Gekke wereld...
Door: Hanneke
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
04 Oktober 2007 | Zuid-Afrika, Johannesburg
‘k Begin m’n verhaaltje even bij afgelopen zaterdag. De traditionele bruiloft ging niet door voor ons, dus we zaten gevangen op het care centre. Niemand die ons ergens heen kon brengen, dus zoals je wel kunt begrijpen hebben we ons stierlijk verveeld die dag. Op een gegeven moment merkten we dat er buiten het hek iets gaande was. Er waren mannen aan het vechten, er stonden ontzettend veel schreeuwende omstanders bij, ook zag ‘k een politieman erbij lopen. Aan de kant van de weg stond een politieauto. Wij konden het gebeuren veilig bekijken achter het hek vandaan. Opeens zagen we voor de politieauto iets zilvers liggen op de grond. Toen we goed keken stak er een voet en een hoofd onder vandaan. Wat bleek nu: een jonge man was aangereden door een taxibusje (de chauffeur was niet eens bevoegd om te rijden), de man heeft het ongeluk niet overleefd en een dronkenlap die voorbij kwam vond het gebeuren nogal grappig, en heeft er kennelijk smakelijk om gelachen. Dat was teveel voor de vriend van de verongelukte man, en haalde uit naar die zuiplap. Ongeveer een uur later lag de man nog aan de kant van de weg. Voetgangers kwamen voorbij, zagen de man daar liggen, maar liepen zonder te verblikken of te verblozen verder. ‘k Was helemaal perplex. De vriend van de jongen was alweer aan het geinen met een stel andere jongens, ‘k zag niemand die ook maar enigszins onder de indruk was van het voorval. We hebben een security-man, die het hek bewaakt, om uitleg gevraagd. Hij vertelde dat het zo 2 dagen kan duren voordat zo’n iemand opgehaald wordt. ’t Is namelijk weekend, als de politie op een gegeven moment geen zin meer heeft kan ‘ie er ook vandoor gaan. Hij noemde nog het voorbeeld: als er ’s ochtends voor de deur van je kantoor een lijk ligt, dan stap je er rustig overheen en ga je aan het werk.
Na 1,5 uur is de man opgehaald. Er wordt hier heel anders met de dood omgegaan dan wat we in Nederland gewend zijn. Ergens ook wel te begrijpen: iemand die je dierbaar is kan er morgen maarzo niet meer zijn. Overleden aan een of andere ziekte, verongelukt, vermoord, … Er gebeuren sowieso erg veel auto-ongelukken hier. Iedereen steekt ook maar over, en je bent er echt niet zeker van of er wel een auto voor je remt.
Maandagochtend zijn we naar Pretoria gegaan, Liesbeth en Laura moesten zich laten registreren als verpleegkundige, anders zijn ze niet bevoegd voor bepaalde handelingen. Uiteindelijk hebben we na lang wachten niets bereikt, we hadden de juiste papieren niet. Dinsdag gaan de meiden weer terug naar Pretoria. Hopen dat het dan wel lukt.
’s Middags zijn we naar het winkelcentrum Eastgate gegaan. Daar hebben we inkopen gedaan van het sponsorgeld. Even een kleine opsomming: een lamineerapparaat + toebehoren (keiduur hier, maar nu kunnen we de materialen, die we maken voor de crèche, duurzaam maken), voor alle kinderen hebben we scharen gekocht, mapjes + tabbladen, voor de patiënten: puzzels, materialen om te verven, knutselen, bal etc. Op de creche waren ze er gigantisch blij mee: we zijn echt ‘engeltjes’ voor hen (zo noemen ze ons…).
