Bevindingen n.a.v. mijn eerste week op Lesbos
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
18 Januari 2017 | Griekenland, Mytilíni
Hoi allemaal,
Allereerst: hartelijk dank voor alle lieve, grappige, mooie reacties die achtergelaten zijn onder mijn vorige blog. Het is erg fijn om zoveel betrokkenheid te ervaren.
Dit is mijn 8e dag op Lesbos. En inmiddels heb ik 7 diensten op een rij erop zitten. Wat je noemt een vliegende start :-). Vandaag ben ik verhuisd naar een ander appartement, dus eindelijk kon ik mijn koffer uitpakken. En eindelijk heb ik tijd om weer een verhaal te tikken.
Ik weet niet goed waar te beginnen… Ik vind het nog steeds onwerkelijk dat ik opeens geconfronteerd ben met een wereld waar ik ruim een week geleden totaal geen weet van had. Natuurlijk wist ik van de vluchtelingencrisis. Natuurlijk wist ik dat het leven zo'n kamp niet per se aangenaam zou zijn. Maar ik had totaal geen idee hoe het er écht aan toe ging. Het is erg confronterend om te zien en te horen hoe hard het leven in het kamp is.
PROCEDURE
Laat ik gewoon eens beginnen met hoe het traject van een vluchteling eruit ziet. Het is een ingewikkelde puzzel en ik weet nog steeds niet precies hoe de procedure verloopt.
Mensen komen per boot aan. De politie begeleidt hen vervolgens -per bus- naar het kamp (voorheen moesten de vluchtelingen zo'n 3 dagen lopen voordat ze bij het kamp aankwamen). Wat me verteld is hebben mensen totaal geen idee wat ze vervolgens te wachten staat. Men denkt in het rijke, luxe Europa beland te zijn, mensensmokkelaars hebben een beeld geschetst van de leefsituatie hier die niet bepaald overeenkomt met de werkelijkheid.
In het kamp worden de new arrivals eerst in een speciaal afgezonderde grote tent geplaatst bij de ingang van het kamp, er verblijven daar honderden mensen in één ruimte. Daar worden papieren in orde gemaakt, ik weet niet zeker of ze daar al hun eerste interview krijgen. Na een aantal dagen worden ze vrijgelaten, met een slaapzak, dekens en wat overige spullen. Pas dan krijgen ze een beeld te zien van het échte kamp en ik kan me voorstellen dat dat voor velen best shockerend is. Zeker nu, nu er totaal geen uitzicht is op een snel vertrek uit het kamp.
Vervolgens gaat men op zoek naar de container (‘kantoor’) van EuroRelief. Wij verzorgen namelijk de ‘housing’. House is echter een groot woord voor de overvolle, natte tentjes waar men voorlopig in zal bivakkeren. Het kost veel tijd om een plek te vinden voor new arrivals. We proberen verschillende etniciteiten zoveel mogelijk bij elkaar te plaatsen. Maar omdat er weinig ruimte is, is dit erg lastig. Wat weer voor extra spanningen zorgt. De politie had ons begin deze week bijvoorbeeld gevraagd een groep mannen (afkomstig uit Algerije) te verplaatsen, die zich nu midden tussen een grote groep Congolezen bevond. En mensen zijn hier nu eenmaal licht ontvlambaar (geworden)…
We proberen nieuwe plekken te vinden waar we tenten kunnen plaatsen. Een collega vond ergens bijvoorbeeld ingestorte tenten (bezweken onder de sneeuw en regen), dat geeft dus weer plek voor een nieuwe tent. Voor ’t eerst in mijn geschiedenis heb ik tenten opgezet. En voor het eerst in mijn geschiedenis heb ik ritsen gemaakt. Tenten zijn nu eenmaal niet geschikt voor permanente bewoning, dus vaak gaat er iets stuk. Een opening die niet dichtgeritst kan worden is ongewenst, omdat dit ’s nachts extra kou geeft. Ik heb van een groep vluchtelingen geleerd hoe en met welk materiaal je een rits kan repareren. Zij vonden mijn enthousiasme nogal vermakelijk (ik wil zoveel mogelijk te weten komen, zodat ik zo snel mogelijk niet zo afhankelijk meer ben van collega's, maar zelf de problemen kan oplossen die er zich voordoen).
