Eerste indruk
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
12 Januari 2017 | Griekenland, Mytilíni
Hoi,
Hier een update vanuit Lesbos voor degenen die daarin geïnteresseerd zijn :-)!
Dinsdagmiddag ben ik vertrokken. M'n lieve ma heeft me weggebracht en uitgezwaaid. Maar voorlopig was ik nog niet op de plek van bestemming. Na Zurich vloog ik naar Athene, waar ik 's nachts aankwam en 's ochtends zou vertrekken naar Lesbos. Een harde, koude vloer op een vliegveld ligt niet lekker (terwijl k ook nog al m'n bagage had waar ik op moest 'letten'), dus je kunt je voorstellen dat ik weinig geslapen heb.
Elton van de stichting stond me op t vliegveldje in Lesbos op te wachten. De stichtig is op papier een niet-christelijke organisatie, dus moet zich neutraal op stellen en evangeliseert e.d. niet. Het heeft samen met een aantal andere organisaties toegang hebben tot het -door de overheid gerunde- kamp.
Na een briefing over de stichting, do's en dont's en nog veel meer, kon ik nog even naar mn appartement (kamertje + badkamertje die ik deel met een Amerikaanse meid) en vervolgens mocht ik aan de bak. Diensten duren 8u, verdeeld in dag-, avond- en nachtdienst. Wow, ik word oud. Een nacht doorhalen en dan volop aan de gang was tóch lastig, vooral aan het eind van de avond, terwijl ik nat en koud stond te waken bij een hek (m'n taak voor die dag).
Volgeladen in een klein autootje (6 vrijwilligers + Elton) kwam ik s middags bij het kamp aan. Google op Moria. Heeft het aanblik van een gevangenis. Hoge hekken met prikkeldraad. Officieel zou ik er zonder badge dan ook niet in mogen.
Het kamp is eigenlijk een militaire basis. Met een paar betonnen wegen, in n golvend landschap. Het landschap was niet het enige dat golfde. Het water kwam met bakken uit de hemel. Overal zijn tentjes te zien, met nauwe modderige paadjes er tussen. Geteisterd door regen en wind (en vorige week ook sneeuw). Dan zijn daar duizenden mensen (zo'n 5000), op elkaar gepakt. Met blote voeten in een paar sandalen. Gestrand op een eiland. Ik appte gisteren naar iemand: je moet écht een ellendig bestaan gehad hebben wil je je leven riskeren om vervolgens in een miserabele toestand in zo'n kamp te bivakkeren. Gelukszoekers? Ach, hou op. De toestand daar is nou niet echt 'gelukkig' te noemen. Ik kreeg regelmatig een flashback uit Johannesburg, de sloppenwijken daar. Enige verschil is dat het hier tenten zijn en daar voornamelijk hutjes met golfplaten daken.
In het kamp zijn wat afgeschermde delen. Barakken van overheidsinstanties bijvoorbeeld, aan het begin van het kamp. Daar is bijv. ook een wc waar wij als vrijwilligers gebruik van mogen maken... ( Ik ben ook langs de latrines gelopen van de vluchtelingen... De geur kwam je al meters terug je tegemoet. Dan is het een voorrecht dat je gebruik mag maken van zo'n 'overheids-wc'). Naar zo'n wc of waar ook heen loop je niet alleen. Je moet altijd met twee of meer mensen op pad.
Andere afgeschermde delen zijn de family compounds. Daar zijn er nu 4 van, bij een daarvan heb ik gisteren, samen met n Amerikaanse gozer (er lopen veel -jonge- Amerikanen rond hier) m'n eerste dienst gedraaid. Als het goed is hebben alle mensen in het kamp een soort 'kamp-ID'. Daar staat ook op of je toegang hebt tot de family compound. Wij controleren iedereen die een compound in wil. In zo'n compound zitten namelijk de kwetsbare mensen, families, (zwangere) vrouwen met evt. hun kinderen. Zij leven in soort barakken itt tenten, die ook enigszins verwarmd zijn. Ze hebben met behulp van kleden eigen plekjes gecreerd, er leven namelijk verschillende mensen in één ruimte. De compounds worden ingedeeld naar etniciteit e.d. Het hek wordt dag en nacht bewaakt door vrijwilligers. Intussen waagde af en toe een kind zich door de stromende regen naar het hek om wat aandacht en afleiding van de vrijwilligers te zoeken.