Dinsdag hebben we weer een dag hier op het carecentre gewerkt. Dingen getypt, uitgeprint. ‘k Heb al opmerkingen gehad over ‘je bent helemaal niet aan het les geven enzo’. Nee, inderdaad. Dat is ook niet echt de bedoeling. Want we gaan in mei weer weg, en we vervangen geen leerkracht. We willen ook niet dat men in een zekere mate afhankelijk van ons wordt. We zijn nu vooral bezig om structuur aan te brengen op de creche, de creche is tuurlijk nog maar net opgestart. We hebben veel steun aan Mary, de enige afgestudeerde juf die er rondloopt. Zij komt met bepaalde ideeën naar ons toe, we proberen er letterlijk vorm aan te geven. Andere juffen zien wat er gebeurt, worden min of meer enthousiast en komen aan ons vragen hetzelfde te maken voor hen. Nu moeten we bijv. voor de hele school , voor alle kinderen, symbooltjes maken, zodat de kinderen hun materialen kunnen herkennen. Misschien dat we in de toekomst meer lessen gaan geven, maar dat weten we nu nog niet.
‘k Voel me de hele week al een beetje beroerd. ’t Eten is ‘prima’ (niet te vergelijken wat ‘k thuis voorgeschoteld krijg:-o), maar gewoon niet uitgebalanceerd. Ik krijg veel te weinig groentes binnen, voor een anti-fruit-eter als ik is dat echt funest. Daar komt nog bij dat we eigenlijk veel te weinig drinken op een dag. Meest van de tijd is het hier zonnig, warm. Tussen de plensbuien door dan. Pas hebben we ’s avonds in de stromende regen met David en Simon een watergevecht gehouden. ‘k Zag wel dat er gordijntjes bewogen in de huiskamer van de patiënten, later bleek dat een paar patiënten er enorm van genoten hadden: beetje leven in de brouwerij… We hebben wel op de kop gekregen dat we teveel lawaai maken ’s avonds. Maar na een dag werken is het heerlijk je even uit te leven. Moeten we nu maar een andere manier voor zien te vinden.
‘k Wil je even een mooi moment van vandaag vertellen: in de laundry (wasserette, die in het tehuis zit) konden we onze was weer ophalen. Keurig netjes gestreken enzo, wat ’n luxeJ. De twee wasvrouwtjes zijn echt schattige mensjes. Eén vertelde dat ze een beetje gestresst was. Huh, gestresst, in Afrika? Jazeker, ze had geen rooie cent meer in haar portemonnee, ze had de huur moeten betalen, en ze maakte zich nu zorgen hoe aan eten te komen. Even later liep ze met ons mee, we wilden onze kamer eens grondig schoonmaken en ze wilde even voordoen hoe het moest. Later bleek dat ze niet wist dat wij ook zélf de boel schoon konden maken, ze dacht dat wij dat niet gewend waren, hihi. Net voordat ze weer terug ging naar de laundry had ‘k een beslissing genomen: ‘k had voor haar en het andere wasvrouwtje een verrassing. ‘k Had voor beide 100 rand (10 euro ong). Ze stond nog in de kamer van Mettie toen ‘k zei dat ik wat voor d’r had. Met grote ogen keek ze me aan, k propte et briefje in d’r hand, ze keek er naar en joh, je had d’r reactie moeten zien. ’t Leek wel alsof ze iets aan d’r hart kreeg. Ze greep met beide handen naar haar hart, en met een gilletje gaf ze Mettie en mij een dikke omhelzing. We moesten meelopen om het geld aan het andere vrouwtje te geven. Ze zou zeker gaan huilen, zei de ander. Haar reactie was hetzelfde: een stevige omhelzing en een dikke kus. Echt waar, ze verkeerden beiden gewoon in een soort van shock. Dat zeiden ze zelf ook. Je wil niet weten hoe gaaf het is, om mensen zó blij te kunnen maken. Wat is voor ons nu 20 euro?! Daar werk ik bij de Duik even een uurtje voor (geintje;-) ). Voor hen is het ongeveer een kwart maandsalaris. Nu hebben we van hen ook al de titel ‘engeltjes’ gekregen…
Morgen gaan we met een vriend van Mapena (Mapena is een beetje verantwoordelijk voor ons, heeft ook contact met Livingstone), mee naar een school, k ben benieuwd wat we van de Afrikaanse primary-school te zien krijgen.
Het weekend gaan we naar Dirk en Clazien, ook weer naar een vertrouwde kerk. Waarschijnlijk krijgen we weer een gewone, gezonde maaltijd voorgeschoteld. ‘k Heb er nu al zin in!
Hé, dit verhaal is nu wel lang genoeg!