En dan begint het eindeloze wachten voor de vluchteling. Op een interview. En misschien nog één. En nog één. Waar mensen voorheen zich maar voor een korte tijd hier bevonden, inmiddels zit men hier gemiddeld al langer dan een half jaar. Cijfers zeggen dat er zo'n 800 mensen per maand in komen, terwijl er maar zo’n 300 uit gaan. Ofwel, de toestand zal alleen nog maar verslechteren. En mensen zullen alleen nog maar depressiever en hopelozer worden (een vrijwilliger die hier in de zomer was en nu terug is heeft het idee ook dat het kamp meer depressie en apathie uitademt dan voorheen). Zo hoorde ik van een man die terug wil gaan naar het (oorlogs)gebied waar hij voorheen leefde. “Daar had ik maar één vraag wat me bezig hield: hoe blijf ik veilig / in leven. Hier zijn er daarbij echter zóveel meer vragen bijgekomen”. Zoveel onzekerheid… Moet je je indenken. Dat je onveiligheid verkiest boven het verblijf hier!
Je zou denken… Dit vertelt men toch aan het thuisfront? Om vooral níét die gevaarlijke oversteek te maken? Niet per se. Een jongen schaamde zich zo diep voor de toestand waarin hij zich bevond dat hij alleen naar huis belt als hij bij een vriend in een appartement hier in Mytilini is. Zodat hij een leefomgeving kan laten zien die in ieder geval proper is…
Ik weet niet of jullie precies weten hoe het beleid nu is (ik hoor het graag). Nemen andere Europese landen geen vluchtelingen meer aan? Feit is in ieder geval dat het hier steeds voller wordt.
Waarom bouwt Griekenland (met EU-geld) dan niet een fatsoenlijk kamp elders, op een fatsoenlijke plek? Zodat mensen niet meer met groepen in te kleine tentjes op natte bedden hoeven te slapen? Dat wanneer je een ronde loopt door het kamp je niet meteen onder modder, (menselijke) uitwerpselen zit en meer? Echt waar… Als ik daar tussen de hutjes sta en de situatie op me in laat werken kan ik wel huilen (en degenen die me kennen weten dat ik geen huilebalk ben). Als je de apathie ziet, de leegheid… En ik ben bang dat dit het herstel van getraumatiseerde mensen (waarvan er hier een heleboel zijn) niet ten goede komt, alsook de integratie in het land waar ze hopelijk uiteindelijk terechtkomen.
Weet je waarom er niet elders een fatsoenlijk kamp gebouwd wordt? Omdat (lokale) mensen dit tegenhouden. De burgemeester is zelfs met de dood bedreigd toen er eindelijk zicht was op een geschikte plek voor een nieuw kamp. Natuurlijk begrijp ik de locals. De economie hier lijdt al zo onder de vluchtelingencrisis. Mensen willen niet meer komen naar dit prachtige (wat ik er tot nu toe van gezien heb) eiland, bang om op elke hoek van de straat in je vakantie geconfronteerd te worden met een vluchteling. Maar dat is onzinnig… Op het overgrote deel van het eiland zal je niets van deze problematiek merken (dus bij deze de oproep om met z’n allen dit jaar vakantie op Lesbos te komen vieren:-). Maar de onwil van anderen tot het plaatsen van een nieuw kamp is wel wrang. Zeker nu het overduidelijk is dat dit kamp niet geschikt is voor zoveel mensen.
Ter afsluiting nog even kort een beschrijving van hoe tot nu toe mijn dagen eruitgezien hebben. Weinig slapen, veel werken. Prima, daarvoor ben ik hier ook. Ik heb de laatste dagen bij ‘info’ gewerkt, dan sta je naast de container/'kantoor' van de stichting de mensen ter woord. En dat betekent veel ‘nee’ zeggen, tirades over je heen krijgen; de machteloosheid absorberen en in plaats daarvan zoveel mogelijk vriendelijkheid ervoor terug proberen te geven.