Ik heb kennis gemaakt met o.a. Wyan, een 22jarige vrouw die uit Irak (Koerdistan?) met haar man en 2 kinderen gevlucht is. Ze zag me nat en koud en moe aan het hek staan s avonds en nodigde me uit in haar hutje in t compound. Zo'n uitnodiging sla ik niet af... Ze had een soort zoute rijstepap gemaakt, liet me een soort stoofappeltje proeven (waarschijnlijk zag ze aan me hoe leuk ik t vind om letterlijk iets van een andere cultuur te proeven). Maar wat ben ik dan nieuwsgierig naar hun verhalen. Maar communicatie in t Engels is toch lastig voor ze. Dus met handen en voeten wisselden we wat info uit. Vaste prik: mensen krijgen een rolling als ze horen dat je AL 30 bent en nog geen man en kinderen hebt :-D. Ik heb Vian maar alvast gerust gesteld, als ik terug ben in Nederland ga ik trouwen (over het wanneer en met wie heb ik het voor het gemak nog maar niet gehad ;-)!
Om 12u s avonds waren de kids uiteraard nog gewoon wakker. Ze draaien mee op het bizarre ritme van het kamp. Weinig keuze, als je met z'n allen een paar vierkante meter deelt.
Van achter het hek vandaan heb ik tijd genoeg gehad omde tentjes te bestuderen die een paar meter verderop buiten het compound stonden. Ik stond daar nat en koud te zijn, maar wetend dat ik straks een warme douche kon nemen en kon slapen in een warm bed. Daar in die wapperende tentjes zitten dan mannen die zich waarschijnlijk op dat moment even belabberd voelden als ik, maar dan met het grote verschil dat zij niet dat voorrecht hebben op een warme douche, en bed, een rustige slaapllek. Dan nog niet gesproken over alle andere voorrechten die ik heb.
"Vluchtelingen, ik heb het er niet zo op". Quote van een Nederlander, laatst. Als je het veralgemeniseert kan ik zo'n opmerking nog begrijpen ook. Maar het wordt echt anders als zo'n begrip 'vluchteling' mensen van vlees en bloed worden. Die een voormalig ellendige toestand hebben achter gelaten en hebben ingeruild voor een nieuwe. Dan is het onmogelijk om niet mee te voelen met deze mensen en ze te gunnen wat ieder mens wil: een gewóón, gelukkig leven.
Tot zover :-)!
P.S. Mocht je een mail willen als ik een verslag hierop heb geplaatst, zet je e-mailadres dan in de mailingslist (zie hier links). Stond je nog in de lijst, maar wil je er uit? Mail me dan even of zet een bericht hieronder.
Geen idee of ik veel ga schrijven hierop, maar ik wilde nu m'n eerste indrukken delen (en kreeg een beetje zere vingers van het verhaal te delen via verschillende apps ;-)!
Doedoei!
Update vanuit het nieuws:
http://www.nporadio1.nl/homepage/2715
(bevestigt de erbarmelijke omstandigheden van het kamp)
Hier een update vanuit Lesbos voor degenen die daarin geïnteresseerd zijn :-)!
Dinsdagmiddag ben ik vertrokken. M'n lieve ma heeft me weggebracht en uitgezwaaid. Maar voorlopig was ik nog niet op de plek van bestemming. Na Zurich vloog ik naar Athene, waar ik 's nachts aankwam en 's ochtends zou vertrekken naar Lesbos. Een harde, koude vloer op een vliegveld ligt niet lekker (terwijl k ook nog al m'n bagage had waar ik op moest 'letten'), dus je kunt je voorstellen dat ik weinig geslapen heb.
Elton van de stichting stond me op t vliegveldje in Lesbos op te wachten. De stichtig is op papier een niet-christelijke organisatie, dus moet zich neutraal op stellen en evangeliseert e.d. niet. Het heeft samen met een aantal andere organisaties toegang hebben tot het -door de overheid gerunde- kamp.
