Brand in het kamp
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
17 Juli 2017 | Griekenland, Panagioúda
Hi all,
Voor degenen die het nog niet weten; begin deze maand heb ik de reis weer aanvaard naar Lesbos. Alhoewel ik hier nu bijna twee weken ben, het voelt als twee maanden (of meer). Het is een algemeen bekend verschijnsel: we raken hier al het gevoel van tijd kwijt. Dagen rijgen zich aaneen, het besef welke dag het is in de week verdwijnt.
Een paar dagen na mijn aankomst was er weer een rel gaande in het kamp, ik had die dag vrij. Hoe langer het duurt dat mensen hier gevangen zitten op het eiland, hoe hoger de frustraties oplopen. Tijdens deze rel is een brand ontstaan, waarbij alles... alles van de stichting verbrand is. Er lag voor 24.000 euro aan zonnepanelen, bestemd voor de mensen in het kamp, ons kantoor, de kledingcontainer, alle sport- en activiteitenmaterialen, theeketels, schoonmaakartikelen, naaiatelier, computerruimte met printers, de tassen van de vrijwilligers (inclusief paspoorten, rijbewijzen etc.), het is al in rook opgegaan. Daarnaast ook alle (weinige, laatste) bezittingen van twee translators, die voor de stichting werken en daar ook sliepen. Er zijn heel wat tranen gevloeid die dag...
Gelukkig is er niemand omgekomen in de brand en heeft niemand er ernstige verwondingen aan overgehouden.
We moeten allemaal weer de draai zien te vinden, we zijn hard bezig met de wederopbouw. Maar aangezien de stichting afhankelijk is van donaties, en alles opnieuw ingekocht moet worden, zal deze wederopbouw nog wel wat tijd in beslag nemen. Deze rel komt de sfeer in kamp niet ten goede. Bevolkingsgroepen die naar elkaar wijzen en elkaar verantwoordelijk houden voor deze sores, stichting Bootvluchteling die zich terugtrok uit het kamp, omdat ze ten rade gingen of het werk hier nog wel veilig voor hen was, de enige afleiding die we als organisatie konden bieden (bakkie thee in de avond, een balletje trappen of een voetbalwedstrijd o.i.d. laten zien) is er niet. Intussen blijven er honderden nieuwe mensen aankomen, dus het werk van de organisatie moet gewoon doorgaan.
Ter illustratie: in een nabijgelegen kamp (niet door de overheid gerund) plaatst men niet meer dan 5 mensen in een zogenoemde ISO-box (container). Deze containers zijn inderdaad niet erg groot. Een groot gezin daar krijgt twee van deze containers aangeboden. In Moria echter verblijven inmiddels 20 (!) mensen in eenzelfde container. Moet je nagaan hoeveel spanning dat met zich meebrengt. Zo ontmoette ik afgelopen zaterdag een getrouwde vrouw (moeder van drie kinderen) die een zelfmoordpoging had gedaan, omdat ze verliefd was geworden op een andere man die bij haar in de container woonde.
Ik las ergens: het loopt de spuigaten uit hier in Moria. En dat is waar. Het kan zo verlammend zijn als ik alles wat er in het kamp gaande is op me in laat werken. Een vrijwilliger die net nieuw is hier in het kamp zei echter: “ ik had verwacht in shock te zijn, maar dat ben ik niet”. Zoals het artikel in de Volkskrant (zie link hieronder) ook zegt: de meeste littekens zitten van binnen. Als je de ISO-boxen ziet, op elkaar gestapeld, zie je niet hoeveel mensen er achter die deur bevinden, wat voor littekens ze op hun armen of in hun hart meedragen. Maar hoe langer je hier rondloopt, hoe meer oog je hiervoor krijgt.
Alhoewel het me afgeraden was afgelopen zaterdag vrouwendag te organiseren, hebben we dit (uiteraard!) gewoon gedaan. Waarom hiermee stoppen? Consistentie staat bij mij hoog op m’n prioriteitenlijstje, en wat ik niet wil is dat de rest lijdt onder een groep relschoppers. De plaats waar in de achterliggende weken vrouwendag gehouden is, is nog redelijk gespaard gebleven.
We proberen zoveel mogelijk newcoming teams te betrekken bij vrouwendag, zij bereiden dan in hun thuisland een activiteit voor en brengen de spullen hiervoor mee naar het kamp. Ideaal! Daardoor hadden we voor zaterdag toch nog spullen beschikbaar en hebben we een mooie dag met elkaar gehad.
Doordat een aantal contracten in het kamp (tijdelijk?) beeindigd zijn, met bijvoorbeeld een schoonmaakorganisatie, komt dit werk op het bordje van onze organisatie terecht. Onze organisatie is er voor de mensen 'no matter what' (ook al ziet men dat zelf niet altijd zo; doordat we ook 'housing' voor onze rekening nemen is EuroRelief niet altijd even populair. Men houdt ons -onterecht- dan verantwoordelijk voor de te volle onderkomens). Gisterochtend, voordat ik mensen die dit willen naar de kerk ging brengen, ging ik met een teampje (vrijwilligers en vluchtelingen) een gedeelte van het kamp in. Afval verzamelen. De overvolle afvalcontainers waren net geleegd, en er lag nog heel wat naast waar zwerfhonden, -katten en allerlei ander ongedierte op afkomen. Wij als Nederlanders zijn nogal ... proper. Ik kan er in ieder geval niet tegen als ik zie dat mensen gemakzuchtig afval op de grond gooien. Zo kwam ik bij een container waar het nogal rommelig (=understatement) was. Ik viste een paar handschoentjes uit m’n zak, vuilniszak in m’n hand en maar bonzen op die deur. Het was vroeg in de ochtend, en de mannen uit de container lagen nog te slapen. Toen een slaperig hoofd tevoorschijn kwam, heb ik hem m’n vriendelijkste glimlach plus de handschoentjes aangeboden en ze vriendelijk doch dwingend gevraagd hun eigen zooi op te ruimen. Een voor een kwamen ze uit de container druppelen en ze gingen zowaar aan de slag. Een vrijwilliger wilde ze al helpen, maar daar wilde ik niets van weten :-). Ik heb het hem uitgelegd: ik wil dat ze zich verantwoordelijk voelen voor hun eigen leefomgeving. Toen we klaar waren in die sectie heb ik als hint nog maar een lege vuilniszak aan hun deur gehangen... Raar maar waar; van zulke momenten geniet ik
Voor degenen die het nog niet weten; begin deze maand heb ik de reis weer aanvaard naar Lesbos. Alhoewel ik hier nu bijna twee weken ben, het voelt als twee maanden (of meer). Het is een algemeen bekend verschijnsel: we raken hier al het gevoel van tijd kwijt. Dagen rijgen zich aaneen, het besef welke dag het is in de week verdwijnt.
Een paar dagen na mijn aankomst was er weer een rel gaande in het kamp, ik had die dag vrij. Hoe langer het duurt dat mensen hier gevangen zitten op het eiland, hoe hoger de frustraties oplopen. Tijdens deze rel is een brand ontstaan, waarbij alles... alles van de stichting verbrand is. Er lag voor 24.000 euro aan zonnepanelen, bestemd voor de mensen in het kamp, ons kantoor, de kledingcontainer, alle sport- en activiteitenmaterialen, theeketels, schoonmaakartikelen, naaiatelier, computerruimte met printers, de tassen van de vrijwilligers (inclusief paspoorten, rijbewijzen etc.), het is al in rook opgegaan. Daarnaast ook alle (weinige, laatste) bezittingen van twee translators, die voor de stichting werken en daar ook sliepen. Er zijn heel wat tranen gevloeid die dag...
Gelukkig is er niemand omgekomen in de brand en heeft niemand er ernstige verwondingen aan overgehouden.
We moeten allemaal weer de draai zien te vinden, we zijn hard bezig met de wederopbouw. Maar aangezien de stichting afhankelijk is van donaties, en alles opnieuw ingekocht moet worden, zal deze wederopbouw nog wel wat tijd in beslag nemen. Deze rel komt de sfeer in kamp niet ten goede. Bevolkingsgroepen die naar elkaar wijzen en elkaar verantwoordelijk houden voor deze sores, stichting Bootvluchteling die zich terugtrok uit het kamp, omdat ze ten rade gingen of het werk hier nog wel veilig voor hen was, de enige afleiding die we als organisatie konden bieden (bakkie thee in de avond, een balletje trappen of een voetbalwedstrijd o.i.d. laten zien) is er niet. Intussen blijven er honderden nieuwe mensen aankomen, dus het werk van de organisatie moet gewoon doorgaan.
Ter illustratie: in een nabijgelegen kamp (niet door de overheid gerund) plaatst men niet meer dan 5 mensen in een zogenoemde ISO-box (container). Deze containers zijn inderdaad niet erg groot. Een groot gezin daar krijgt twee van deze containers aangeboden. In Moria echter verblijven inmiddels 20 (!) mensen in eenzelfde container. Moet je nagaan hoeveel spanning dat met zich meebrengt. Zo ontmoette ik afgelopen zaterdag een getrouwde vrouw (moeder van drie kinderen) die een zelfmoordpoging had gedaan, omdat ze verliefd was geworden op een andere man die bij haar in de container woonde.
Ik las ergens: het loopt de spuigaten uit hier in Moria. En dat is waar. Het kan zo verlammend zijn als ik alles wat er in het kamp gaande is op me in laat werken. Een vrijwilliger die net nieuw is hier in het kamp zei echter: “ ik had verwacht in shock te zijn, maar dat ben ik niet”. Zoals het artikel in de Volkskrant (zie link hieronder) ook zegt: de meeste littekens zitten van binnen. Als je de ISO-boxen ziet, op elkaar gestapeld, zie je niet hoeveel mensen er achter die deur bevinden, wat voor littekens ze op hun armen of in hun hart meedragen. Maar hoe langer je hier rondloopt, hoe meer oog je hiervoor krijgt.
Alhoewel het me afgeraden was afgelopen zaterdag vrouwendag te organiseren, hebben we dit (uiteraard!) gewoon gedaan. Waarom hiermee stoppen? Consistentie staat bij mij hoog op m’n prioriteitenlijstje, en wat ik niet wil is dat de rest lijdt onder een groep relschoppers. De plaats waar in de achterliggende weken vrouwendag gehouden is, is nog redelijk gespaard gebleven.
We proberen zoveel mogelijk newcoming teams te betrekken bij vrouwendag, zij bereiden dan in hun thuisland een activiteit voor en brengen de spullen hiervoor mee naar het kamp. Ideaal! Daardoor hadden we voor zaterdag toch nog spullen beschikbaar en hebben we een mooie dag met elkaar gehad.
