Week in vogelvlucht

Haaai!

Even een kort (hoop ik) berichtje, om te laten weten dat 'et nog prima met me gaat.

Deze week weer heel hard gewerkt. Vorige week waren we namelijk maar één dag op de creche geweest, we hadden een paar dagen hier op het carecentre gewerkt. Dingetjes uittypen, printen. De directrice was geloof ik wel een beetje pissig, want afgelopen maandag reageerde ze een beetje kort. Dinsdagavond was het ouderavond, en ze had ons een paar opdrachten gegeven om dingen voor de ouders aan de muur te hangen, en ze dacht dat wij er niet mee bezig geweest waren. Maar toen ze zag wat wij allemaal voor d'r gefikst hadden, was ze zó ontzettend blij! De gangen van de Dinaledi hebben we echt opgeknapt. Men had namelijk allerlei papieren ongeordend opgehangen, wij hebben geprobeerd er een beetje structuur in te brengen. Alles was zo 'eyecatching' en 'beautiful'. Rhada, de directrice, was zo onder de indruk geworden dat we opeens allemaal opdrachten erbij kregen. Met de vraag wat ze precies wilde zei ze zoiets van: k heb zoveel vertrouwen jullie, ik laat alles helemaal aan jullie over. Big compliment natuurlijk. Het is elke dag weer fijn om te ervaren hoe dankbaar de 'juffen' zijn met onze hulp. Ook al zijn we niet direct met kids bezig, dit geeft ook absoluut voldoening.

Volgens mij is dit een beetje een warrig verhaal aan het worden, maar de warmte is me een beetje naar m'n hoofd aan het stijgen:-) Tis voor het eerst sinds dagen weer lekker weer, het regende telkens.

Vandaag zouden we naar het Apartheidsmuseum gaan, met Mapena. Hadden we ver van tevoren afgesproken. In dat museum schijn je een beetje te snappen waar de haat tegen witten een beetje vandaan komt. Nu blijkt Mapena gisteravond al naar Pretoria vertrokken te zijn, zonder ons te informeren. Dus vandaag kregen we weer de teleurstelling te verwerken dat we weer eens op het carecentre opgesloten zijn. Op de zaterdagen willen we écht wat van Zuid-Afrika zien, maar er komt maar niets van. Alleen Dirk en Clazien zijn bereid ons ergens heen te nemen. Verder hebben de Afrikaantjes hier geweldige ideeën, maar veel ideeën worden niet waargemaakt. Shame. Zoiets is wel frustrerend hoor, altijd maar afhankelijk zijn van een ander. In Nederland hadden we allang een treintje gepikt en op eigen houtje dingen gaan ondernemen. Maar hier zit je altijd met je veiligheid opgescheept.

Nog een paar nachtjes slapen en de eerste visitors van Nederland arriveren hier! Woww! Carolien en Alijda hebben me gisteren laten weten dat ze naar Z-A komen! Kunnen zij in ieder geval aan levenden lijve ondervinden hoe het hier aan toe gaat:-)

Heb je trouwens de foto's al gezien, bij het vorige bericht?!

Hé, ik nok, ik had beloofd er een kort bericht van te maken. De vorige was ook al zo lang, 't is ook zo sneu als je achter je computer in slaap valt.

Doeidoei

Greets,
Hannie