Na een briefing over de stichting, do's en dont's en nog veel meer, kon ik nog even naar mn appartement (kamertje + badkamertje die ik deel met een Amerikaanse meid) en vervolgens mocht ik aan de bak. Diensten duren 8u, verdeeld in dag-, avond- en nachtdienst. Wow, ik word oud. Een nacht doorhalen en dan volop aan de gang was tóch lastig, vooral aan het eind van de avond, terwijl ik nat en koud stond te waken bij een hek (m'n taak voor die dag).
Volgeladen in een klein autootje (6 vrijwilligers + Elton) kwam ik s middags bij het kamp aan. Google op Moria. Heeft het aanblik van een gevangenis. Hoge hekken met prikkeldraad. Officieel zou ik er zonder badge dan ook niet in mogen.
Het kamp is eigenlijk een militaire basis. Met een paar betonnen wegen, in n golvend landschap. Het landschap was niet het enige dat golfde. Het water kwam met bakken uit de hemel. Overal zijn tentjes te zien, met nauwe modderige paadjes er tussen. Geteisterd door regen en wind (en vorige week ook sneeuw). Dan zijn daar duizenden mensen (zo'n 5000), op elkaar gepakt. Met blote voeten in een paar sandalen. Gestrand op een eiland. Ik appte gisteren naar iemand: je moet écht een ellendig bestaan gehad hebben wil je je leven riskeren om vervolgens in een miserabele toestand in zo'n kamp te bivakkeren. Gelukszoekers? Ach, hou op. De toestand daar is nou niet echt 'gelukkig' te noemen. Ik kreeg regelmatig een flashback uit Johannesburg, de sloppenwijken daar. Enige verschil is dat het hier tenten zijn en daar voornamelijk hutjes met golfplaten daken.
In het kamp zijn wat afgeschermde delen. Barakken van overheidsinstanties bijvoorbeeld, aan het begin van het kamp. Daar is bijv. ook een wc waar wij als vrijwilligers gebruik van mogen maken... ( Ik ben ook langs de latrines gelopen van de vluchtelingen... De geur kwam je al meters terug je tegemoet. Dan is het een voorrecht dat je gebruik mag maken van zo'n 'overheids-wc'). Naar zo'n wc of waar ook heen loop je niet alleen. Je moet altijd met twee of meer mensen op pad.
Andere afgeschermde delen zijn de family compounds. Daar zijn er nu 4 van, bij een daarvan heb ik gisteren, samen met n Amerikaanse gozer (er lopen veel -jonge- Amerikanen rond hier) m'n eerste dienst gedraaid. Als het goed is hebben alle mensen in het kamp een soort 'kamp-ID'. Daar staat ook op of je toegang hebt tot de family compound. Wij controleren iedereen die een compound in wil. In zo'n compound zitten namelijk de kwetsbare mensen, families, (zwangere) vrouwen met evt. hun kinderen. Zij leven in soort barakken itt tenten, die ook enigszins verwarmd zijn. Ze hebben met behulp van kleden eigen plekjes gecreerd, er leven namelijk verschillende mensen in één ruimte. De compounds worden ingedeeld naar etniciteit e.d. Het hek wordt dag en nacht bewaakt door vrijwilligers. Intussen waagde af en toe een kind zich door de stromende regen naar het hek om wat aandacht en afleiding van de vrijwilligers te zoeken.
Ik heb kennis gemaakt met o.a. Wyan, een 22jarige vrouw die uit Irak (Koerdistan?) met haar man en 2 kinderen gevlucht is. Ze zag me nat en koud en moe aan het hek staan s avonds en nodigde me uit in haar hutje in t compound. Zo'n uitnodiging sla ik niet af... Ze had een soort zoute rijstepap gemaakt, liet me een soort stoofappeltje proeven (waarschijnlijk zag ze aan me hoe leuk ik t vind om letterlijk iets van een andere cultuur te proeven). Maar wat ben ik dan nieuwsgierig naar hun verhalen. Maar communicatie in t Engels is toch lastig voor ze. Dus met handen en voeten wisselden we wat info uit. Vaste prik: mensen krijgen een rolling als ze horen dat je AL 30 bent en nog geen man en kinderen hebt :-D. Ik heb Vian maar alvast gerust gesteld, als ik terug ben in Nederland ga ik trouwen (over het wanneer en met wie heb ik het voor het gemak nog maar niet gehad ;-)!