We hadden van de militairen bijvoorbeeld weer wat pallets gekregen. Zodra men dat weet is er een stormloop op info. Iedereen wil op een pallet slapen namelijk, omdat je dan in ieder geval redelijk droog ligt. Maar bij iedereen die er om vraagt doen we eerst een tentcheck, om te bezien of het echt urgent is. In mijn optiek is het voor iedereen urgent, maar je moet toch een onderscheid maken tussen nat, natter en natst. En geloof me… Mensen zijn niet blij als je beslist dat het ‘niet nodig' is. En ik begrijp het…
Er is een grote stapel dekens en slaapzakken beschikbaar, dus iedereen die wil mag een extra set komen ophalen. Met het uitdelen ervan heb ik me de afgelopen dagen ook bezig gehouden. We schrijven van iedereen zijn/haar registratienummer op aan wie we iets uitdelen, om alles zo eerlijk mogelijk te verdelen (is niet overbodig, want er zijn mensen die vaker dan 1x aan het hek komen en vragen om een set).
Ik kan je niet meer vertellen over het tekort aan schoenen, hoeveel er onderling gestolen wordt in het kamp, de gevechten die er zijn etc. etc. want dit verhaal wordt veel te lang!
Als laatste: er zijn mensen die vragen hoe ze geld kunnen doneren. Uiteraard is de stichting hier erg blij mee. Waarschijnlijk is het het handigst om dat naar mijn rekening over te maken, zodat ik het cash hier overhandig (er zijn nogal wat goederen die cash ingekocht worden). Je hoort daar nog van!
Tot contacts maar weer!
P.S. Het maken van foto's in het kamp is strikt verboden. Een vrijwilliger die het wel deed is daardoor zelfs een dag in de gevangenis beland, werd me verteld. Dus helaas zal ik vooral woorden moeten gebruiken om de situatie hier te beschrijven, al zouden beelden echter zeer helpend daarbij zijn. Maar dan begrijp je in ieder geval waarom je weinig foto's bij de verslagen zal treffen.
Allereerst: hartelijk dank voor alle lieve, grappige, mooie reacties die achtergelaten zijn onder mijn vorige blog. Het is erg fijn om zoveel betrokkenheid te ervaren.
Dit is mijn 8e dag op Lesbos. En inmiddels heb ik 7 diensten op een rij erop zitten. Wat je noemt een vliegende start :-). Vandaag ben ik verhuisd naar een ander appartement, dus eindelijk kon ik mijn koffer uitpakken. En eindelijk heb ik tijd om weer een verhaal te tikken.
Ik weet niet goed waar te beginnen… Ik vind het nog steeds onwerkelijk dat ik opeens geconfronteerd ben met een wereld waar ik ruim een week geleden totaal geen weet van had. Natuurlijk wist ik van de vluchtelingencrisis. Natuurlijk wist ik dat het leven zo'n kamp niet per se aangenaam zou zijn. Maar ik had totaal geen idee hoe het er écht aan toe ging. Het is erg confronterend om te zien en te horen hoe hard het leven in het kamp is.
PROCEDURE
Laat ik gewoon eens beginnen met hoe het traject van een vluchteling eruit ziet. Het is een ingewikkelde puzzel en ik weet nog steeds niet precies hoe de procedure verloopt.
Mensen komen per boot aan. De politie begeleidt hen vervolgens -per bus- naar het kamp (voorheen moesten de vluchtelingen zo'n 3 dagen lopen voordat ze bij het kamp aankwamen). Wat me verteld is hebben mensen totaal geen idee wat ze vervolgens te wachten staat. Men denkt in het rijke, luxe Europa beland te zijn, mensensmokkelaars hebben een beeld geschetst van de leefsituatie hier die niet bepaald overeenkomt met de werkelijkheid.
In het kamp worden de new arrivals eerst in een speciaal afgezonderde grote tent geplaatst bij de ingang van het kamp, er verblijven daar honderden mensen in één ruimte. Daar worden papieren in orde gemaakt, ik weet niet zeker of ze daar al hun eerste interview krijgen. Na een aantal dagen worden ze vrijgelaten, met een slaapzak, dekens en wat overige spullen. Pas dan krijgen ze een beeld te zien van het échte kamp en ik kan me voorstellen dat dat voor velen best shockerend is. Zeker nu, nu er totaal geen uitzicht is op een snel vertrek uit het kamp.