Ome Cornelis & tante Bettina, Marita & Evert, Heleen & Peter en Anna, hééél hartelijk bedankt voor jullie kaarten! Tis elke keer weer feest, wanneer er post aankomt!
Tot schrijfs!
-x- Hannie
PS: Nieuwe foto's worden zo snel mogelijk (wanneer internet het toelaat) bij dit bericht gezet, hou et dus in de gaten;)
Na 1,5 uur is de man opgehaald. Er wordt hier heel anders met de dood omgegaan dan wat we in Nederland gewend zijn. Ergens ook wel te begrijpen: iemand die je dierbaar is kan er morgen maarzo niet meer zijn. Overleden aan een of andere ziekte, verongelukt, vermoord, … Er gebeuren sowieso erg veel auto-ongelukken hier. Iedereen steekt ook maar over, en je bent er echt niet zeker van of er wel een auto voor je remt.
Maandagochtend zijn we naar Pretoria gegaan, Liesbeth en Laura moesten zich laten registreren als verpleegkundige, anders zijn ze niet bevoegd voor bepaalde handelingen. Uiteindelijk hebben we na lang wachten niets bereikt, we hadden de juiste papieren niet. Dinsdag gaan de meiden weer terug naar Pretoria. Hopen dat het dan wel lukt.
’s Middags zijn we naar het winkelcentrum Eastgate gegaan. Daar hebben we inkopen gedaan van het sponsorgeld. Even een kleine opsomming: een lamineerapparaat + toebehoren (keiduur hier, maar nu kunnen we de materialen, die we maken voor de crèche, duurzaam maken), voor alle kinderen hebben we scharen gekocht, mapjes + tabbladen, voor de patiënten: puzzels, materialen om te verven, knutselen, bal etc. Op de creche waren ze er gigantisch blij mee: we zijn echt ‘engeltjes’ voor hen (zo noemen ze ons…).
Dinsdag hebben we weer een dag hier op het carecentre gewerkt. Dingen getypt, uitgeprint. ‘k Heb al opmerkingen gehad over ‘je bent helemaal niet aan het les geven enzo’. Nee, inderdaad. Dat is ook niet echt de bedoeling. Want we gaan in mei weer weg, en we vervangen geen leerkracht. We willen ook niet dat men in een zekere mate afhankelijk van ons wordt. We zijn nu vooral bezig om structuur aan te brengen op de creche, de creche is tuurlijk nog maar net opgestart. We hebben veel steun aan Mary, de enige afgestudeerde juf die er rondloopt. Zij komt met bepaalde ideeën naar ons toe, we proberen er letterlijk vorm aan te geven. Andere juffen zien wat er gebeurt, worden min of meer enthousiast en komen aan ons vragen hetzelfde te maken voor hen. Nu moeten we bijv. voor de hele school , voor alle kinderen, symbooltjes maken, zodat de kinderen hun materialen kunnen herkennen. Misschien dat we in de toekomst meer lessen gaan geven, maar dat weten we nu nog niet.
‘k Voel me de hele week al een beetje beroerd. ’t Eten is ‘prima’ (niet te vergelijken wat ‘k thuis voorgeschoteld krijg:-o), maar gewoon niet uitgebalanceerd. Ik krijg veel te weinig groentes binnen, voor een anti-fruit-eter als ik is dat echt funest. Daar komt nog bij dat we eigenlijk veel te weinig drinken op een dag. Meest van de tijd is het hier zonnig, warm. Tussen de plensbuien door dan. Pas hebben we ’s avonds in de stromende regen met David en Simon een watergevecht gehouden. ‘k Zag wel dat er gordijntjes bewogen in de huiskamer van de patiënten, later bleek dat een paar patiënten er enorm van genoten hadden: beetje leven in de brouwerij… We hebben wel op de kop gekregen dat we teveel lawaai maken ’s avonds. Maar na een dag werken is het heerlijk je even uit te leven. Moeten we nu maar een andere manier voor zien te vinden.
