Vriend van de vreemdeling

Een zondagmiddag in februari. Wilke en ik zitten buiten te genieten van een onverwacht zonnige dag. We zijn een ruim weekend op een ander eiland, genaamd Samos. Voornamelijk omdat we willen zien hoe aan de zorg voor vluchtelingen elders in Griekenland vormgegeven wordt. Inmiddels heb ik redelijk m’n hart verloren aan Griekenland, inclusief de Griekse gastvrijheid, waar het zo bekend om staat. De vrouw des huizes waar we verblijven heeft ons zojuist al een stuk versgebakken appeltaart gebracht.

Genietend van het zonnetje luisteren we online een preek terug. Toepasselijk thema, aan de hand van Rom 12. Een oproep God te dienen, elkaar lief te hebben; gastvrij te zijn (vs 12). Weet je dat het woord ‘gastvrijheid’ van het Griekse woord ‘filoxenia’ vandaan komt? Letterlijk een ‘vriend van de vreemdeling’. Laat dit even op je inwerken... Het is zo gemakkelijk een vriend te zijn voor je familie. Of je vrienden. Maar er te zijn voor hen die je niet kent? Die je misschien wel als een bedreiging ervaart?

En wat geven we aan het ‘vriend zijn voor een vreemdeling’ in Europa toch een beschamende vorm. Ik zie het terug in de schok en frustratie van nieuwe vrijwilligers hier op Lesbos, die het niet kunnen bevatten dat mensen in het kamp onder deze omstandigheden moeten leven; dat we hen vragen nog een extra gezin in die tent of container te plaatsen en hierover de confrontatie aan te gaan met de anderen die er al wonen.
Ik heb op Samos gezien wat er gebeurt als er niet een organisatie als EuroRelief met al zijn vrijwilligers binnen het kamp actief is. Het kampmanagment op Samos laat geen NGO’s toe. Mensen moeten hun eigen boontjes maar zien te doppen. Er wonen inmiddels duizenden mensen in de bossen of olijfgaarden buiten het kamp. Chaos.
Ik wil niet met een beschuldigende vinger naar Griekenland wijzen. Griekenland had voor de vluchtelingencrisis al te dealen met z’n financiële crisis. En nu wordt ook nog van hen verwacht dat het een extra last draagt (opvang van duizenden vluchtelingen), omdat overige lidstaten dit wel prima vinden zo.
Het doet me het kampmanagement meer waarderen waar wij in Lesbos mee te maken hebben. Het schijnt redelijk uniek te zijn dat NGO’s (c.q. stichtingen) zo’n vrij ‘speelveld’ hebben in een vluchtelingenkamp.

Het maakt me meer vastberaden om deze kans te benutten om ook daadwerkelijk een verschil te maken voor de mensen hier. Daar heb ik u en jou bij nodig. We zijn projecten aan het uitzetten voor dit komende jaar. We hebben inmiddels ruim 3 jaar ervaring hier in het kamp. We hebben een goede relatie opgebouwd met het kampmanagement. De betrokkenheid vanuit Nederland is in de achterliggende jaren gegroeid. Kijk op www.facebook.com/eurorelief om wat beter zicht te krijgen op wat we doen en gedaan hebben. Dankzij giften hebben we distributies kunnen doen van bijvoorbeeld tenten, pallets, dekens, heaters, warmwaterkruiken, kleding. We hebben brandveilige woonruimtes (cabines) kunnen realiseren in de 3 grote tenten die we in het kamp hebben. We hebben grootse plannen voor dit nieuwe jaar. We willen cabines maken in de barakken. Brandveilige kookplekken creëren in het kamp. Wasmachines aanschaffen. En nog veel meer. Maar we hebben fondsen nodig. Wil jij mij helpen? Benader de diaconie. Benader andere potentiële donors. Start zelf een inzamelactie. Neem contact met me op, of laat een ander dit doen (h.mauritz@eurorelief.net). Inmiddels ben ik achter de schermen betrokken bij de financiële afdeling van de stichting, en ‘k heb kunnen zien dat met elke euro, die jij doneert aan de stichting, verantwoordelijk omgegaan wordt.

De achterliggende weken zijn er verschillende Nederlandse vrijwilligers op het eiland geweest. Regelmatig wordt hierover een grapje naar me gemaakt, door medevrijwilligers en vluchtelingen: “I can see how proud you are”. En ja, dat ben ik. Met elkaar kunnen we een verschil maken. Kunnen we de vriend zijn van de vreemdeling.
Zo ook voor M. Deze jonge jongen is de weg kwijt. Aan het eind van de avonddienst komt hij naar ons toe. Andere vrijwilligers en ook het medisch team zijn al naar huis. M. komt bij ons om verband en pleisters vragen. Hij heeft een ‘noodvoorraad’ nodig om de nacht door te komen. Zijn ene arm zit al in het verband, daar heeft hij al eerder het mes in gezet. Het psychisch lijden is te groot voor deze jongen wat een uitweg vindt in zelfbeschadiging. Onze dienst is voorbij, we verlaten het kamp. Deze jongen blijft achter. Ik hoop dat hij mag ervaren dat er mensen om hem heen zijn die met ‘broederlijke liefde’ van hem houden.

~

Rom 12:9-16
9 De liefde zij ongeveinsd. Hebt een afkeer van het boze, en hangt het goede aan.
10 Hebt elkander hartelijk lief met broederlijke liefde; met eer de een den ander voorgaande.
11 Zijt niet traag in het benaarstigen. Zijt vurig van geest. Dient den Heere.
12 Verblijdt u in de hoop. Zijt geduldig in de verdrukking. Volhardt in het gebed.
13 Deelt mede tot de behoeften der heiligen. TRACHT NAAR HERBERGZAAMHEID.
14 Zegent hen, die u vervolgen; zegent en vervloekt niet.
15 Verblijdt u met de blijden; en weent met de wenenden.
16 Weest eensgezind onder elkander. Tracht niet naar de hoge dingen, maar voegt u tot de nederige. Zijt niet wijs bij uzelven.


~

Ruim een maand geleden ben ik onverwacht voor een week in Nederland geweest, omdat m'n oma is overleden. 29 maart hoop ik weer naar Nederland te komen, voor m'n geplande break. Tot dan!