Vervolgens gaat men op zoek naar de container (‘kantoor’) van EuroRelief. Wij verzorgen namelijk de ‘housing’. House is echter een groot woord voor de overvolle, natte tentjes waar men voorlopig in zal bivakkeren. Het kost veel tijd om een plek te vinden voor new arrivals. We proberen verschillende etniciteiten zoveel mogelijk bij elkaar te plaatsen. Maar omdat er weinig ruimte is, is dit erg lastig. Wat weer voor extra spanningen zorgt. De politie had ons begin deze week bijvoorbeeld gevraagd een groep mannen (afkomstig uit Algerije) te verplaatsen, die zich nu midden tussen een grote groep Congolezen bevond. En mensen zijn hier nu eenmaal licht ontvlambaar (geworden)…
We proberen nieuwe plekken te vinden waar we tenten kunnen plaatsen. Een collega vond ergens bijvoorbeeld ingestorte tenten (bezweken onder de sneeuw en regen), dat geeft dus weer plek voor een nieuwe tent. Voor ’t eerst in mijn geschiedenis heb ik tenten opgezet. En voor het eerst in mijn geschiedenis heb ik ritsen gemaakt. Tenten zijn nu eenmaal niet geschikt voor permanente bewoning, dus vaak gaat er iets stuk. Een opening die niet dichtgeritst kan worden is ongewenst, omdat dit ’s nachts extra kou geeft. Ik heb van een groep vluchtelingen geleerd hoe en met welk materiaal je een rits kan repareren. Zij vonden mijn enthousiasme nogal vermakelijk (ik wil zoveel mogelijk te weten komen, zodat ik zo snel mogelijk niet zo afhankelijk meer ben van collega's, maar zelf de problemen kan oplossen die er zich voordoen).
En dan begint het eindeloze wachten voor de vluchteling. Op een interview. En misschien nog één. En nog één. Waar mensen voorheen zich maar voor een korte tijd hier bevonden, inmiddels zit men hier gemiddeld al langer dan een half jaar. Cijfers zeggen dat er zo'n 800 mensen per maand in komen, terwijl er maar zo’n 300 uit gaan. Ofwel, de toestand zal alleen nog maar verslechteren. En mensen zullen alleen nog maar depressiever en hopelozer worden (een vrijwilliger die hier in de zomer was en nu terug is heeft het idee ook dat het kamp meer depressie en apathie uitademt dan voorheen). Zo hoorde ik van een man die terug wil gaan naar het (oorlogs)gebied waar hij voorheen leefde. “Daar had ik maar één vraag wat me bezig hield: hoe blijf ik veilig / in leven. Hier zijn er daarbij echter zóveel meer vragen bijgekomen”. Zoveel onzekerheid… Moet je je indenken. Dat je onveiligheid verkiest boven het verblijf hier!
Je zou denken… Dit vertelt men toch aan het thuisfront? Om vooral níét die gevaarlijke oversteek te maken? Niet per se. Een jongen schaamde zich zo diep voor de toestand waarin hij zich bevond dat hij alleen naar huis belt als hij bij een vriend in een appartement hier in Mytilini is. Zodat hij een leefomgeving kan laten zien die in ieder geval proper is…
Ik weet niet of jullie precies weten hoe het beleid nu is (ik hoor het graag). Nemen andere Europese landen geen vluchtelingen meer aan? Feit is in ieder geval dat het hier steeds voller wordt.
Waarom bouwt Griekenland (met EU-geld) dan niet een fatsoenlijk kamp elders, op een fatsoenlijke plek? Zodat mensen niet meer met groepen in te kleine tentjes op natte bedden hoeven te slapen? Dat wanneer je een ronde loopt door het kamp je niet meteen onder modder, (menselijke) uitwerpselen zit en meer? Echt waar… Als ik daar tussen de hutjes sta en de situatie op me in laat werken kan ik wel huilen (en degenen die me kennen weten dat ik geen huilebalk ben). Als je de apathie ziet, de leegheid… En ik ben bang dat dit het herstel van getraumatiseerde mensen (waarvan er hier een heleboel zijn) niet ten goede komt, alsook de integratie in het land waar ze hopelijk uiteindelijk terechtkomen.