‘k Wil je even een mooi moment van vandaag vertellen: in de laundry (wasserette, die in het tehuis zit) konden we onze was weer ophalen. Keurig netjes gestreken enzo, wat ’n luxeJ. De twee wasvrouwtjes zijn echt schattige mensjes. Eén vertelde dat ze een beetje gestresst was. Huh, gestresst, in Afrika? Jazeker, ze had geen rooie cent meer in haar portemonnee, ze had de huur moeten betalen, en ze maakte zich nu zorgen hoe aan eten te komen. Even later liep ze met ons mee, we wilden onze kamer eens grondig schoonmaken en ze wilde even voordoen hoe het moest. Later bleek dat ze niet wist dat wij ook zélf de boel schoon konden maken, ze dacht dat wij dat niet gewend waren, hihi. Net voordat ze weer terug ging naar de laundry had ‘k een beslissing genomen: ‘k had voor haar en het andere wasvrouwtje een verrassing. ‘k Had voor beide 100 rand (10 euro ong). Ze stond nog in de kamer van Mettie toen ‘k zei dat ik wat voor d’r had. Met grote ogen keek ze me aan, k propte et briefje in d’r hand, ze keek er naar en joh, je had d’r reactie moeten zien. ’t Leek wel alsof ze iets aan d’r hart kreeg. Ze greep met beide handen naar haar hart, en met een gilletje gaf ze Mettie en mij een dikke omhelzing. We moesten meelopen om het geld aan het andere vrouwtje te geven. Ze zou zeker gaan huilen, zei de ander. Haar reactie was hetzelfde: een stevige omhelzing en een dikke kus. Echt waar, ze verkeerden beiden gewoon in een soort van shock. Dat zeiden ze zelf ook. Je wil niet weten hoe gaaf het is, om mensen zó blij te kunnen maken. Wat is voor ons nu 20 euro?! Daar werk ik bij de Duik even een uurtje voor (geintje;-) ). Voor hen is het ongeveer een kwart maandsalaris. Nu hebben we van hen ook al de titel ‘engeltjes’ gekregen…
Morgen gaan we met een vriend van Mapena (Mapena is een beetje verantwoordelijk voor ons, heeft ook contact met Livingstone), mee naar een school, k ben benieuwd wat we van de Afrikaanse primary-school te zien krijgen.
Het weekend gaan we naar Dirk en Clazien, ook weer naar een vertrouwde kerk. Waarschijnlijk krijgen we weer een gewone, gezonde maaltijd voorgeschoteld. ‘k Heb er nu al zin in!
Hé, dit verhaal is nu wel lang genoeg!
Ome Cornelis & tante Bettina, Marita & Evert, Heleen & Peter en Anna, hééél hartelijk bedankt voor jullie kaarten! Tis elke keer weer feest, wanneer er post aankomt!
Tot schrijfs!
-x- Hannie
PS: Nieuwe foto's worden zo snel mogelijk (wanneer internet het toelaat) bij dit bericht gezet, hou et dus in de gaten;)
-
04 Oktober 2007 - 15:24
Rutger:
He Hannes
Een heel verhaal hoor!
Wel raar he dat die mensen zo met doden omgaan kzou er echt raar van opkijken.
Hier worden ze na een verkeersongeval altijd snel onder een deken gelegd of iets dergelijks
Kwens je ng een mooie tijd daar en tot kijk he
Groetjes Rutger -
04 Oktober 2007 - 16:41
Antoinet:
Hoi Hann
Kben echt onder de indruk van al je verhalen. Wat maak jij een hoop mee. Dan hebben wij hier maar een saai leventje hoor!
Tis wel bijzonder dat je zulk werk kunt doen. Tzal je wel een heerlijk gevoel geven zoveel voor je medemens te kunnen betekenen, net als bij die wasvrouwtjes.
Zo worden wij wel even stil gezet, alles is bij ons zo normaal!
Heel veel suc6 ook de andere meiden!
Groetjes Antoinet
-
04 Oktober 2007 - 17:19
Jos:
he nichtje je hebt het goed naar je zin daar ofniet?! Maar een hele happening joh wat je hebt gezien!!
