Roerige tijden
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
19 Maart 2020 | Griekenland, Panagioúda
Social distancing.
Het codewoord als het gaat om het gevecht tegen het onzichtbare virus.
Het woord blijft in mijn hoofd rondspoken als ik door het kamp loop. Nog nooit heb ik tegelijkertijd in twee zo uiteenlopende werelden geleefd als nu.
De wereld in het kamp en de wereld daarbuiten.
Daarbuiten… Was of ben ik onveilig en ongewenst. Met m’n blonde knot op m’n hoofd zie ik er immers niet per se uit als een doorsnee Griek. En ja, dus een hulpverlener. Dus een potentieel doelwit.
Deze druk was nog maar net van de ketel toen ook in Griekenland de volgende vijand in de vorm van het virus zich aftekende.
Daarbinnen … Wordt het gevaarlijker, alhoewel ik daar niet onveilig en ongewenst ben. De anarchie die ik buiten het kamp ervaren heb dreigt zich ook naar binnen te werken. Op maandagochtend zag ik hoe de militairen het waterrantsoen voor de bewoners bij de ingang gedropt hebben. Ze hadden de instructies om niet naar binnen te komen. Social distancing. Even later worden de pallets met water bestormd en degene die te laat erachter kwam dat dit dus het nieuwe beleid is van het management vangt bot.
Diezelfde maandag zie ik onderweg terug naar het kamp, na een vergadering buiten het kamp gehad te hebben, een berichtje op m’n telefoon. Fire in Moria. Ik zie de rookpluimen boven het kamp door de voorruit van m’n auto. Bij de in-/uitgang staan onze vrijwilligers die net uit het kamp geëvacueerd zijn. Ik ga naar binnen om m’n twee collega-coördinatoren te assisteren. Ik zie hoe de mannen in het kamp met man en macht zelf het uitslaande vuur proberen te doven met een aantal brandslangen die ze hebben gevonden. Met emmertjes water. Met flessen water. De brandweerwagen kan niet het kamp in komen, want alles is volgebouwd. Een bewoner ziet me, begint emotioneel een relaas tegen me. Dit is toch onacceptabel? Ja, dat is het! Even later hoor ik dat er een kind omgekomen is door de brand. Dan staat de wereld stil. Dit monsterlijke kamp heeft weer een leven genomen.
Hoeveel meer levens zullen er volgen, voordat er verandering komt?
We moeten direct in actie. Een onderzoek doen wat er afgebrand is, welke mensen hun onderdak en bezittingen zijn kwijtgeraakt.
De komende dagen houdt dit ons bezig.
Ik zie in de namenlijst dat drie namen rood gemarkeerd zijn. Een alleenreizende moeder met twee zoontjes. Ze is jonger dan ik.
Haar zoontje is omgekomen.
Meer dan 200 mensen hebben we verzameld in een afgesloten deel van het kamp die slachtoffer zijn van deze brand. We geven ze een kleding-, slaap- en hygienesetje. Dit is dan ook letterlijk het enige dat ze nog hebben.
Buiten het kamp zat ik gisteren naast m’n Griekse collega in de auto, we moesten een rit maken naar een garage. Zij was ingepakt met een masker. Ik realiseer dat ik nu voor háár een potienteel gevaar ben: Ik wandel net uit een plek waar 20.000 mensen op elkaar gepakt zijn.
Ik volg het Corona-nieuws hier in Griekenland en de maatregelen die er getroffen worden. De Grieken houden zich eraan. Lopen vooruit op de (trage?) maatregelen die Nederland neemt. Blijven keurig binnen. Zelfs de Griekse collega die in een kantoor werkt met een of twee anderen blijft thuis.
Tot zover is er een Corona-geval op het eiland, een Griekse vrouw. Er zijn geen gevallen bekend in het kamp.
Binnen het kamp wordt de steen op mijn hart zwaarder (geen idee of dat een uitdrukking is). Hoe komt het dat daarbuiten de politie zelfs bekeuringen uit mag delen als ze groepen groter dan 10 personen op straat zien? In de tussentijd is dit kamp letterlijk aan zijn lot overgelaten! Ja, we hebben namens het kampmanagement wat bordjes opgehangen met informatie over het virus. Waarom is social distancing het codewoord all over the world maar passen we het niet toe hier in het kamp?! Waarom tellen deze mensen dan nooit mee!
Ik kan me voorstellen dat het zwaar is, die social distancing. Maar als ik hier de mensen iets gun, dan is het dat wel.
Er komen nauwelijks of geen vrijwilligers meer naar het eiland. Reisrestricties en twee weken in quarantaine bij binnenkomst in Griekenland, maakt de komst naar Lesbos voor hen bijna onmogelijk. Het zal de komende weken voor de achterblijvende kampbewoners en vrijwilligers niet gemakkelijker worden.
Een lichtpuntje; als al het reisverkeer uit Griekenland ook stopgezet wordt, betekent dat wel dat alle vrijwilligers die er nu zijn er dus ook noodgedwongen hier op Lesbos moeten blijven.