Om 12u s avonds waren de kids uiteraard nog gewoon wakker. Ze draaien mee op het bizarre ritme van het kamp. Weinig keuze, als je met z'n allen een paar vierkante meter deelt.
Van achter het hek vandaan heb ik tijd genoeg gehad omde tentjes te bestuderen die een paar meter verderop buiten het compound stonden. Ik stond daar nat en koud te zijn, maar wetend dat ik straks een warme douche kon nemen en kon slapen in een warm bed. Daar in die wapperende tentjes zitten dan mannen die zich waarschijnlijk op dat moment even belabberd voelden als ik, maar dan met het grote verschil dat zij niet dat voorrecht hebben op een warme douche, en bed, een rustige slaapllek. Dan nog niet gesproken over alle andere voorrechten die ik heb.
"Vluchtelingen, ik heb het er niet zo op". Quote van een Nederlander, laatst. Als je het veralgemeniseert kan ik zo'n opmerking nog begrijpen ook. Maar het wordt echt anders als zo'n begrip 'vluchteling' mensen van vlees en bloed worden. Die een voormalig ellendige toestand hebben achter gelaten en hebben ingeruild voor een nieuwe. Dan is het onmogelijk om niet mee te voelen met deze mensen en ze te gunnen wat ieder mens wil: een gewóón, gelukkig leven.
Tot zover :-)!
P.S. Mocht je een mail willen als ik een verslag hierop heb geplaatst, zet je e-mailadres dan in de mailingslist (zie hier links). Stond je nog in de lijst, maar wil je er uit? Mail me dan even of zet een bericht hieronder.
Geen idee of ik veel ga schrijven hierop, maar ik wilde nu m'n eerste indrukken delen (en kreeg een beetje zere vingers van het verhaal te delen via verschillende apps ;-)!
Doedoei!
Update vanuit het nieuws:
http://www.nporadio1.nl/homepage/2715
(bevestigt de erbarmelijke omstandigheden van het kamp)
-
12 Januari 2017 - 12:40
Leanne Koudstaal:
Ha Hannke,
Bedankt dat je me op de hoogte houdt. Erg indrukwekkend om te lezen. Heel veel succes. Hoe lang blijf je weg?
Groetjes,
Leanne -
12 Januari 2017 - 13:27
Liesbeth:
Hanneke! Wat een hart vol liefde voor andere mensen heb je en dat laat je ook aan mensen zien die op de vlucht moesten/zijn! Dat Gods Liefde ook door jou heen verspreid mag worden op Lesbos! Mensen die verkeren in schrijnende situaties, zo kwetsbaar en met een heel verleden..
Sterkte in je werk, aan God kan je al je zorgen kwijt, maar het zou ook fijn zijn als je daar andere mensen om je heen hebt/krijgt waarbij je je hart kunt luchten. We lezen graag mee met je ervaringen. We bidden voor je, een veilig verblijf, en Gods zegen op je werk.
Hartelijke groeten uit Enkhuizen, ook namens de anderen van ons gezin
-
12 Januari 2017 - 13:47
Marijke:
Hey Topper,
Bedankt dat we met je mee mogen kijken en mee mogen leven!
Heel veel sterkte en Gods kracht en hulp toegewenst in deze moeilijke omstandigheden! Heel fijn om te horen dat je een lichtpuntje voor deze mensen mag zijn! Wat is idd ontzettend schrijnend dat ze de ene afgrijselijke situatie hebben moeten inruilen voor deze mensonwaardige omstandigheden!
Weet dat wij ook hier voor jou en ook voor de mensen om je heen bidden!
Liefs Marijke
-
12 Januari 2017 - 14:29
Arieke:
Hann.. je bent er al, dat is een verrassing!
Bizar hè.. jij zult opnieuw je warme huisje straks ongelooflijk waarderen! Bijzonder dat je een klein steentje bij mag dragen om het voor deze mensen iets... iets dragelijker te maken. Héél veel succes en Kracht toegewenst hoor. Ik hoop dat je ons op de hoogte blijft houden; ik lees graag mee!!