Weet je waarom er niet elders een fatsoenlijk kamp gebouwd wordt? Omdat (lokale) mensen dit tegenhouden. De burgemeester is zelfs met de dood bedreigd toen er eindelijk zicht was op een geschikte plek voor een nieuw kamp. Natuurlijk begrijp ik de locals. De economie hier lijdt al zo onder de vluchtelingencrisis. Mensen willen niet meer komen naar dit prachtige (wat ik er tot nu toe van gezien heb) eiland, bang om op elke hoek van de straat in je vakantie geconfronteerd te worden met een vluchteling. Maar dat is onzinnig… Op het overgrote deel van het eiland zal je niets van deze problematiek merken (dus bij deze de oproep om met z’n allen dit jaar vakantie op Lesbos te komen vieren:-). Maar de onwil van anderen tot het plaatsen van een nieuw kamp is wel wrang. Zeker nu het overduidelijk is dat dit kamp niet geschikt is voor zoveel mensen.
Ter afsluiting nog even kort een beschrijving van hoe tot nu toe mijn dagen eruitgezien hebben. Weinig slapen, veel werken. Prima, daarvoor ben ik hier ook. Ik heb de laatste dagen bij ‘info’ gewerkt, dan sta je naast de container/'kantoor' van de stichting de mensen ter woord. En dat betekent veel ‘nee’ zeggen, tirades over je heen krijgen; de machteloosheid absorberen en in plaats daarvan zoveel mogelijk vriendelijkheid ervoor terug proberen te geven.
We hadden van de militairen bijvoorbeeld weer wat pallets gekregen. Zodra men dat weet is er een stormloop op info. Iedereen wil op een pallet slapen namelijk, omdat je dan in ieder geval redelijk droog ligt. Maar bij iedereen die er om vraagt doen we eerst een tentcheck, om te bezien of het echt urgent is. In mijn optiek is het voor iedereen urgent, maar je moet toch een onderscheid maken tussen nat, natter en natst. En geloof me… Mensen zijn niet blij als je beslist dat het ‘niet nodig' is. En ik begrijp het…
Er is een grote stapel dekens en slaapzakken beschikbaar, dus iedereen die wil mag een extra set komen ophalen. Met het uitdelen ervan heb ik me de afgelopen dagen ook bezig gehouden. We schrijven van iedereen zijn/haar registratienummer op aan wie we iets uitdelen, om alles zo eerlijk mogelijk te verdelen (is niet overbodig, want er zijn mensen die vaker dan 1x aan het hek komen en vragen om een set).
Ik kan je niet meer vertellen over het tekort aan schoenen, hoeveel er onderling gestolen wordt in het kamp, de gevechten die er zijn etc. etc. want dit verhaal wordt veel te lang!
Als laatste: er zijn mensen die vragen hoe ze geld kunnen doneren. Uiteraard is de stichting hier erg blij mee. Waarschijnlijk is het het handigst om dat naar mijn rekening over te maken, zodat ik het cash hier overhandig (er zijn nogal wat goederen die cash ingekocht worden). Je hoort daar nog van!
Tot contacts maar weer!
P.S. Het maken van foto's in het kamp is strikt verboden. Een vrijwilliger die het wel deed is daardoor zelfs een dag in de gevangenis beland, werd me verteld. Dus helaas zal ik vooral woorden moeten gebruiken om de situatie hier te beschrijven, al zouden beelden echter zeer helpend daarbij zijn. Maar dan begrijp je in ieder geval waarom je weinig foto's bij de verslagen zal treffen.