Je zal mij best missen zeker ofnie;-):-)
Veel succes met alles wat je daar doet en doe ze daar de groeten allemaal van me ;-)haha -
04 Oktober 2007 - 17:21
Anna:
Hoi Hanneke,
Ben je al weer een beetje opgeknapt of nog steeds zo akelig van die beperkte hoeveelheid vitamines die je binnenkrijgt?! Wat vreselijk zeg als je ziet dat men zo met doden omgaat...daar wordt je echt naar van zeg. Maar ook daar zie je weer in wat voor een andere plaats de dood in het leven heeft hè, ze leven er ergens ook veel dichterbij.
Nou veel suc6 nog met al die symbolen maken en verdere leerkrachtondersteunende taken!
Liefs, Anna -
04 Oktober 2007 - 19:12
Catharina:
Hoi Hann,
Maybe dat je nu nog een keer leert fruit eten;-) Tis dan ook echt uitzien voor jou om het weekend weer luxe door te brengen?!!
Tjonge, wat aangrijpend als je dat op straat ziet joh!
Geeft een geweldig gevoel als je iemand blij maakt of niet? Jij altijd ellenlange mails..... en wij van die korte berichtjes;-) Kun je begrijpen, wij hebben niet van zulke ervaringen. Mail moet nog steeds getypt worden, maar ik heb het zo loeidruk op school. Kheb trouwens nog wel een verrassing voor je. Kom je nog wel achter:-)
Liefs cathy -
04 Oktober 2007 - 19:15
Tante Uit Randwijk..:
He meissie wat een andere wereld zeg.Ik had die wasvrouwtjes ook wel eens willen zien geweldig om iemand zoooooo blij te maken met een paar euries toch??Hangen daar geen kiwies aan de bomen.Je moet wel vitamientjes nemen hoor!!!!!! Of uit een potje zal ik davitamon opsturen???succes met alles liefs van ons hermanus,nelus en wilhelmina.doei -
04 Oktober 2007 - 20:32
Dianne:
WAt heb je toch een mooi werk daar! Gaaf hoor.. maar echt erg hoor van die vrienden dan... echt heel anders!! K hoop dat je neit nog x mee maak daar is echt vreselijk!1
Nou goede week nog of al bijna weekend!!
liefs dianne
groetjes ok anmettie.. -
05 Oktober 2007 - 22:19
Anna:
Hoi Hanneke,
Gaaf om de foto's weer te zien zeg... wat 'n verschil dan tussen rijk en arm hè? mooi zeg al die educatieve dingen... supergoed getekend met z'n tweeën!
Heel goed weekend verder en blijf genieten van de kleine dingen, zoals wasvrouwen superblij maken met voor ons zo'n klein bedrag!
Goed weekend!
Liefs, Anna -
07 Oktober 2007 - 13:10
Tante Bettina:
Die Hanneke, je hebt weer een heel verhaal geschreven en dus ook weer veel meegemaakt en gezien. Op je foto's te zien is de voorraadkast toch goed gevuld, met van alles en nog wat. Goed op je zelf passen. Het is wel fijn dat je af en toe naar D en C kan, om even te ontspannen. Het ziet er daar ook wel goed uit. Hier is het nu mooi weer. Morgenavond ga ik je pa en ma weer aan de voeten zitten, om ze reisvaardig te maken voor Israël. Ome Cornelis ligt nu te snurken(laat tie het maar niet lezen) op de bank. Verder hier alles oke, en we wensen jou en je team heel veel succes en sterkte met alles toe in dat verre Afrika. Er gaat van de week weer een kaartje voor je op de bus. Doeiiiiii. Liefs Tante Bettina en Ome Knitje en Tonje. Ook namens Iet en Ot. En een lekkere lik van Rak. Groeten. -
10 Oktober 2007 - 09:27
Tante Addy:
Hoi Hanneke, kheb net een kaartje voor je op de post gedaan, mar k'weet niet hoe lang dat duurt, dus doe ik het maar even zo. Gefeliciteerd met je vadertje, jammer dat je hem niet even kan kussen, voor mij is het ook niet altijd handig maar dat is nog te doen, dus bij deze, ga ik zo effen naar zeeland, want ook mijn vader is vandaag jarig.
Succes met alles en volgens ons heb je het daar goed naar je zin. Hou je taai.
Groetjes van je tante en natuurlijk ook van ome Gerrit
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