Als ik door het kamp loop, figuurlijk over de hoofden van anderen, maakt het me vastberaden. Ik snap het principe van een kapitein die als laatste het schip moet verlaten. Ik zie me niet als een kapitein. Ik zie wel een zinkend schip.
En nee, ik ga het niet verlaten.
Het codewoord als het gaat om het gevecht tegen het onzichtbare virus.
Het woord blijft in mijn hoofd rondspoken als ik door het kamp loop. Nog nooit heb ik tegelijkertijd in twee zo uiteenlopende werelden geleefd als nu.
De wereld in het kamp en de wereld daarbuiten.
Daarbuiten… Was of ben ik onveilig en ongewenst. Met m’n blonde knot op m’n hoofd zie ik er immers niet per se uit als een doorsnee Griek. En ja, dus een hulpverlener. Dus een potentieel doelwit.
Deze druk was nog maar net van de ketel toen ook in Griekenland de volgende vijand in de vorm van het virus zich aftekende.
Daarbinnen … Wordt het gevaarlijker, alhoewel ik daar niet onveilig en ongewenst ben. De anarchie die ik buiten het kamp ervaren heb dreigt zich ook naar binnen te werken. Op maandagochtend zag ik hoe de militairen het waterrantsoen voor de bewoners bij de ingang gedropt hebben. Ze hadden de instructies om niet naar binnen te komen. Social distancing. Even later worden de pallets met water bestormd en degene die te laat erachter kwam dat dit dus het nieuwe beleid is van het management vangt bot.
Diezelfde maandag zie ik onderweg terug naar het kamp, na een vergadering buiten het kamp gehad te hebben, een berichtje op m’n telefoon. Fire in Moria. Ik zie de rookpluimen boven het kamp door de voorruit van m’n auto. Bij de in-/uitgang staan onze vrijwilligers die net uit het kamp geëvacueerd zijn. Ik ga naar binnen om m’n twee collega-coördinatoren te assisteren. Ik zie hoe de mannen in het kamp met man en macht zelf het uitslaande vuur proberen te doven met een aantal brandslangen die ze hebben gevonden. Met emmertjes water. Met flessen water. De brandweerwagen kan niet het kamp in komen, want alles is volgebouwd. Een bewoner ziet me, begint emotioneel een relaas tegen me. Dit is toch onacceptabel? Ja, dat is het! Even later hoor ik dat er een kind omgekomen is door de brand. Dan staat de wereld stil. Dit monsterlijke kamp heeft weer een leven genomen.
Hoeveel meer levens zullen er volgen, voordat er verandering komt?
We moeten direct in actie. Een onderzoek doen wat er afgebrand is, welke mensen hun onderdak en bezittingen zijn kwijtgeraakt.
De komende dagen houdt dit ons bezig.
Ik zie in de namenlijst dat drie namen rood gemarkeerd zijn. Een alleenreizende moeder met twee zoontjes. Ze is jonger dan ik.
Haar zoontje is omgekomen.
Meer dan 200 mensen hebben we verzameld in een afgesloten deel van het kamp die slachtoffer zijn van deze brand. We geven ze een kleding-, slaap- en hygienesetje. Dit is dan ook letterlijk het enige dat ze nog hebben.
Buiten het kamp zat ik gisteren naast m’n Griekse collega in de auto, we moesten een rit maken naar een garage. Zij was ingepakt met een masker. Ik realiseer dat ik nu voor háár een potienteel gevaar ben: Ik wandel net uit een plek waar 20.000 mensen op elkaar gepakt zijn.
Ik volg het Corona-nieuws hier in Griekenland en de maatregelen die er getroffen worden. De Grieken houden zich eraan. Lopen vooruit op de (trage?) maatregelen die Nederland neemt. Blijven keurig binnen. Zelfs de Griekse collega die in een kantoor werkt met een of twee anderen blijft thuis.
Tot zover is er een Corona-geval op het eiland, een Griekse vrouw. Er zijn geen gevallen bekend in het kamp.
Binnen het kamp wordt de steen op mijn hart zwaarder (geen idee of dat een uitdrukking is). Hoe komt het dat daarbuiten de politie zelfs bekeuringen uit mag delen als ze groepen groter dan 10 personen op straat zien? In de tussentijd is dit kamp letterlijk aan zijn lot overgelaten! Ja, we hebben namens het kampmanagement wat bordjes opgehangen met informatie over het virus. Waarom is social distancing het codewoord all over the world maar passen we het niet toe hier in het kamp?! Waarom tellen deze mensen dan nooit mee!
Ik kan me voorstellen dat het zwaar is, die social distancing. Maar als ik hier de mensen iets gun, dan is het dat wel.
Er komen nauwelijks of geen vrijwilligers meer naar het eiland. Reisrestricties en twee weken in quarantaine bij binnenkomst in Griekenland, maakt de komst naar Lesbos voor hen bijna onmogelijk. Het zal de komende weken voor de achterblijvende kampbewoners en vrijwilligers niet gemakkelijker worden.
Een lichtpuntje; als al het reisverkeer uit Griekenland ook stopgezet wordt, betekent dat wel dat alle vrijwilligers die er nu zijn er dus ook noodgedwongen hier op Lesbos moeten blijven.
