je op deze manier tot zegen gesteld mag zijn voor hen, en ze veel mag vertellen over Hem die alles bestuurd.
Hartelijke groetjes,
Andries van Gortel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley