Update!

Het is weer zo erg tijd om eens wat van me te laten horen! Morgen (vrijdag) hoop ik terug te gaan naar Nederland. En ik heb er zo erg veel zin in :-)!

Terugblikkend op het laatste half jaar is het lastig in woorden te vangen waar we met elkaar doorheen zijn gegaan. Wereldwijd.
Wat een wonder dat in een tijd waar Corona om zich heen grijpt er geen gevallen van het virus bekend zijn in het kamp. Dat is een van de hoogtepunten en zegeningen als ik terugblik op de achterliggende tijd. Het eiland ging op slot, bijna niemand kwam er meer in.
Nu echter het toeristenseizoen geopend is en de Corona gevallen ook in Griekenland toegenomen zijn hebben we als organisatie echter wel meer drastische maatregelen moeten nemen ter bescherming van de mensen in het kamp. Zoals bijvoorbeeld het dragen van maskers in het kamp voor alle vrijwilligers (en om met een lap stof over je gezicht een heuvel te beklimmen in de Griekse zon is een … uitdaging. Zeker voor de vrijwilligers die dag in, dag uit het kamp door moeten rennen voor allerlei praktische taken).

Daarnaast zie ik onze organisatie steeds meer doorgroeien en professionaliseren. Ja, we vervallen continue in een crisis modus. Door grootse voorvallen in en buiten het kamp. Vrijwilligers die vertrekken en een leeg gat achterlaten. Maar we hebben een redelijk stabiel team op dit moment, met prachtige mensen.

Over prachtige mensen gesproken. Vandaag had ik nog een kort gesprekje met een van onze vertalers. Hij maakte een grapje over de portemonnee van EuroRelief die ik bij me draag, waarop ik reageerde dat EuroRelief lang zo rijk niet is als hij dacht. Hij werd ineens erg serieus. “EuroRelief is rich. In a different way. It is rich in the kindness of the volunteers”. Is dat niet prachtig? Hij zag de rijkdom in de harten van de mensen die hij heeft leren kennen binnen onze organisatie. En het omgekeerde geldt ook. Wat een rijkdom om in een berucht kamp als deze m’n steentje te mogen bijdragen aan de zorg voor mensen zoals hij.

En andere groep die me aan het hart ligt, zijn de alleenreizende kinderen / tieners in het kamp. In onze sectie voor ‘new arrivals’ verblijven tussen de 100 en 200 kinderen, die in principe in een beschermde omgeving zouden opgevangen moeten worden, maar nu buiten alle zorg vallen omdat de faciliteiten vol zitten. De enige plek die er dan nog voor ze is, is in de tent voor de new arrivals waar ook een van onze teams werkt. Ze slapen in een tent die de jongens inmiddels zelf aan flarden gesneden hebben. Waar de ratten zo groot als katten onder de bedden vandaan schieten. Als de bedden er nog staan, want stevige stapelbedden zijn een gewild item in het kamp en verschillende bedden van de jongens zijn recent gestolen. Waar geen professionele hulp en dagbesteding geboden wordt. Waar een jongen verblijft die zulke zware problematiek heeft dat hem toegang geweigerd wordt bij alle bestaande hulpinstanties. En nu dus elke dag bij ons kantoortje staat, de meest heftige taal eruit slingert terwijl het enige wat hij nodig heeft is iemand die laat zien dat hij/haar onvoorwaardelijk om hem geeft.
En dan is Europa aan het bakkeleien met elkaar over de opvang van een paar honderd van deze kinderen. Fantastisch dat in de achterliggende weken wel een aantal jongens naar andere Europese landen hebben kunnen vertrekken. Nee, niet naar Nederland. Want Nederland beweert dat het beter is om de jongens toch in Griekenland te houden. Als je maar een luttele seconde in de ogen kijkt van een van de kids hier, dan wil je er niet 500 opvangen maar 5000.
Ik zou je willen vragen te blijven bidden voor de situatie op het eiland. De onvrede onder de lokale bevolking sluimert nog steeds. De spanning tussen Turkije en Griekenland loopt steeds verder op. De situatie in het kamp is niet verbeterd. En de dreiging voor Corona in het kamp is nog steeds reeel.

Heb je vragen hoe jij financieel of praktisch bij het werk in Moria betrokken kan zijn? Aarzel niet om contact met me op te nemen!

Tot wellicht snel!