Als ik door het kamp loop, figuurlijk over de hoofden van anderen, maakt het me vastberaden. Ik snap het principe van een kapitein die als laatste het schip moet verlaten. Ik zie me niet als een kapitein. Ik zie wel een zinkend schip.
En nee, ik ga het niet verlaten.
-
19 Maart 2020 - 14:29
Lida:
Wow Hanneke, ons hart huilt om wat er gaande is. Blijf vastberaden en standvastig!! Wij bidden en pleiten dagelijks voor jullie maar zéker ook voor de inwoners van Moria. Weet dat Jezus leeft en Overwinnaar is ookal zie je dat niet altijd om je heen we blijven elkaar daar wel aan herinneren. Zusterlijke groet, Lida (Missie 23, CRR) -
19 Maart 2020 - 14:34
Jos:
Sterkte Hanneke en al je metgezellen!
Jullie doen goed werk!!!
Groetjes Jos&Mir, Charlotte-Laura-Sam
We denken aan jullie en in het bijzonder aan jou... -
19 Maart 2020 - 14:51
Wilma Uit Randwijk:
Hoi niggie meid meid wat een zorgelijke toestanden zeg,
Veel sterkte en kracht in jou bijzondere werk,
We kunnen onze handen vouwen ,de3nk aan jullie allen daar.
Hou je haaks .
Groeten van ons Herman,Niels & Jacolien en Wilma. -
19 Maart 2020 - 16:00
Yvonne:
Wauw Hanneke, dit raakt me. Zo is het.... ongelooflijk triest! We bidden iedere dag voor Moria, ook voor jou!
-
19 Maart 2020 - 17:39
Addy Mauritz:
Tjonge Hanneke , wat heftig allemaal. Heel veel sterkte meid, we denken veel aan je -
19 Maart 2020 - 18:40
Bettina Hoogakker-Madern:
Hanneke, ook vanuit Dodewaard willen we je een bemoediging sturen. Wat een moeilijk werk doe jij op lesbos, maar wat een doorzetter, onder deze omstandigheden te blijven, een dikke dikke knuffel van ons, en we blijven voor jou bidden dat je de kracht mag blijven behouden. Geloof, hoop en liefde wensen we jou/jullie toe. Liefs ome Cornelis en tante Bettina, Anton en jannelien. -
19 Maart 2020 - 19:16
Arjanne:
Heel veel sterkte, Hanneke! Voor iedereen daar! ♥️♥️ -
19 Maart 2020 - 19:30
D&G:
Ook wij wensen je heel veel sterkte toe is deze roerige tijden en dramatische situatie in Moria. Probeer ook zelf toch zoveel als mogelijk ook te denken aan sociaal distancing!
We hopen dat je de kracht mag blijven ontvangen om het zinkende schip hulp te bieden!
Nogmaals allen die je hierbij helpen heel heel veel sterkte het is zo triest. -
20 Maart 2020 - 17:08
Jan Verweij:
Ha Hanneke,
ik moet denken aan een oud kinderliedje: "met Jezus aan boord ben ik veilig in de storm".
Wat een toestand. Hou ons alsjeblieft op de hoogte wat en als we iets kunnen doen!!!! -
20 Maart 2020 - 17:15
Jan Versluis.:
Hoi Hanneke.
Het blijft een verschrikkelijke toestand in Moria.
En het vervelende is dat Europa niets doet ,zijn allemaal met hun eigen ding Corona bezig.
Hopelijk blijft het weg van het kamp.
Het enige wat we nu nog kunnen doen is blijven bidden en hopen dat de gebeden worden verhoord. Ik wens je Gods onmisbare zegen toe. -
21 Maart 2020 - 21:24
Jan Mauritz:
Dag Hanneke,
Ook uit Kamerik veel sterkte toegewenst. In eigen kracht onmogelijk in deze verschrikkelijke toestand.
De Heere in de hemel kan uitkomst geven. Het is onbegrijpelijjk dat de EU niets doet in al deze nood.
Wij bidden dagelijks voor je en voor alle mensen die werken in Moria. En voor al die vluchtelingen.
Met liefdevolle groet,
Jan Mauritz -
23 Maart 2020 - 12:51
Anna:
Ha Hann...
Wat een vreselijke verhalen... inderdaad.. ik kan me voorstellen dat 't voelt als een zinkend schip! Menselijk handelen is zo nietig.. ook in deze.. maar aan de andere kant hebben we zo onze eigen verantwoordelijkheid! Je doet wat je kunt! Maar denk ook om jezelf! Heel veel sterkte in alles! Bovenal Gods onmisbare steun en kracht toegewenst! Liefs, Anna -
24 Maart 2020 - 10:19
Beppie Hoekman:
Hallo Hanneke,
We blijven bidden voor jou, voor je collega's en voor al die mensen daar op Moria die het zo moeilijk hebben! Heel veel sterkte toegewenst! -
26 Maart 2020 - 22:02
Dirmke Van Putten:
Ongelooflijk Hanneke. Jij loopt over de hoofden. Wat ben je moedig. Liefs Dirmke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