-
18 Januari 2017 - 20:40
Evelien:
Verschrikkelijk!!! Bizar dat mensen inderdaad hun eigen hachje willen redden boven het geven van een fatsoenlijke plek aan deze mensen! Sterkte daar nog even! Hou vol! -
18 Januari 2017 - 21:13
Arieke:
Wat een werk Hann... Hopelijk zullen veel mensen zich kunnen warmen aan je opgewekte lach ;-) Ik zie je al helemaal zitten bij zo'n rits; erg leergierig! Sterkte meid! -
18 Januari 2017 - 21:27
Lia Baaij:
Mooi Hanneke om je verhaal zo te lezen! Heel veel wijsheid en sterkte toegewenst voor dit moeilijke werk! En dat je maar veel warmte uit mag stralen tussen zoveel ellende!! Hartelijke groeten, Lia Baaij . -
18 Januari 2017 - 22:31
Petri:
Hee Han, wat een ellende en wat super knap wat je daar doet. Had jij ooit al een lintje ergens voor gekregen? Nee? Dan krijg je hem dit jaar...:-)
Veel zegen en kracht toegewenst!
Liefs Peet
-
18 Januari 2017 - 23:00
Ome Anton En Tante Ria:
Het lijkt mij niet erg eenvoudig werken zo. Het liefst
zou je in de auto springen met een aantal vrijwilligers
om iets te doen. De echte oplossing moet toch van de overheid
komen en heel goed om de publiciteit te zoeken en
te laten horen wat er gaande is. Alles helpt.
Veel geduld en wijsheid toegewenst en vergeet je zelf niet!
Ome Anton en Tante Ria
-
19 Januari 2017 - 13:51
Enkhuizen:
Indrukwekkend… je ervaringen in woorden omschreven. Wat jij daar ziet Hanneke zal nog meer impact hebben... Heb je een dagboek meegenomen om van je af te schrijven? Dat wordt dan wel heel dik ;)
Bid en werk! Dat je met je woorden en daden een zonnestraal mag blijven voor de mensen daar om je heen. Getraumatiseerde mensen in onafzienbare situaties... Ik begrijp dat de emoties voor jezelf ook op en neer kunnen gaan. Want je wilt iedereen het beste geven, maar staat soms of vaak machteloos.
Heel veel kracht en wijsheid, en dat God jullie werk daar mag zegenen!
Groeten, Liesbeth
-
19 Januari 2017 - 19:20
Andries Van Gotel:
Hallo Hanneke Mauritz
Sorry de eerste keer ging het een beetje verkeerd met schrijven
Ik noem jou echt een wereldreister
IN Ederveen is alles goed wat doe je nu precies daar een soortzending werk of zo of hoe moet k dit zien
De heere geve je kracht en wijsheid in alles sterkte in je werk
Groeten Andries van Gortel -
19 Januari 2017 - 20:30
Marjet:
Hoi Hanneke,
wat een verhaal weer joh...
Sterkte!
Als het kan wil ik toch graag de mail ontvangen.
Lieve groetjes, Marjet -
20 Januari 2017 - 07:07
Jacolien Buitendijk:
Ha Hanneke,
Tjonge wat maak je veel mee! Ik heb veel bewondering voor wat je doet. Ik wens je veel sterkte bij je werk. Dat moet heel zwaar zijn, zeker ook omdat je nog veel meer zou willen doen voor die mensen terwijl dat niet kan. Veel zegen en wijsheid!
Een hartelijke groet, Jacolien -
21 Januari 2017 - 11:58
Anna:
Ha Hanneke,
Wat een verhaal, zeg! Ik kan me voorstellen dat het je heel erg raakt, zoveel ellende te zien en zo weinig middelen te hebben om iets te kunnen doen. Ongelofelijk dat mensen zelfs hun uiterste best doet om op een pallet te slapen. Je begrijpt dat mensen teleurgesteld zijn en boos. Wat erg dat wij dit eigenlijk laten gebeuren met elkaar!! Heel veel sterkte met al je werk daar! Door er te zijn, beteken je al zoveel! Wow...zo gaaf dat je dit doet!! Ik denk aan je!! Lieve groetjes, Anna -
22 Januari 2017 - 20:51
Ome Cornelis En Tante Bettina:
Hoi hoi lieve Hanneke, je maak weer een hoop mee, maar wel dankbaar werk. Het is hier ook lekker koud, maar wij hebben alle voorzieningen. Wat is er toch een ellende overal. Wij wensen jou heel veel sterkte, wijsheid en kracht toe om dit werk te doen. Groeten van ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