Liefs vanuit Holland,
Arieke -
12 Januari 2017 - 14:43
Addy:
Hoi Hanneke,
Wat een indrukwekkend verslag
Veel sterkte toegewenst en we blijven graag op de hoogte
Groetjes ook van ome Gerrit -
12 Januari 2017 - 16:17
Nelleke:
Ha Han,
Wat een mooi verhaal van jouw belevenissen! Totaal een andere wereld. Wat we ons hier niet voor kunnen stellen!
Mooi dat we met je mee kunnen lezen, en leven, zodat ook wij een beetje een beeld krijgen van deze leefomstandigheden.
Heel veel succes en sterkte met alles wat nog op je af komt!
Nelleke -
12 Januari 2017 - 17:39
Gerard En Elise Roest:
Hoi Hanneke. Fijn dat je veilig bent aangekomen, heel veel succes en sterkte daar. -
12 Januari 2017 - 20:02
Dorothé:
Ha Hanneke, wat moedig van je dat je dit werk doet. Veel wijsheid en sterkte toegewenst in dit mooie maar pittige werk! Ik wens je Gods zegen en nabijheid toe.
Hartelijke groet Dorothé -
12 Januari 2017 - 20:04
Anna:
Ha Hanneke,
Wat een heftig verhaal, zeg!! Ongelofelijk... wat mensen ervoor over hebben om de reis naar Europa te maken en dat onthalen we ze zo (of niet.. beter gezegd). Echt heel triest allemaal! Ik wens je veel sterkte en succes! Bovenal hoop ik dat je werk ook daar tot zegen mag zijn en dat je voor de mensen daar iets mag en kunt betekenen!
Liefs, Anna -
12 Januari 2017 - 21:41
Evelien:
Hoi Hanneke,
wat ontzettend mooi dat je dit doet!! Ik wist helemaal niet dat je ging, en nu zie ik opeens deze link voorbij komen op je FB. En dan ga ik maar weer veilig naar Amersfoort met m'n autootje! ;)
Ik hoop dat je nog eens een verhaal schrijft, want het is bijzonder om zo met je mee te lezen.
Ik wens je heel veel kracht en Gods zegen bij dit werk!! Succes!
Liefs, Evelien -
13 Januari 2017 - 10:04
Bertina:
Hier wordt een mens stil van.. Niet beseffend in je eigen 'veilige' woning en omgeving dat er zoveel in de wereld om je heen gebeurt..
Triest! Fijn dat je dit deelt, erg indrukwekkend!
Veel sterkte en kracht toegewenst bij alles wat nog komen gaat.
Erg knap dat je dit doet, ik heb bewondering voor je!
Liefs Bertina -
13 Januari 2017 - 10:27
Jans:
Ha Hanneke!
Fijn dat je voor deze mensen iets kunt / mag betekenen!
Wij wensen je het allerbeste toe in alles wat je mee zult maken en lezen graag met je mee.
Dat Hij je met wijsheid en kracht bij mag staan!
Hartelijke groet,
Koos en Janneke -
13 Januari 2017 - 14:36
Henrike:
Hoi Han!
Wat een indrukwekkend verhaal! Dit kunnen we ons niet voorstellen vanuit ons 'luxe' leventje.
Wat fijn en mooi dat je dit werk mag doen.
Ik wens je veel kracht, wijsheid en sterkte toe en lees graag mee met de verhalen die nog komen!
Liefs Henrike -
14 Januari 2017 - 18:50
Marieke Van Binsbergen:
Hey Hanneke!
Tjonge, je hebt nu al heel wat beleefd!
Ik vind et fijn om van de zijlijn met je mee te leven!
Heel veel succes! Enne, die amerikanen laten lopen hoor!
Die man zoek je maar in Holland! -
14 Januari 2017 - 18:52
Marieke Van Binsbergen :
-
15 Januari 2017 - 11:03
Wilma:
Hoi Han ,wat ben ik trots op mn nichtje .
Ga zo door met je goede werk en gave,
Groet uit Randwijk van ons allen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