Doordat een aantal contracten in het kamp (tijdelijk?) beeindigd zijn, met bijvoorbeeld een schoonmaakorganisatie, komt dit werk op het bordje van onze organisatie terecht. Onze organisatie is er voor de mensen 'no matter what' (ook al ziet men dat zelf niet altijd zo; doordat we ook 'housing' voor onze rekening nemen is EuroRelief niet altijd even populair. Men houdt ons -onterecht- dan verantwoordelijk voor de te volle onderkomens). Gisterochtend, voordat ik mensen die dit willen naar de kerk ging brengen, ging ik met een teampje (vrijwilligers en vluchtelingen) een gedeelte van het kamp in. Afval verzamelen. De overvolle afvalcontainers waren net geleegd, en er lag nog heel wat naast waar zwerfhonden, -katten en allerlei ander ongedierte op afkomen. Wij als Nederlanders zijn nogal ... proper. Ik kan er in ieder geval niet tegen als ik zie dat mensen gemakzuchtig afval op de grond gooien. Zo kwam ik bij een container waar het nogal rommelig (=understatement) was. Ik viste een paar handschoentjes uit m’n zak, vuilniszak in m’n hand en maar bonzen op die deur. Het was vroeg in de ochtend, en de mannen uit de container lagen nog te slapen. Toen een slaperig hoofd tevoorschijn kwam, heb ik hem m’n vriendelijkste glimlach plus de handschoentjes aangeboden en ze vriendelijk doch dwingend gevraagd hun eigen zooi op te ruimen. Een voor een kwamen ze uit de container druppelen en ze gingen zowaar aan de slag. Een vrijwilliger wilde ze al helpen, maar daar wilde ik niets van weten :-). Ik heb het hem uitgelegd: ik wil dat ze zich verantwoordelijk voelen voor hun eigen leefomgeving. Toen we klaar waren in die sectie heb ik als hint nog maar een lege vuilniszak aan hun deur gehangen... Raar maar waar; van zulke momenten geniet ik
-
17 Juli 2017 - 17:40
Nelleke:
Han,
Pff wat een verhaal weer. En wat een bewondering heb ik voor je! Heel erg knap hoe je dit allemaal doet en je zo sterk in je schoenen staat! Je doorzettingsvermogen is duidelijk te lezen. Als ik lees wat je daar allemaal doet is het werk hier in NL niks vergeleken met daar.
Ik wens je heel veel succes en sterkte in de komende weken!
Ben benieuwd naar je volgende verhaal!
Liefs Nelleke -
17 Juli 2017 - 19:31
Marijke Van Dam:
Hoi Han!
Wat een drama zeg! Het is erg triest dat uiteindelijk de vluchtelingen zelf en de stichting euro relief icl. vrijwilligers de dupe hiervan zijn! Wat een uitzichtloze situatie. Ik hoop en bid dat er snel wat gebeurt aan de troosteloze situatie! Heel veel sterkte verder in je werk.
Liefs Marijke -
18 Juli 2017 - 21:43
Tineke:
Hoi hanneke wat maak je veel mee
Denk je wel om je eigen veiligheid
hanneke Gods zegen in je werk
we bidden voor je
-
18 Juli 2017 - 21:43
Tineke:
Hoi hanneke wat maak je veel mee
Denk je wel om je eigen veiligheid
hanneke Gods zegen in je werk
we bidden voor je
-
20 Juli 2017 - 20:40
Anna:
Ha Hann...
Wat een verhaal, zeg! En wat zag ik nu... weer brand?! Ben jij ook persoonlijke spullen kwijt? En van je werkpapieren? Wat een ellende zeg...ook voor die mensen daar. Toch een soort trauma erbij!
Dapper...dat je ondanks alles toch probeert om alles door te laten gaan. Heel veel sterkte in alles!!
Liefs Anna -
21 Juli 2017 - 07:12
Tante Bettina:
Hoi lieve Hanneke, wat een drama zeg, ik hoop dat jij en de andere vrijwilligers de kracht mogen krijgen om vol te houden, maar je staat wel je mannetje daar, petje af hoor. Hoop dat er niet meer gebeurt daar. Veel wijsheid en kracht toegewenst. God bless you! Groeten uit Dodewaard. -
21 Juli 2017 - 15:08
Arieke:
Hee Hann,
Sjonge zeg, je hebt al weer het nodige meegemaakt daar. Heel heftig allemaal! Respect dat je daar zo aan de slag gaat! Helemaal als 'Hanneke'. Super mooi om te lezen weer.
Veel sterkte en kracht hoor met dit werk!
Groetjes Arieke -
21 Juli 2017 - 21:37
J.H. Mauritz:
Dag Hanneke,
We hebben je verslag gelezen. Wat een moed en kracht heb je nodig om dit vol te houden.
We wensen je veel kracht van Boven. We bidden voor je.
Een hartelijke groet uit Kamerik.
'Ome Jan' Mauritz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
